[320] www.noc-polarna.blogspot.com

Adres: http://noc-polarna.blogspot.com

Autor: Maarit

Ryzyk-fizyk. Mam wrażenie, że cała ta ocena jest za krótka i za płytka.
Enjoy!

Pierwsze wrażenie:

Zwróciłam uwagę na ten blog dzięki nickowi autorki: Maarit. Oho,  pomyślałam, północ. A że uwielbiam Skandynawię i Finlandię, od razu mnie  to zaciekawiło. Nareszcie coś, co nie dzieje się w USA albo Anglii!

Nagłówek i szablon bloga w ogóle, wprowadza w nastrój.  Stonowane, chłodne kolory – od razu kojarzy się to z północą Europy. Niestety, nie mówi nic więcej. Nie wiadomo, o czym będzie opowiadanie, a przecież można to w jakiś sposób zaznaczyć. Napis na belce także nie jest zbyt czytelny.

Mimo wszystko – już jestem zaciekawiona.

9/10

Szata graficzna:

Szablon jest idealny, wszystko kolorystycznie dopasowane, dziewczyna na nagłówku pewnie przedstawia główną bohaterkę. Jedyne, co mi przeszkadza, to belka.  Napis jest mały i miejscami nieczytelny. I ptak na nagłówku – ładny i tak dalej, ale nie wiem, co ma wspólnego z treścią. W opowiadaniu żadna sroka (bo to chyba sroka, prawda?) się nie pojawia, ale może coś przeoczyłam.

9/10

Treść:

Prolog wydaje mi się celowo stylizowany na zabawny i brzmi trochę sztucznie, ale pomimo tego jest niezły. Wielu bohaterów – dość nietypowych, w końcu to duchy – każdy z własnym charakterem.

Jeden

Niewiele się dzieje, głównie wprowadzasz postaci. Nie ma w tym nic złego, niektórzy lubią dużo akcji, niektórzy nie.

Dwa

Trochę razi mnie to, że Francesca jest tak głupia. I jeszcze to, że jest opalona „na ciemną czekoladę”.  Jest Włoszką, zakładamy, że skoro opaloną, to białoskórą. Ciężko jest się opalić na taki kolor – nawet, jeśli ktoś jasnoskóry siedzi ileś tam miesięcy na jachcie na Morzu Czerwonym, za nic nie zrobiłby się taki ciemny. Poza tym również akcja nie galopuje, ale i tak mi się podoba. Świat przedstawiony się rozwija.

Trzy

Iwan trochę mnie rozśmieszył. Miałam wrażenie, że czytam coś Tołstoja albo Hugo – ale myślę, że to ma swój urok.

„Podpis głosił, że jest to Laponia. Dziewczyna od razu zauważyła, że chodzi jedynie o region administracyjny Finlandii, bowiem kraina geograficzna o tej samej nazwie zajmowała jeszcze fragmenty czterech innych państw.” – Tu nie ma żadnych błędów językowych, ale chodzi mi o samą Laponię. Leży ona na terenie Norwegii, Szwecji, Finlandii i Rosji, czyli w sumie czterech krajów. Oprócz Finlandii – trzech.

Cztery

Pani Nykanen jest zabawna – i dobrze, chociaż stylizowana na nieco głupią. Znowu trochę intryg. Lubię to.

Pięć

W zasadzie nie wiem, co powiedzieć o tym rozdziale. Bardzo dobrze opisujesz, dialogi są naturalne. Jestem pod wrażeniem.

Sześć

Znowu jestem zachwycona opisami, naprawdę. Dziwię się tylko niezdarności Dagmary – nigdy nie udało mi się skręcić kostki tylko przez to, że nie zauważyłam zamarzniętej powierzchni (a byłam tak poszkodowana chyba z osiem razy).

Poza tym potwór jest świetny, mam nadzieję, że się jeszcze pojawi. Bardzo dobrze napisany fragment.

Siedem                       

Niezła, przyjemna scenka obyczajowa, a potem akcja w bibliotece – interesujący kontrast, dobrze to wygląda. Intryga się zagęszcza. No i opisy. Mniam.

Osiem

Iwan staje się coraz dziwniejszy, ale dzięki temu coraz bardziej go lubię. Nie wiem, co więcej napisać, bo wszystko jest tak dobre, że nie potrzebuje komentarza.

Dziewięć

Trochę komizmu, trochę horroru. Duchy coraz bardziej się panoszą, a ja coraz bardziej chcę się dowiedzieć, po co. Nadal tego nie wyjaśniłaś, ale to zaleta – nie rozwiązujesz wszystkich zagadek od razu.

Całe opowiadanie w zasadzie wygląda na powieść – pewnie ma na to wpływ to, że jesteś już maturzystką. Jeśli będziesz pisać tak lub lepiej, nie widzę przeszkód w Twojej pisarskiej karierze.

Prolog nie spodobał mi się za bardzo, dlatego te parę punktów mniej.

28/30

Poprawność językowa:

Prawie wszystko jest w porządku. Znalazłam tylko kilka błędów.

W drugim rozdziale jako synonim słowa „żyrandol” pojawia się „kandelabr”. Według słownika wyrazów bliskoznacznych jest to poprawne, ale kandelabr to tak jakby stojący żyrandol, a ty miałaś na myśli ten wiszący na suficie.

„…rozplotła robionego przez siebie warkocza” – powinno być „robiony przez siebie warkocz”.

„…powoli zdjęła buta” – „zdjęła but”! Biernik, biernik, biernik.

„…wyjaśniła naprawdę Dagmara” – nie wiem, po co to „naprawdę”. Wiadomo, że wyjaśniła to naprawdę, a nie na niby. Może chodziło Ci o „prawdę”?

„…często nie doceniających” – „niedoceniających”. Imiesłowy przymiotnikowe z „nie” piszemy łącznie. Jeśli w tym zdaniu pojawiłoby się np. „nie doceniających, lecz lekceważących”, wtedy byłoby dobrze.

„…a ubrany był jak typowy wróżbita. Czy jak z poprzedniej epoki.” – bardziej pasowałoby „czyli”.

„…powiedziała mała, nieznana jej dziewczynka, najprawdopodobniej wróżbitka, kiedy Karla otworzyła jej drzwi.

Jęknęła rozpaczliwie.” – Przynajmniej dla mnie brzmi to tak, jakby dziewczynka nadal była podmiotem i to ona jęknęła rozpaczliwie. Poza tym - powtórzenie "jej".

„Przystanął na chwilę w holu, chcąc przez chwilę popatrzeć na ciemny plac przed szkołą.” –powtórzenie „chwilę”.

Nie wiem, dlaczego, ale bardzo razi mnie to, że Dagmara nie ma na imię Dagmar, czyli tak, jak brzmi odpowiednik tego imienia w Szwecji i Finlandii. Wiem, że w którymś komentarzu wyjaśniłaś, że „Dagmara” lepiej brzmi, ale gryzie mi się to z pozostałymi imionami.

I jeszcze kwestia imienia „Sanna-Leena”. W odmianie używasz form: „Sanna-Leeny”, „Sanna-Leenę”, „Sanna-Leeną”. Jest to imię dwuczłonowe („Zuzanna-Magdalena”, tak znalazłam na tronie behindthename.com). W internetowym słowniku języka polskiego wyczytałam, że imiona dwuczłonowe powinno się odmieniać, o ile się da. A tutaj się da, więc powinno być: „Sanny-Lenny”, „Sannę-Leenę” itd.

Jeśli popełniłam jakiś błąd w tym rozumowaniu, to przepraszam.

5,5/7

Kreacje bohaterów:

Bohaterów jest wielu i bardzo mi się to podoba. Każdy ma swoje wady i zalety; może oprócz Franceski, która jak na razie ma same wady, ale może później okaże się, że nie tylko. Dagmara, pomimo bycia główną bohaterką,  na szczęście nie jest idealna. Szybko się denerwuje, bywa porywcza. Sanna-Lenna jest czasem trochę nierozgarnięta, ale za to wydaje się bardzo sympatyczna. Chyba ją lubię najbardziej z tego opowiadania. Za to Marianna mnie przeraża. Bardzo dobrze ją wykreowałaś.

Chłopcy również są bardzo naturalni i sympatyczni. Podoba mi się to, że każdy ma swoje pasje i zainteresowania. O zainteresowaniach Iwana w zasadzie nic nie wiadomo, ale jest tajemniczy i dziwny. Dzięki temu chce się o nim czytać.

Podsumowując – wszystko jest super.

7/7

Pomysł:

Nigdy wcześniej nie spotkałam się z czymś takim. Szkoła dla alchemików i wróżbitów (w dodatku na kole podbiegunowym) – coś nowego! Szkoda tylko, że tak mało piszesz o samej nauce, a to przecież musi być fascynujące, w rzeczywistym świecie przecież nie ma takich ośrodków edukacji. Intrygi, których z każdym rozdziałem jest coraz więcej, także są niesamowicie wciągające.

Jeden z bardziej oryginalnych pomysłów, o jakich słyszałam.

5/5

Podstrony:

Nie ma ich dużo, i bardzo dobrze. W „opowiadaniu” umieściłaś krótką, zachęcającą do przeczytania notkę. Linki znajdują się na osobnej podstronie, na szczęście nie powciskałaś ich gdzieś obok tekstu, dlatego wszystko jest bardzo przejrzyste.

6/6

Punkty dodatkowe:

- za Laponię

- za naturalnych bohaterów z charakterami, co wcale nie jest takie częste

2/5

Podsumowanie:

Piszesz dojrzale i z sensem. Opowiadanie jest oryginalne, pełne humoru, intryg, interesujących postaci. Wszystkie kwestie brzmią naturalnie, opisy przychodzą Ci bez trudu. Nie pojawiła się żadna Mary Sue. Masz własny styl, widać, że pisanie nie jest dla Ciebie mordęgą.

Rozpisałabym się bardziej, gdyby było więcej błędów.

Ocena: 71,5/80, czyli stopień plus bardzo dobry. Gratulacje!