[227] secret-love-angelika.blogspot.com

Blog: secret-love-angelika.blogspot.co.uk
Autor: July

 

Pierwsze wrażenie:

Już po tytule adresu bloga mogę przepuszczać, że frazy takie jak „secret love”  były na tyle niedostępne, iż poszłaś na łatwiznę i zamiast zaskoczyć czytelnika, dopisałaś tylko słowo, a właściwie to imię, Angelika. Dlaczego o tym piszę? Bo wpisałam w google „secret love” i wyskoczyło mi tyle propozycji (tych samych) blogów, że złapałam się za głowę. Teraz już wiesz czemu samo „secret love” było niedostępne? Przez takie pójście na skróty już mnie raczej niczym nie zaskoczysz. Do głowy przychodzi mi tylko standardowe love story, w którym główna bohaterka jest nieszczęśliwie zakochana, a jej obiekt westchnień ma ją w poszanowaniu. Zapewne w dalszych przygodach wzdychania do lustra coś się wydarzy i to „coś” sprawi, że nagle ją pokocha. Wybacz jeżeli Cię uraziłam, ale wzięłaś się za pisanie czegoś, co jest na tyle przeterminowane, że wyszło z obiegu. Już nawet na głupim przykładzie „Zmierzchu” wyraźnie widać, że czytelniczki wolą jak się wszyscy po szyjach gryzą niż czytać o kolejnym pytaniu retorycznym „Czemu on mnie nie chce”. Szkoda.

3/10

Szata graficzna:

Belka również otoczona słowem „łatwizna”, bo zamiast wklepać byle jaki cytat o miłości, wpisałaś „Secret love”. Szablon...no cóż...heh... pozostawia wiele do życzenia. Po pierwsze ta dziewczyna z prawej strony, to...tragedia. Skąd ona została zapożyczona? Z obrazka o rozmiarze 50x50, który ktoś przerobił na 800x600? Jest niewyraźna, nieczytelna i kompletnie nie pasuje do szablonu. Chłopcy po lewej stronie również nie są idealni. Nie rozumiem po co umieściłaś  obok siebie dwa i te same obrazki. A do tego te dłonie tworzące kształt serca w kolorze, podczas gdy reszta jest czarno-biała. Ktoś na serio tak Ci pogmatwał cały szablon, że  głowa mała. Najlepiej pójść na prościznę i powklejać byle co, żeby było prawda? 

Po drugie, to nie ogarniam chaosu między linkami i  całą resztą znajdującą się po prawej stronie i na górze szablonu, ale o tym dużo, dużo poniżej. Jedyne co tu jest czytelne, to czcionka. A wszystko, to w kolorach czerni i bieli, fiolecie, zieleni, rozciągniętych pikselach, niewyrazistości z domieszką źle „wyciętych”  postaci.

Jeśli w niedalekiej przyszłości postanowisz coś zmienić, to proponuję  zacząć od wywalenia do śmieci całego szablonu.  Wybierz układ z prawą kolumną albo jak chcesz zaszaleć, to umieść treść na środku, wyjustuj ją, a na górze zamieść linki, o bohaterach, itd. Skoro ma być, to blog  o miłości, to wypróbuj kolory takie jak różne odcienie czerwieni i fioletu, ale nie łącz ich z zielenią! Możesz też wykorzystać jasne odcienie niebieskiego, żeby nadać blogu magiczny nastrój. Na głównym obrazku wklej dwie twarze: chłopca i dziewczyny. Jego możesz umieścić w chmurce nad jej głową, że niby ciągle o nim myśli. Pomysłów jest tysiące! Możesz wykorzystać motyw dłoni złączonych na kształt serca, naszyjnika za złotym serduszkiem porzuconym gdzieś nad stawem albo na kamienistej drodze. Dwójkę nastolatków siedzących na torach i opartych o siebie plecami. Kombinuj.

1/10

Treść:

Zacznę od postów, które oznaczyłaś częścią drugą. Dla mnie jest, to  dość nie wygodne, bo na początku nie widziałam o co chodzi. Czy o to, że rozdzieliłaś posty na dwie części, czy to dalsza kontynuacja, czy co. Oddziel to jakąś podstroną, gdzie napiszesz „Tom I”, a ten drugi zacznij numerować od nowa. Nie dość, że to dobrze wpłynie na estetyczność szablonu, to jeszcze pomoże czytelnikowi w odnalezieniu się na blogu.

W rozdziale trzydziestym pierwszym, co mnie odrobinę zbulwersowało to to, że zamiast przysiąść te pół godziny dłużej i opisać tę jej głupią spódniczkę, to wkleiłaś link do jakiejś strony internetowej! Takim czymś, pozbawiasz czytelnika wyobraźni, bo po co ma wysilać swoją mózgownicę, skoro ktoś poddaje pod nos  gotowy produkt. Do tego dochodzi też fakt, że piszesz bardzo schematycznie. Twoje zdania są oparte na najprostszych konstrukcjach, z których korzysta uczeń szkoły podstawowej. Podam Ci na przykładzie: „Wyszedł z samolotu. Rozejrzał się. W ręce trzymał torbę. Podciągnął rękawy kraciastej koszuli.” Tego nie czyta się lekko i przyjemnie. Nie budujesz też żadnych zdań, które wymagałyby jakiejkolwiek (odrobinę) większej wiedzy na temat składni. Tak jak zawsze się czepiałam, że niektórzy ciągną opowieść jednym zdaniem przez pięć kolejnych stron, tak Ty z jednego zdania, które mogłoby być poprawne pod względem konstrukcji, robisz sześć tak króciutkich, że z głównego bohatera robi się dosłownie robot. Z akcją również, tak lecisz jakby Cię Lucek gonił z widłami.

Nie skupiasz się na szczegółach. Jamie dwa razy poprosił kolegę o numer do Angeliki, on podał jej adres i już nagle wychodzi z samolotu. A większość Twojego opowiadania, to same dialogi. Żadnych przerw na refleksje, na głębsze przemyślenia, na motywy, które zmuszają Jamie’ego do takich, a nie innych decyzji. Co z tego, że wiem, że on ją kocha. To za mało. Wszystko tak się szybko dzieje, że główny bohater (za przeproszeniem) bąka nie zdąży puścić. Śmieszne, ale prawdziwe. Twoje opowiadanie jest również skąpe w opisy czy to sytuacji, czy otoczenia. Nie rozumiem, co się dzieje w głowach głównych bohaterów. Nie wiem też nic o nowym życiu Angeliki. Jak jej się żyje, jaki jest jej mąż ( poza tym, że jest mechanikiem). Dlaczego wybrała takie życia. O co chodzi z tą karą za grzechy? Wspomniałaś coś tam, że biedni ludzie w Indiach nie próbują niczego zmieniać, bo wierzą, że tak wygląda kara, ale... Pełno niedomówień. Dziwi mnie też jeden fakt. Skoro są tak biedni, że nie stać ich na drzwi wejściowe, to jak zdobyli telefon?

W rozdziale trzydziestym drugim strasznie dziwi mnie zachowanie Angeliki, która ma męża, a ustawia obok łóżka fotografie innych mężczyzn. No nic, może, to ja się za bardzo czepiam, ale mam kolejne pytanie. Z tego, co wiem w Indiach kobiety zajmują najniższą warstwę w społeczeństwie. Nawet jeśli Ty jesteś z Europy, ale mieszkasz w Indiach i przyjmujesz zwyczaje swojego męża. Owszem zdarzają się wyjątku, bo nie mówię tu o wszystkich małżeństwach, ale mi nie chodzi o wyjątki. Mi chodzi o rzeczywistość. I teraz wracając do głównego wątku, mam pytanie. Angeliki mąż tak bez niczego zostawia ją z obcym facetem w domu, którego zdjęcie stoi sobie obok ich łóżka? I kolejna rzecz. Bardzo szybko zamordowałaś jej męża. Przyszło dziecko z listem w dłoni i tyle. Szkoda, że nie pociągnęłaś tego wątku bardziej, bo mogłabyś opisać jak zaniepokojona Angelika ciągle czeka na swoje męża, a jego jak nie było tak nie ma. I znów akcja rodem z pogoni Lucyfera za autorką. Ni z gruchy ni z pietruchy już jest w Irlandii, chociaż minutę temu twierdziła, że nie może zostawić dzieci, które uczy języka angielskiego. Proszę, skup się tak przyziemnych rzeczach jak rozwinięcie akcji do punktu kulminacyjnego i nagły niespodziewany obrót. Buduj napięcie, grozę. Opisuj emocje, świat, który otacza głównych bohaterów i zmniejsz ilość dialogów. Ktoś napisał Ci ,że to był idealny "wątek kryminalistyczny". Guzik prawda. Nie wiem, ale dla mnie przyniesienie przez dzieciaka koperty , to żaden kryminał.

Przede mną rozdział trzydziesty trzeci, a diabeł nadal Cię goni. Zanim się obejrzałam, Angelika zdążyła wypalić papierosy, znaleźć butelkę alkoholu, chociaż mogłaś się nad nią poznęcać i zmusić, żeby poszukała trochę dłużej. Odrobina opisu jej nagłego głodu do papierosów i Jacka Danielsa również by nie zaszkodziła...Aha. Nie wiem, ale ja jeszcze w swoim życiu nie widziałam nikogo, kto piłby Danielsa bez Coli. Raz próbowałam i ... nie dało się. Co więcej, rozmawiałam z barmanem i powiedział mi, iż tutaj pije się tylko  z Colą albo (jak ktoś lubi) ze Spritem. Jednakże wracając do opowiadania niby tak wspominałaś o jej miłości do zamordowanego męża, a tu...psikus. Poszła spać z kimś innym. Wybacz, ale nie świadczy to jakoś dobrze o głównej bohaterce. Może inaczej bym do tego podeszła, gdybyś zaoferowała mi jej mętlik w głowie.

W rozdziale trzydziestym czwartym spodobała mi się końcówka, gdzie Angelika spotkała dawnego znajomego-dilera, który każe jej oddać pieniądze. Zakończyłaś post słowami Paula, to ile w końcu jest jemu winna. Oczywiście mogłaś, to rozwinąć w kolejnym rozdziale, ale tego nie rozbiłaś. Co mnie zniesmaczyło to to, że wszystko zwalasz na żydowską wiarę. Dziewczyna  poszła do łóżka z kimś innym, bo Żydówka. Upija się do nieprzytomności, to któryś z bohaterów coś pod nosem bąka, że „ bo ty jesteś żydowskiej wiary”.  Dziwne... Dodatkowo przez kolejne rozdziały ciągniesz jedno i to samo. Angelika jest piana. Jednego dnia śpi u tego, drugiego u tamtego (rozdział trzydziesty piąty). Coś mi się nie chce wierzyć w tę jej miłość do męża. Matka jej umiera, ale stwierdza, że nie chce płakać. Gdybyś wspomniała coś o tym, że chce być silna, to myślę, że spokojnie można by to zaakceptować. Za chwilę coś rozmawia z Paulem, po chwili nagle jest przy samochodzie Jamie’ego. Kłócą się nie wiadomo o co i ona już biegnie po alkohol. Ale co, gdzie, jak, na co, po co...pozostaje wielką niewiadomą.

W rozdziale trzydziestym szóstym o ile wzrok mnie nie mami, napisałaś jakoby Angelika miała upięte włosy w koka . Dwa rozdziały wstecz, były one bardzo króciutkie. Ale nic. Rozdział nie był zły, ale do najlepszych też nie należał. Wprowadziłaś nową postać: Suzan, która wchodzi do mieszkania Jamie’ego jak tornado, wścieka się na wszystkich i wychodzi. Zauważyłam pewien schemat (kolejny). Opisujesz dajmy na to rozmowę  Angeliki i  Paula, po czym przechodzisz do Jamie’ego i  Angeliki , i znów wracasz do Paula. Tak samo jest z Suzan. Najpierw kłóci się ze swoim byłym, potem biegnie do brata i z powrotem ta sama sytuacja.  Oczywiście nie wyjaśniasz niczego po drodze, ponieważ wszystko zawierasz w dialogu. Jeśli mam to podsumować jednym zdaniem, to krucho. Myślałam, że chociaż ta akcja coś tutaj da, ale nawet ona jest niedokładna i niezbyt ciekawa. Nie wprowadzasz żadnych ciekawych przygód, prócz tej jednej z dilerem, która jak się pojawiła tak zniknęła. Skupiasz się za bardzo na tych trzech postaciach. Ciągle tylko one są na pierwszym planie. Wpadasz na pewien pomysł, starasz się coś z tego stworzyć, a za chwilę przychodzi Ci do głowy co innego, co nie ma żadnego związku z poprzednim postem. To co piszesz nie łączy się w żaden sposób w jedno opowiadanie. Niestety, ale takie historie wymagają odrobiny wiedzy, cierpliwości i dużo czasu. Jest , to dość trudny temat, ponieważ ciągle musisz skupiać się na uczuciach głównych bohaterów, operować nimi. Nieustannie opisywać, co odczuwają, dodatkowo wymyślać takie przygody, żeby nie powtarzały się na innych blogach... U Ciebie nie dzieje się nic  poza jednym i tym samym. Operujesz, owszem, ale dialogami. Myślę, że to nie był Twój dobry wybór.

5/30

Poprawność językowa:

Na całe szczęście nie „strzelasz byków”. Trzymasz się ortografii i interpunkcji, chociaż w tym ostatnim trochę bym pomarudziła. Przed „i” nie stawiamy przecinka chyba, że ciągle się powtarza, np. Marysia zbierała kwiatki: tulipany i róże, i fiołki, i stokrotki, itd.

W dialogu po myślniku piszemy z małej litery i tutaj prośba do Ciebie; ciągnij, to zdania do końca, a nie stawiasz kropkę po „powiedział” i piszesz dalej jako coś oddzielnego, co lepiej wyglądałoby razem. Podam Ci na wymyślonym przeze mnie przykładzie:

-Ale dziś padało, co? – zapytał, opierając się o płot sąsiada.

W Twoim wykonaniu wygląda to tak:

-Ale dziś padało, co?- Zapytał. Oparł się o płot sąsiada.

Nie podoba mi się też konstrukcja zdań. Rozpisałam się o tym powyżej, ale w jednym wielkim skrócie; staraj się tworzyć coś z zaimkami. Coś co będzie składało się z przynajmniej dwóch przecinków i wyrażało (chociaż) dwie czynności. Tak na chłopski rozum tłumacząc.

2/7

Kreacje bohaterów:

Przez opowiadanie przewinęło się parę postaci, ale nie potrafię o nich powiedzieć dosłownie nic. Angelika, to osoba niedojrzała emocjonalnie i psychicznie. Zrobiłaś z niej małą alkoholiczkę. Paul, to facet, który rzekomo powinien wiedzieć, co się dzieje w głowie dziewczyny, a jednak wykorzystuje fakt, że jest piana. Jamie? Hmm... Tu mówi, co innego, tu robi zupełnie na odwrót. Tu się wścieka, tu już jest dobrze. Na serio... Nie wiem, co napisać.

Takiej sytuacji możesz uniknąć, zastępując to opisem sytuacji. Zrezygnuj z tych dialogów, bo nie piszesz sztuki teatralnej. Właśnie przez takie coś, czytelnik nie wie nic o bohaterach.

1/7

Pomysł:

Niestety, ale tutaj szału nie było. Przykro mi. Takich blogów jest już miliony; poczynając od zakochanych fanek w Tokio Hotel, czy zwykłych dziewcząt w odlotowych chłopakach ze szkoły.

0/5

Podstrony:

Po pierwsze, to nie wiem na co Ci podstrona o bohaterach. Wkleiłaś tam zdjęcia i nic więcej. Żadnych opisów. Do wywalenia.

Po drugie: historyjki. Nie wiem, co to ma wspólnego z blogiem i póki co widzę aż jedną historię, która nic mi nie mówi. To również do wywalenia.

Po trzecie: linki! Matko, jaki bałagan. Zrób jedną, konkretną podstronę,w  której umieścisz adresy z blogami, które czytasz i z ocenami.

Po czwarte: kompletnie bezsensowny jest pomysł wstawiania pod adresami opowiadań, które czytasz rozdziału i daty postu. Mnie jako czytelnika ma zainteresować sam adres, a nie data produkcji.

Po piąte: nie rozumiem Twoich popularnych postów. Zrobiłaś jakąś sondę, czy po prostu uznałaś, że te rozdziały mają najwięcej komentarzy i tak o sobie wkleiłaś?

I jeszcze jedno. Albo wszystko umieszczasz z prawej strony, albo na górze szablonu.

2/6

Punkty dodatkowe:

Brak.

0/5

Podsumowanie:

Za co odjęłam punkty:

-pierwsze wrażenie; banalny adres,

-szata graficzna; za cały szablon i pustą belkę,

-treść; dialogi, jako główna część Twojego opowiadania, brak opisu sytuacji, emocji, świata przedstawionego. Pisanie o jednym i przekręcanie tego w rozdziale drugim. Zbyt szybka, nieciekawa i niedokończona akcja.  Pisanie o jednym i tym samym oraz za schematyczność.
-poprawność językowa; za błędy,

-kreacje bohaterów; brak jakiegokolwiek głębszego opisu bohaterów,

-pomysł; wybacz, ale nie jest oryginalny,

-podstrony; niektóre mam wrażenie, że nie są dokończone, a z połowy kolejnych można zrobić coś jednego, ale konkretnego,

Niestety, ale dzisiaj tylko 14 punktów i ocena niedostateczna. Uważam, że powinnaś nad tym opowiadaniem tak porządnie przysiąść, zastanowić się i poprawić pewne rzeczy. Możesz nawet spisać pewne pomysły na kartce, bo moim zadaniem nie było obrażenia Twojej osoby. Musisz zdawać sobie sprawę, że takie tematy są już oklepane i jeżeli chcesz zrobić kawał dobrej roboty, to nie wystarczy Microsoft Word i blog. Tutaj trzeba kombinować ile wlezie. Ślęczeć przed monitorem, sprawdzać czy dany pomysł nie wykorzystał już ktoś inny na swoim blogu. Podpatrywać, co ciekawi czytelników, a co ich nudzi. Na pewno masz w głowie zalążek na dobre opowiadanie, ale nie potrafisz tego wykorzystać. Może spróbuj w jakiejś innej tematyce?