[283] nakrawedziprzyjazni.blogspot.com

Blog: nakrawedziprzyjazni.blogspot.com

Autorka: Carla

Pierwsze wrażenie:

Adres, tak właściwie, jest wizytówką bloga. To on przede wszystkim reprezentuje stronę, widniejąc w wielu miejscach i czekając na odwiedzenie. Gdybym gdzieś, przez zupełny przypadek, zobaczyła taki ot, zwykły link, zajrzałabym co się za nim kryje. Po prostu, z czystej ciekawości. Skojarzył mi się z tym, co w moim mniemaniu najpiękniejsze – z przyjaźnią, a zapewne o tym będzie Twoje opowiadanie. Jedyne zastrzeżenie jakie mam, to szkoda, że wyrazy w adresie nie są oddzielone myślnikami. Tak całość wyglądałaby lepiej i nie zlewałaby się w jedną całość. Poza tym, to -nakrawedziprzyjazni- jest łatwą do zapamiętania formułką. Następnie, belka. Zdecydowanie jestem na tak. Kilka prostych słów, a wywołały uśmiech na mojej twarzy. Gdzieś na blogu, bodajże w podstronie „O opowiadaniu” znalazłam informację, że zdanie to jest Twojego autorstwa. Och, gdybym i ja miała taki spontaniczny talent do pięknych, poetyckich myśli... I wygląd, na pierwszy rzut oka bardzo ładny.

10/10

Szata graficzna:

Rzeczą, która najpierw wpadła w mój zmysł wzroku, to słowa rodem z belki – ale to nic, bo w dalszym ciągu sądzę: najważniejsze, że Twoje własne. Zauważyłam, że w czcionce, którą są napisane, nie ma najwyraźniej polskich znaków, ale dzięki tym wywijasom tego nie widać aż tak bardzo. Następnie, kolorystyka – ni to ciemne, ni to jasne, ni ostre, ni mdłe – w sam raz. Z jednej strony widnieje jakiś budynek i mam nieodparte wrażenie, że to Wieża Eiffla. Z drugiej strony mamy przystojnego pana z książką, a moja niezawodna intuicja mówi, że to zapewne podobizna głównego bohatera. Minus jest taki, że jego buty rozpraszają czcionkę, która na nie nachodzi – nie widać jej zbyt wyraźnie, tragedii też nie ma. Ano, właśnie, czcionka, dobrej wielkości, dobrego (czytelnego) rodzaju, w dobrym kolorze dopasowanym do tła. Nad tekstem mamy ładnie ułożone podstrony, w kolumnie bocznej sprawy bardziej techniczne. Jest w porządku.

10/10

Treść:

Z radością przechodzę do długo wyczekiwanej chwili, jaką jest przeczytanie tych szesnastu rozdziałów. Może to nienormalne, ale wyobraź sobie, że odkąd poprosiłam Psią Gwiazdę o oddanie mi Twojego bloga, nie mogłam się doczekać, kiedy przyjdzie kolej na Ciebie.

001. Droga wstecz

Na samym wejściu wyzułam dobry styl, który z łatwością się czyta i choć może nie jest to teraz najważniejsze, to lepiej, abyś na samym początku o tym wiedziała. Część ta, ma charakter dłuższego prologu. Przedstawiłaś w nim mniej więcej sytuację, wytłumaczyłaś, jak to wszystko się zaczęło i sprawiłaś, że mam jeszcze większą ochotę czytać to opowiadanie dalej.

002. Głęboka woda

Co jak co, było krótko, ale ładnie i na temat. Tak ogólnie to się zastanawiam, czy ostatnio nie nadużywam słowa „ładnie”. No, ale wróćmy do tematu. Rozdział, czy jak wolisz to nazwać, napisany bardzo dobrze, bezbłędnie i wiadomo, że jak początek, to musi wprowadzać akcję systematycznie, w miarę powoli, bez pospiechu.

003. Pierwszy krok

Bo pierwszy krok jest zawsze najważniejszy, prawda? Spodobała mi się rozmowa Colina i Austina, była taka swobodna, nie na siłę, realistyczna. Ot, dawni przyjaciele spotykają się po latach i najzwyczajniej w świecie ze sobą rozmawiają, jakby widzieli się jeszcze wczoraj. I jakby nic się nie stało i wszystko było w porządku.

004. Ognisko

Dlaczego tak rzadko spotykam w czytanych opowiadaniach jakieś konkretne relacje pomiędzy rodzeństwem? Raczej mało kiedy mam okazję śledzić coś więcej niż jeden, nużący wątek. Bardzo przypadła mi do gustu relacja Colin – Emily. Liczę, że w kolejnych częściach spotkam ubarwienie tej braterskiej miłości pomiędzy nimi. Ach, Sophie, jak ja bardzo lubię to imię! I widziałam tą dziewczynę idącą w kierunku chłopaków, nawet fragment muzyki, która gdzieś tam sobie w moich głośnikach leciała, idealnie się wpasował.

005. Noc na plaży

Rany, na miejscu Colina poczułabym się jak idiotka. Obiecywał, nie wiedząc, co obiecuje, a gdy w końcu obiecał, to się dowiedział, że obiecywał tak właściwie nie angażować się zbytnio w ich przyjaźń, związek, cokolwiek. I z tego, co wywnioskowałam po jego toku myślenia, to pewnie stanie się dla niego uciążliwym wyzwaniem.

006. Wątpliwości

Tak szczerze powiedziawszy, to ja miałam wątpliwości czytając tą część. Wydała mi się jeszcze krótsza, niż poprzednie, a zawierała jedynie epizodyczną scenę, na dodatek nie wnoszącą nic poza faktem, że chłopak Emily, Chris, to wścibski plotkarz. Ot, moje własne odczucie.

007. Niespodzianka

Tak, faktycznie niespodzianka, chociaż po części spodziewałam się czegoś w tym stylu. Wracając do obietnicy sprzed dwóch rozdziałów – jakby to ująć, teraz Colin ma po części problem z głowy. O rany, przecież i tak za moment się dowiem, że Sophie rozstała się z Ryanem. Chyba, że mile mnie zaskoczysz!

008. Historia znajomości

Nie sądziłam, że faceci potrafią być tak gadatliwi. Znaczy Ryan, strasznie wylewny, a Colin sprytnie to wykorzystał i wypytał o każdy szczegół, można by rzec. Ciekawi mnie, o co chodzi z Olivią, przyznaję, że wydaje się do być ciekawym wątkiem. I trochę szkoda mi Colina.

009. Rozdarte serce

Osobiście, to mnie by chyba trafiło, gdybym znalazła się w sytuacji, w której niefortunnie umieścił się Colin. I Sophie, nie potrafię pojąć, co ona widzi w związku, który tak właściwie nie istnieje. Błagam, niech osobą na końcu będzie Olivia!

010. Zatrzymana odwaga

Tak! To jednak Olivia. W moich najśmielszych teoriach nie pojawiła się właśnie taka wizja jej osoby – piercing, tatuaż, czerwone włosy – zwyczajnie buntowniczka. Jeśli chodzi o resztę, to wciąż mnie nurtuje, o co tak właściwie chodzi. Lecimy dalej, do jedenastki!

011. Propozycja

Rozdział, o dziwo, wydał mi się trochę dłuższy od pozostałych, a zarazem ciekawszy i w dalszym ciągu z intrygującymi wątkami. Nie pozostaje mi powiedzieć nic innego jak to, że potrafisz zachęcić ludzi do czytania.

012. Czerwone wino

Skoro mowa o intrydze, to zadam sobie pytanie, które wówczas zadało sobie mnóstwo czytających Twoje opowiadanie: co książka Dana, do cholery, robi u Chrisa!? Współczuje Colinowi. Sam na sam z Sophie, na dodatek w tak niezręcznej sytuacji, weź tu bądź opanowany.

013. Jeden funt

A to Chris, nie? Wyssał z palca bzdurną historyjkę, jestem tego niemalże pewna w stu procentach. I znów miałam wrażenie, że rozdział przewędrował przed moimi oczyma szybciej, niż powinien. Cóż, nie ma co ubolewać, tylko czytać czternastkę.

014. Poszukiwanie sensu

Więc ja myślałam, knułam i spiskowałam tylko po to, aby kolejny rozdział doprowadził do legnięcia w gruzach moich ambitnych teorii? O rany... A tak, tak, coś na temat, może? W końcu chciałabym się dowiedzieć, jak to jest naprawdę, o co chodzi Austinowi, bo przecież Sophie nie zachowuje się jak on; co tak naprawdę się wydarzyło z Olivią i jak to będzie z książką znalezioną u Chrisa. I Gaby, również chciałabym wiedzieć, co ona ma ze wszystkim wspólnego, bo, wnioskując, na pewno ma.

015. Niedokończone wyznania

Rozwaliłaś system końcówką! Austin naprawdę nie ma wyczucia chwili, ups! Nie, on po prostu nie wiedział, w trakcie jak bardzo ważnej konwersacji byli Colin i Sophie. Generalnie rozdział świetny, a uwierzysz, że znalazłam pierwszy błąd w Twoim opowiadaniu?

016. Nic do stracenia

Byłam pewna, że Sophie faktycznie da Colinowi w twarz, a ostatnią rzeczą, której bym się spodziewała po tym rozdziale, to ich pocałunek, ale nie byle jaki, nie całus w policzek, ale prawdziwy pocałunek. A co z Ryanem, hm? To się Sophie zaplątała, Colin musi ją odplątać, bo jakby nie patrzeć, wszystko zdarzyło się z jego inicjatywy...

I tym oto sposobem skończyłam czytać te szesnaście rozdziałów. Nieco żałuję, że tak właściwie były krótkie, ale za to porządne. Umiejętnie tworzysz świat przedstawiony, stosujesz umiarkowane opisy, które ani nie wadzą, ani ich nie brakuje. Prowadzisz ciekawe wątki, koniec każdego rozdziału trzyma w napięciu i przywodzi na myśl różne teorie dotyczące kolejnych części. Wiesz, jak zaskoczyć czytelnika i powtórzę to, co napisałam na samym początku – masz świetny styl, którego, jak na mój gust, wcale nie musiałabyś zmieniać, nigdy, przenigdy.

30/30

Poprawność językowa:

Pod względem faworytów, ta kategoria zajmuje u mnie drugie miejsce, zaraz po treści. Lubię pobawić się w panią polonistkę, wytknąć błędy, dać kilka rad dotyczących stylistyki, gramatyki i ortografii, a tymczasem... Myślałam, że znajdę kilka, kilkanaście błędów, choćby literówek czy brakujących lub nadmiernych przecinków. A tutaj, nic! Zaczynałam przechodzić kryzys, kiedy nagle, w piętnastym rozdziale natrafiłam na literówkę: „Podpisałem co trzeba i trochę pożartowałem z szafową taty.” - szefową. Gdybym była naprawdę wredna, zaniżyłabym Ci punktację z tego powodu, ale z racji, że to byłoby całkowicie nieuzasadnione i bezsensowne, nie zrobię tego, bo po co? Popraw tylko ten wyraz i gotowe.

7/7

Kreacje bohaterów:

Zastanawiam się, co by Ci tutaj powiedzieć, skoro Ty musisz wiedzieć, że bohaterów to akurat masz genialnych. Każdy z nich jest odmienną, indywidualną postacią, która ma swoje własne zachowania, własną osobowość i charakter. Główny bohater, Colin, którego jednym słowem nie potrafię określić, wydaje się inteligentnym, empatycznym człowiekiem, zaś Austin stanowi jego małe przeciwieństwo – lubi oglądać się za wszystkimi dziewczynami, pali, jest nieco wybuchowy. Z kolei Sophie to chodzący anioł, o! Jest wrażliwa, typowo dziewczęca, czy też mogłabym powiedzieć: kobieca. Olivia, hm, jak dużo wcześniej wspomniałam, jest buntowniczką, z mocnym charakterem, całkowicie innym od całej reszty. Kogo jeszcze mamy? Emily, lekko zwariowana, gadatliwa, typowa młodsza siostra. Ryan, kochający swoją dziewczynę, ale wydaje się kochać jeszcze bardziej piłkę nożną, dla której jest w stanie widywać ukochaną raz na jakiś czas. Chris, trochę cwaniak, coś kręci, coś udaje. Każdy z nich jest Twoim własnym wyrobem wyobraźni.

7/7

Pomysł:

Skoro mowa o wyobraźni, to rzeczywiście ją posiadasz. Pomysł jest w stu procentach Twój, tego jestem absolutnie pewna. Twoje opowiadanie cechuje przede wszystkim oryginalność, którą czuć po przeczytaniu pierwszego rozdziału.

5/5

Podstrony:

Tak, jak powinno, jest wszystko. Zacznę może od końca, czyli od „Powiadomienia”, a więc inaczej zakładki na SPAM. Dalej „Linki”, ładnie uporządkowane, wszystkie aktualne. „Bohaterowie”, w skrócie, aby nie zdradzić zbytnio ich udziału w historii. „O opowiadaniu”, a więc podstawowe informacje oraz wzmianka o belce Twojego autorstwa, jak wspomniane na samym początku. „O mnie”, czyli, jak wiadomo, tradycyjny opis autora – Twoim wypadku autorki, opowiadania. Pozostaje nam wisienka na torcie, czyli „Dedykacja”, a czytając jej zawartość pomyślałam, że ta osoba musi być dla Ciebie kimś naprawdę ważnym, wyjątkowym i wartościowym. Och, a tak w krótkim skrócie: jest wszystko, powtórzę się, a co!

6/6

Punkty dodatkowe:

Przyznałabym sto bez powodu, ale nieuzasadnione chyba się nie liczą... Tak więc, po pierwsze: że profesjonalizm, perfekcyjność, jak wolisz to nazwać. Po drugie: za to, że opowiadanie po prostu jest dobre. Jest, nie ukrywajmy tego. Po trzecie: bo piszesz przede wszystkim o przyjaźni. Miłość, praca, studia, cokolwiek, to wszystko jest na drugim planie. Jest przyjaźń. I to się liczy.

3/5

Podsumowanie:

W momencie gdy poprosiłam Psią Gwiazdę o oddanie mi tego bloga pomyślałam „Rany, Carla, nie rób mi tego i zgódź się!”. Właściwie, to dlaczego miałabyś to zrobić? Oddałaś swój blog w ręce stażystki, która wszem i wobec, oceną tego właśnie bloga kończy swój staż. I wiesz? Jestem dumna, że moją czwartą oceną w karierze na Erze Krytyki była właśnie ta, a nie inna. Piszesz genialnie, aż brakuje mi słów aby określić Twoją twórczość w inny sposób. Nic więc dziwnego, że uzyskałaś siedemdziesiąt osiem punktów na osiemdziesiąt możliwych, co daje Ci ocenę celującą! Moje najszczersze gratulacje, w pełni na to zasłużyłaś. Z ciekawości sprawdziłam jednak, czy tylko ja tak wzdychałam i słodziłam, czytając „Na krawędzi przyjaźni”. Któraś z ocenialni również wystawiła Ci szóstkę, nie mylę się? Tak czy owak, moim skromnym zdaniem ocena ta jest odpowiednia. Ach, zapomniałam dodać, że zyskujesz nową czytelniczkę swojego opowiadania.

To teraz tak ode mnie, do Załogi EK: Jak widać, wyrobiłam się w pełny miesiąc, robię za przykładną dziewczynkę i liczę, że przyjmiecie mnie na stałe do swojego grona! :3

O, Imloth, jak mnie przyjmiecie, to podeślę Ci w tygodniu nowy opis mojej osoby, jeśli można. Po prostu tak czuję, że albo nie zgłosi się do mnie to, co powinno, albo zgłosi się coś, co w zupełności w mojej kolejce nie powinno znaleźć miejsca. :D