[265] www.shimoonna.blogspot.com

No to zabieramy się za pierwszego i jedynego blogaska w kolejce. Jakie to smutne :C

Autor: Tooru

Blog: www.shimoonna.blogspot.com/

Pierwsze wrażenie:

Nie mam pojęcia czym jest adres, co robi, po co tu jest, ale od razu skojarzył mi się z czymś japońskim. Czy to te litery, połączenie, czy jakiś wydźwięk podczas czytania. Cóż, nie mam pojęcia, ale ogólnie nazwa mi się nie podoba. Nie wiem czego mogę się spodziewać tak naprawdę, a czegoś takiego nie lubię. Wiem, że różne są opinie – niektórzy wolą polskie adresy (jak ja), a niektórzy ich po prostu nienawidzą, bo to polskich znaków brak, a to za długie i brzydko wygląda… I tak w kółko i w kółko, a wiem, że to może być po jakimś czasie męczące. No dobra, ja uwielbiam nasz język i źle mi z tym, że adres nie jest właśnie po polsku, uch!

Adres na belce jest ciekawy. Żeby się upewnić, że jest Twój wpisałam go sobie w przeglądarkę, i co? Twój, a to czyni go jeszcze lepszym, bo naprawdę mi się podoba! Od razu na myśl przychodzi mi świat shinobi wykreowany przez Kisiela,  a to już ogromny plus, bo uwielbiam go. Udajmy, że tego wielgaśnego Uchihy na nagłówku nie zauważyłam i dopiero teraz wpadłam na to, że to może faktycznie być coś o Naturo! Ojej, jak miło! Teraz nie żartuję, bo miło dlatego, że bardzo dawno temu czytałabym jakikolwiek FF o Naruto. Ostatnio weszłam w fazę fantastyki i ogólnie – jakoś już nie czytam tyle o Naruto co kiedyś, bo już nic mnie nie może zaskoczyć. Stale romanse, jakieś dziwne i niemożliwe paringi, które nie mają absolutnie nic wspólnego z kanonem, a tego wprost nienawidzę. Boję się, że u Ciebie jest właśnie coś takiego, a to naprawdę denerwuje!

A ogólnie? Ogólnie to nie mam zbyt dobrego wrażenia. Nie lubię koloru białego, ba, ja go wręcz nienawidzę, jeśli chodzi o jakieś tło, bo jest dla mnie wtedy zbyt pusto i nudno. Tutaj mamy jeszcze czarny, trochę tego „skórowego” i czerwone ślepia Itasia/Saska. W sumie nic specjalnego, a powiem nawet, że jest nudno, nie zachęca mnie i odechciewa mi się tutaj siedzieć, a tym bardziej oceniać. O tym może powiem w następnym punkcie, co?

No więc nie jest fajnie, nie podoba mi się, a ja jestem bardzo przychylnym i uprzejmym człowiekiem, który potrafi się szybko przystosować. U Ciebie ciągle mi się nie podoba. Ten spokój i cisza mnie aż przeraża. Dziwna sprawa, prawda? Ale tak już bywa.

5/10

Szata graficzna:

I zaczynają się prawdziwe schody! No dobra, prawdziwe mogą się zacząć przy treści (nie mówię oczywiście, że się zaczną. Z reguły treść jest najcięższa, prawda?), ale nie o to chodzi! Od czego by tu zacząć, no od czego? Poza tym zastanawiam się czy mam jeszcze ocenić ten mały burdelik na prawo, czy też nie? No dooobra, ocenię, ale spokojnie! Nie okażę się potworem, a więc czytaj śmiało dalszą ocenę. To tylko grafika.

Zacznijmy więc od góry, czyli nagłówka! Co mi się w nim nie podoba? A no to, że jest zwykłym obrazem, wklejonym na potrzeby bloga, a jeśli miałabym być wyjątkowo czepialska, to powiedziałabym, że nie wiem kto jest autorem! Nie będę jednak, bo sama nie podaje tych geniuszów, bo zwyczajnie trudno mi wszystko znaleźć. Albo zapominam, mniejsza zresztą. Na obrazku mamy Sasuke lub Itachiego. Bardziej mi to wygląda na tego starszego, ale znowu nie widzę nigdzie jego przesłodkich i przeuroczych zmarszczek, które ma obok noska (jejku, jak ja się nad nim rozczulam, ale tak to jest, jak się ogląda swoją ulubioną postać). Dobra, to jest chyba nasz słodki Łasica, bo coś tak zgaduję przez płaszcz, jeśli w ogóle to jest płaszcz, i czoło wraz z grzywką. Ogólnie obrazek mi się nie podoba, bo jest niewyraźny i po prostu nie podoba mi się, o. Czy to przez jego twarz, czy te cholerne tło koloru białego? Och, nie wiem, nie powiem Ci, o gustach się nie dyskutuje, prawda? Co tam jeszcze z tym nagłówkiem… No tak, pusto. Nic nie ma. Żadnego napisu, innego obrazku, żadnej akcji, tekstury, brak jakiejkolwiek przeróbki… Okej, nie wymagam od Ciebie znajomości Photoshopa na poziomie doświadczonego grafika, ale coś tam mogłaś pokombinować, prawda? Nie jestem fanką takiego czegoś. Chociaż może to lepsze, bo zawsze mogłaś wstawić napis rodem z painta, nie?  

Reszta czarna, czcionka biała czy tam jasno szara (wybacz, nie mam oczu wieczorem, a jak mam to krzywo widzą). Razi mnie strasznie, że na prawo masz po prostu wszystko. Zamiast zamienić to w uporządkowane menu albo jak zechcesz to nazwać, to jest jeden wielki burdel, że tak brzydko powiem. To nie takie trudne, a o wiele lepiej wygląda, prawda?

6/10

Treść:

I zbliżamy się do naszego ulubionego punktu! Nie wiem czy nie mogę się doczekać, czy chcę już skończyć ocenę… Nie żebym miała coś do Twojego bloga, uprzednio go nie czytając, tylko bardziej chodzi o to, że lubię mieć skończoną ocenę i świadomość, że robota została wykonana. Pewnie też tak masz, co? Z czymś musisz mieć, ja to wiem! A jak nie masz to truuudno, bo i tak to  nie wpłynie na ocenę Twojego bloga, prawda? Wybacz, że to wszystko piszę, ale mam w zwyczaju gadać za dużo, co zawsze widać w komentarzach, które dodaję. Jeśli w pewnej chwili wyskoczę Ci z czymś, co nie ma kompletnie nic wspólnego z treścią – nie dziw się. To je Shauu_ tego nie zrozumiesz.

Nie wiem czy mam zacząć od „O blogu”… Potraktuję go jako pewien wstęp, ale nie jako rozdział, ok? No wiesz, bo raczej takie coś do ogólnego rozdziału/prologu nie należy. Mogłaś to umiejętnie przekształcić na krótki prolog, wiersz, słowa, opowieść. Jest tyle sposobów, a Ty wybrałaś ten najbardziej prymitywny, moja miła Tooru.

Wstępne rozpoznanie mnie całkowicie urzekło! Jeśli taka miałaby być historia, w której pieniądze są najważniejsze, polityka się sypie, a człowiek nie wie na czym stoi – ja w to wchodzę i nie wychodzę, bo chcę tu zostać na dłużej! A potem przeczytałam kolejną część wstępu i wszystko prysnęło. Itachi i Sakura to najgorszy paring, jaki mógł kiedykolwiek powstać, moim skromnym zdaniem. Itachi, który jest moim ulubieniem zawsze był przedstawiany jako postać tragiczna – zamknięty w sobie geniusz, który przez czas wojen, w którym się wychował, znienawidził je i postanowił się poświęcić dla dobra wioski, umierając jako zdrajca i morderca. Jak można w ogóle pomyśleć o uczucie między kimś takim, a tym różowym czymś? Jeszcze nie zaczęłam czytać,  a już robi się ciężko! Przecież Sakura jest chyba ostatnią osobą, z którą bym związała Uchihę, któregokolwiek! Dziewczyna jest za bardzo niezrównoważona, bo choć posiada ciekawe i przydatne umiejętności, nie ma w niej niczego niezwykłego. Czy kiedykolwiek wykazała się odwagą, czymś więcej niż szczekaniem i beczeniem za Sasuke na zmianę z Naruto? Nie mówię tu o bitwie w lesie podczas egzaminu w pierwszej części, ale ogólnie? W tej serii, teraz? Czy odwagą nazwiemy jej żałosną próbę zabicia Sasuke, w której tylko przysporzyła wszystkim kłopotu, bo była za słaba? Dobra, pomińmy część, jak bardzo Sakury nie lubię i przejdźmy dalej. Dlaczego Itachi nie jest martwy, co się stało, że Sakura w ogóle się zmieniła? I co z Pomarańczowym Hokage Konohy? Z człowiekiem, który sam w sobie jest światłem, i który mam moc zmieniania ludzi? On pozwoliłby na to, by ta dziewczynka po prostu uciekła. W ogóle, jak to się wszystko stało, że shinobi postanowili odłożyć wszystko na bok. Teraz w tym widzę zbyt wiele naciąganej historii i braku logiki, by mi się cokolwiek podobało. Zresztą – w jedenaście lat Ty chcesz coś osiągnąć? 50, 70… To by ludziom pomogło zapomnieć o tym, że kiedyś byli ninja, ale taki wiek dziecka? A w życiu.

„Prolog”

Gdybym nie przeczytała o tym, co będzie się naprawdę działo – mogłabym polubić fabułę Twoje opowiadania. Jak to wszystko wyglądało? Intryga, jakaś tajemnica, dziwna paczka, ukrycie się, niepewność, oszustwo. Zapachniało czymś całkiem współczesnym, a to nawet dobre, bo przecież te stare czasy miały odejść, a przyjść nowe, spokojniejsze, jak mniemano. Spodobało mi się też bardzo, że nie stworzyłaś nowych postaci, a w jakimś stopniu wykorzystałaś te stare, przedstawione przez Kishimoto. Tak, nie miałam pojęcia, że tacy istnieją, chociaż tego w zielonych włosach kojarzę z buźki. Tego drugiego w ogóle, ale trudno. Ogólnie to naprawdę fajne i popisałaś się tutaj oryginalnością. Przynajmniej czuję zapach tego, co było. Nie jestem pewna na kim skupił się tutaj narrator. Oczywiście, pokazywanie myśli i wątków kilku postaci jest świetne, ale zrobiłaś to trochę nieumiejętnie. O co chodzi? Zbyt szybko zmieniałaś zainteresowanie obserwatora. Najpierw wszystko działa się przy Gashirze (odmieniłam dobrze?), a później poszło do Rokushou. I kogo ja mam uznać za ważną postać, skoro nie jestem nawet pewna co się stało? Gashir zginął albo został zraniony, albo zginął ktoś inny? Była mowa o ciepłej cieszy, a pierwsze co przychodzi mi do głowy to po prostu krew. Myśl Rokushou na końcu ciekawa, pokazała, że akcja ma się wkrótce zacząć, a ja nigdy nie nazwałabym jej romansem i naprawdę żałuję, że chcesz tu takowy wprowadzić.

Przejdźmy teraz do trochę mniej przyjemnych rzeczy, a mianowicie tego, co mi się w ogóle nie podobało. Opisy, a nie, czekaj, jakie opisy? Pamiętasz jakieś opisy? Nawet gdy jadę scrollem z góry na dół to widzę jedynie myślniki i krótkie zapiski, o których zapomniałam już dawno temu. W ogóle się na nich nie skupiłaś, a za bardzo zależało Ci by przekazać treść, która usiadła Ci w główce. Wiadomo, że to jest ważne, ale zrobiłaś to w sposób zbyt prosty i banalny. Och, wiesz ile mogłaś się tutaj rozpisać? Napomnieć o polityce, o czasach, które były, szepnąć coś o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości bohaterów, jakichś ważnych person, czegokolwiek! Nawet zwykły i większy opis otoczenia nie zaszkodziłby przecież! Mogłaś wstawić tego masę, a się dziwię, że nie zrobiłaś nic! Tylko kreska, kreska, słowa, puste słowa, które czytam, bo muszę. Nie oddały zupełnie nic, nawet nie pamiętam o co chodziło. Bohaterzy? Jakiegoś w ogóle opisałaś? Przecież to nie kukły, oczy mają, widzieć mogą, a więc obserwacja wszystkimi zmysłami nie jest dla nich taka trudna, jak wywnioskowałam. U Ciebie chyba tego nie potrafią. Jestem zwyczajnie zawiedziona, bo nie dość, że nic ważnego, jak sądzę, się nie dowiedziałam, to jeszcze napisałaś to w sposób „na odwal się, byleby było, niech czytają”. Przepraszam, ale ja to tak dziwnie odczułam. Dobra, wyjdźmy już stąd i przejdźmy się do następnego rozdziału. Może mnie czymś zaskoczysz? Będę zła i powiem, że w to wątpię – w końcu ma być o miłości różowej dziewczynki o mhhrrocznym charakterze i jakiegoś chłopa, który zapewne z Itachiego będzie miał tylko imię i umiejętności.

„Rozdział 1”

„Sai był wysokim mężczyzną, na jego umięśnionym ciele nie było ani grama tłuszczu. Miał ciemne włosy, jasną skórę i tatuaż w kształcie smoka na lewym ramieniu.” – Tak, to bardzo opisało jego wygląd. A oczy, nie wiem, kształt szczęki, jakieś znaki szczególne, usta, policzki, czoło, brwi? Nie każę Ci pisać jego charakterystyki, ale taki opis jest dziecinny i zbyt ogólny. Nie przyczepiłabym się, gdyby Sai był kimś nieszczególnie ważnym, a jego rola miałaby ograniczyć się do jednego występu. Coś nie pozwala mi w to uwierzyć, a tym czymś jest to, że posuwa naszą różową ślicznotkę, jak to pięknie ją opisałaś. Och, czemu ja się nie zdziwiłam przy takim opisie? No tak, delikatna, zaokrąglona, idealna, pachnąca, miękka, słodka, drapieżna, uczuciowa. Ach, cóż za idealna łóżkowa partnerka, jak mogłoby się zdawać na pierwszy rzut oka.  Pomińmy fakt, że podczas stosunku nie słyszałam nawet jęków albo słów wypowiadanych w podnieceniu. „Milczeli”. Okej, czyli ten seks był czysto zawodowy, bez uczuć, bez zobowiązań? Nie wyobrażam sobie stosunku, w którym się milczy. Mnie osobiście takie coś by odrzucało i denerwowało. Taka żałosna, niewiadoma cisza, ech. To głupie i nierealne.

Okej, spoko. Pewnie Sakura o Naturo słyszała tylko legendy, a Sasuke to dla niej brzydal i w ogóle, feeee! Nie znała Sai’a? A to ciekawe, bo byłam pewna, że znali się dość dobrze, a nawet po jakimś czasie uważali się za przyjaciół, ha! Ojej, ale czego ja się spodziewałam? Powiem Ci, że po prostu nienawidzę takiego czegoś – ignorowanie bohaterów, by móc samemu coś wprowadzić. Po co ten mężczyzna nazywa się Sai? Chciałaś wzbudzić w czytelniku jakieś emocje, że Sakura ma coś z nim do czynienia? Jak dla mnie to jest teraz całkiem obca i inna postać, która po Sai’u ma imię i umiejętność, ach, no i ten wygląd zombiaka. Ale co może mieć więcej? A Sakura, ach, lepiej nie mówić tutaj, bo jeszcze ktoś się dowie!

Nie rozumiem jej i zrobiłaś z niej jakąś dziwną, naiwną idiotkę, której tylko seks w głowie. Ten Aiko miał ją jakby w dupie, a raczej był po prostu bezczelny i cyniczny. Nie miał do niej szacunku, obrażał ją, był egoistą. Gdyby facet miał w dupie mnie i kolację, którą mu przyszykowałam – zwyczajnie bym się wkurzała, może obraziła ale na pewno nie zostawiłabym tego normalnie i nie poszłabym z nim do łóżka. Nie no, pięknie. Facet ją wkurza, ma go dosyć, ale co tam. Rozłożyć nogi mogę, dlaczego by nie? Co tam, że mnie rani, nie sprawia przyjemności i jest niedelikatny, każdemu się to przecież może zdarzyć! Ona ma jakieś uczucia czy jest tylko dmuchaną lalką, wyjątkowo ponętną, oczywiście, którą każdy może mieć?

Skoro nie ma ninja, nie ma ninjutsu, nie ma walk, to po jaką cholerę kolejny Tsuchikage? Ich wybierało się chyba właśnie jako przywódcę wioski, który mógłby ją bronić, który jest silnym shinobi, prawda? O to w tym wszystkim chodziło. Skoro nie ma już niczego, co zagrażałoby wiosce, od strony wojowników, to dlaczego nie jest po prostu jeden Pan Feudalny? Czy oni też już nie istnieją? Ech, to po co to wszystko…

Użyłabym ironii, ale to będzie nie na miejscu, prawda? Nie powinnam tego robić, bo jeszcze bym Cię uraziła, chociaż ironia w moim wykonaniu nigdy ma nie być złośliwa. Często używam jej na co dzień, ale mówię ją z uśmieszkiem, jednak… No cóż. Mam na myśli rozmowę Aiko i Sakury, który nie ma w ogóle emocji. Spisek dialogów, pogadalim sobie, zerwalim sobie i dziękujemy bardzo, bo to by było na tyle. Och, i wyzwał ją! Nic więcej. Tutaj mogło być mnóstwo uczuć! Nawet jeśli nic nie czuła do chłopaka – jakiś żal, lekki gniew, litość, zmęczenie, pustka, spokój. Przecież skoro była taka „wyżuta” to czemu mówiła, po prostu mówiła słowa jak zwykły automat? I dlaczego nie dajesz krótkich opisów przy tak ważnych dialogach? Okej, szczególnie na fabułę to nie wpływa, ale jednak mogłaś się trochę bardziej postarać. Dialogi są w porządku, jeśli się z nimi nie przesadza. Ty zdecydowanie przesadzasz, a to już nie jest fajne.

Dlaczego po usłyszenie, że kolejny mężczyzna był dojrzały i starszy, nie zdziwiłam się, że zbytnio nalegał na ich wspólną przyszłość. Ja wiem, że ideałów nie ma, ale to aż trochę głupie, że wykorzystałaś takie znane i sprawdzone motywy. Tutaj również mogłaś się popisać i stworzyć naprawdę fajne postacie.

Okej, czyli jednak Sai znał ją wcześniej! Czemu o tym nie wspomniałaś, a tylko napisałaś tak ogólnie? Niby było napisane, że również się tutaj zadomowił, ale naprawdę, odczułam to tak, jakby był tu pierwszy raz, ona widziała go pierwszy raz i tak o to ich znajomość się zaczęła. Pozostaje mi przeprosić za tamto, ale i tak proszę, byś konkretniej zapisywała pewne sprawy, jeśli mogę tak powiedzieć.

Dlaczego  w ogóle, powinnam powiedzieć o tym na początku, pisałaś w czasie teraźniejszym opis, a na zmianę uczucia i myśli Sakury? Nieprawidłowe, poplątane, zgubić się można w tym wszystkim! Czas przeszły jest taki piękny, po cholerę robić z niego coś, co tylko myli i denerwuje czytelnika?

No, no. Orochimaru, który nie żyje, albo Kabuto, który również prawdopodobnie nie żyje, złożył wizytę pannie Haruno. Matko, ona to musi być mega uzdolniona, żeby mieć takich gości. No tak, oczywiście, że jest. W końcu jest piękna, wyjątkowa, uzdolniona bardziej od Narutka, zapewne, a więc trzeba też mieć znajomości, ach! Gdzie ta Sakura się ukrywała u Kishimoto, że pokazywał ją tylko od tej głupiej strony, no gdzie?

Słabo, bez emocji, nic się nie działo, akcja stoi w miejscu.

„Rozdział 2”

 „Choć raz jesteś uczciwy wobec siebie, ale pierwszą reakcją i tak jest wyparcie” – Jakie wyparcie, co za wyparcie? Jeśli mam być szczera to skojarzyło mi się z „zaparciem”, a to chyba znaczy źle, jako że tekst miał być poważny.

„Wszyscy mają jakiś talent. Tak mówi stare powiedzenie. Ale to chyba zależy od tego, co rozumiemy przez to słowo. Jeśli najniższy wspólny mianownik określa próg tego talentu, niemal wszystko może mieć znaczenie; ładny uśmiech, fakt, że potrafi się dobrze kłamać, brak skłonności do tycia. Osobiście jednak nie wierzę, że każdy ma jakiś talent. To tak, jakby powiedzieć, że „sztuka jest dla ludzi”. Nie jest. Jest dla tych, którzy potrafią ją docenić i zrozumieć. Jest czymś elitarnym. Tak jak talent.” – Jak dla mnie to poruszyłaś tutaj całkowicie niepotrzebny temat, w ogóle nie mający głębszego sensu, po dokładnej analizie. Okej, mówisz o talentach, a Sakura się nie zgadza z tym, że każdy jakiś posiada. Nie rozumiem stwierdzenia, że sztuka nie jest dla ludzi. Czym więc jest ta sztuka według Ciebie? Bo dla mnie pięknem, który każdy potrafi wyzwolić, do którego każdy ma prawo. Porównanie jest dla mnie bezsensu, bo nie przekonałaś mnie do swoich racji. Powinno być inaczej, ale jeszcze bardziej nie lubię Sakury i jej pseudo rozmyślań, które przedstawia. Podsumowując to co napisałaś na wstępie rozdziału – niczego nie rozumiem. W jednej chwili mówisz o talencie, którego ludziom brakuje, w drugiej o przeciętności i marności każdego człowieka, ale nigdzie nie widzę powiązania do tego, że na końcu wychodzi to, że okłamywanie siebie samego jest złem, a całkowita prawda sprowadza ból. Może trochę mądrości w tym jest, ale ogólnie to do mnie nie przemawia.

Czuję poprawę. Opisy uczuć Sakury są coraz lepsze, a jej sposób na świat wydał mi się dojrzalszy. Ogólnie, czytało się wszystko lepiej, swobodniej, chociaż czasem ciężko. Chodzi o to, że w jednej chwili piszesz coś głębokiego, poetyckiego, czarującego, połączonego ze zwykłym opisem, a zaraz prowadzisz tak beznadziejne dialogi, że to denerwujące. Są zbyt krótkie i pojawiają się zbyt często. Wiadomo, że nie każę Ci pisać jakichś epopei, ale takie cieniutkie wypowiedzi to możesz wstawić raz, może dwa na kilkanaście rozdziałów. Czytelnicy, czytając taki drobny spisek, nie odczuwają nic. Ja nie wiedziałam co tu robię. Żadnych emocji, uczuć, jakichś zachowań. Gdy rozmawiają, to są takimi sztucznymi aktorami z „Dlaczego ja?”, wiesz? Oni sobie stoją, otwierają buzie na zmianę, ale nic więcej. Nie ruszają rękami, nigdzie nie słychać dźwięków, delikatnych odgłosów. Brak tła, są na białej, prawie pustej kartce, w której ich umieściłaś.

Jeśli chodzi o fabułę i wydarzenia – wkurzyłaś mnie. Bardzo czegoś takiego nie lubię, bo Sakura swoją nadprzeciętnością w opowiadaniach mnie denerwuje. Nie czuję żadnego klimatu, niczego. O co chodzi? Oczywiście Kabuto normalnie  był taaaaki szczęśliwy, bo wielka i świetna Sakura Haruno żyje, ojej! Jak pięknie. I jeszcze ma dla niej misję, bo inaczej ją zabije. Fajnie wiedzieć, że się stali takimi dobrymi przyjaciółmi i kolegami z branży. Nie no, to ma wiele wspólnego ze wszystkim. No tak, na pewno spośród miliona ludzi jest zaledwie ona jedna, która cokolwiek w życiu osiągnęła. Och, jest jeszcze parę innych osób, które są pro, i które wyszkolono na dziwkę i oszustkę. No, no, szacunek, bo to przecież niezwykle trudne jest, by kłamać. Nie rozumiem trochę. Na początku mówi, że to nie jest umiejętność, że kłamanie to nie talent, a zaraz uważa się za kogoś specjalnego, wyjątkowego, za osobę, której usługi się ceni,  i której są bardzo dobrej jakości. Co tam jeszcze… Przy Tenten, która zabiła Temari kunai’em – uśmiałam się. Z początku nie wiedziałam czy mam płakać, czy nie. W końcu zdecydowałam się na śmiech. Ja wiem, że  w Twoim świecie nie ma niby shinobi (co jest zupełnie bezsensu, niczego naprawdę nie daje, bo i tak każdy robi co chce), ale chyba jakieś stare odruchy ma, prawda? Przecież oni nie szli do jakiejś kapliczki i wyrzekali się wszyscy swoich umiejętności? W ogóle, jak można zapomnieć ninjutsu, którego uczyło się przez paręnaście lat, a które nieraz ratowało człowiekowi życie. Błędy logiczne mnie topią.

„Rozdział 3”

„Uśmiechnęły się. Mimo dzielących je lat całkiem dobrze się dogadywały w przeszłości, a Sakura zajęła się szesnasto letnią Hyuugą, kiedy cała jej rodzina zginęła w trakcie napadu na jej klan. Razem dołączyły do Dźwięku, a teraz po czterech latach spotkały się ponownie.” – Co się dzieje… Czyli mam rozumieć, że tutaj również każdy zapomniał, że kiedyś był zaczepiście silnym klanem, którego zaatakować chciałby tylko samobójca. Jak to widzę? Otóż jedzie sobie laskiem taka ślepa rodzinka (No bo przecież mieli byakugan, a więc, żeby nie było ninja, trzeba było go wydłubać), a tu nagle BACH! I wszyscy leżą, bo jak bandziory na nich napadły. Ach, realizm.

„Kiedy do pomieszczenia wszedł Kabuto, Hanabi wyszła, zabierając ze sobą ciepło.” – Dobrze, że była chodzącym grzejnikiem. Szkoda jednak, że po prostu sobie wyszła, tak o, zabierając całe ciepełko. Nie no, jak ona mogła zabrać ze sobą ciepło?

Coraz bardziej mi się wszystko nie podoba. Co chwilę muszę wychodzić z Twojego bloga, robić sobie przerwę,  usiąść, przełączyć piosenkę, pograć w karty, porysować… Wszystko jest lepsze od czytania tych cholernych dialogów. Nudzę się, po prostu nudzę i męczę, czytając to wszystko, i oceniając. Żadnych emocji,  w ogóle. Tak jak pochwaliłam Cię w poprzednim rozdziale pod kilkoma względami, tak teraz jestem zrozpaczona tym, co się dzieje. Gadali, gadali, cały czas o misji, o tym co było, o szpiegu, o niby czymś ważnym, ale cholernie nudnym i stresującym. Przedstawił jej agentów, cele, opowiedział trochę… A ona jak głupia lalka, jak zwykła idiotka (po raz pierwszy raz chce mi się w ocenie przeklinać na postać) nie czuje NIC! Żadnych opisów przy dialogach, pieprzone kreski. Przez Ciebie teraz mam do nich uraz, aż nie chce mi się pisać. Nie wierzę, że dialog może być tak spraprany, a to przecież piękna część każdego opowiadania! W sumie to chyba się powinnam cieszyć, że piszesz głównie dialogi – szybciej mogę skończyć czytać. Czasem mam ochotę nawet przeskakiwać linijki, co jest przecież niewybaczalne. Ale wiesz czemu? Bo nie czuję nic? Jakby posadzono mnie przed komputerem i krzyknięto „Czytaj to i oceń!”, a ja z jakiegoś powodu muszę się posłuchać. Siedzę z tępą miną i czekam, aż w końcu znajdę się przy samym końcu rozdziału, kiedy będę mogła nareszcie odpocząć. Tak, bo czytam po 2 rozdziały dziennie, więcej nie dam rady.

Jest źle, bardzo źle! Tutaj głównie chodzi o opisy i sposób wprowadzenia jakiejś akcji, informacji. Zdecydowanie kiepsko się za to zabrałaś i nie wiem czy efekt był zamierzony, czy po prostu trochę zeszłaś z toru. Myślę, że jesteś w stanie napisać coś lepszego, co pokazałaś w poprzednim rozdziale. Dziwię się więc, że tutaj tak bardzo kiepsko Ci to wszystko wyszło.

„Rozdział 4”

Znowu zaczynasz ten okropny czas teraźniejszy, ale po co? Jak dla mnie to nic nie oddaje, nie pokazuje niczego nowego, a jedynie utrudnia czytanie.

Coraz częściej zastanawiam się po co piszesz opowiadanie o Sakurze? Szczerze? Gdybyś wstawiła całkiem nowe, CAŁKOWICIE, postacie, miejsce, czas i więcej opisów, to uwielbiałabym Twoje opowiadanie. Widać, że masz jakiś plan, że umiesz przełożyć myśli na papier, ale robisz to w sposób niedbały, który niemożliwie mnie denerwuje. Naprawdę, piszesz bo to kochasz czy dlatego, że po prostu lubisz Sakurę, wpadłaś na niezłą historię i lecisz na łeb, na szyję, by mi ją opowiedzieć? Ja tak to odczuwam. Piszesz, bo wiesz co masz pisać, ale nie wiesz jak. Dlatego wychodzi to co wychodzi – puste słowa, nuda zamknięta w literach, powódź z najgłębszej studni, rozumiesz? Męczę się strasznie, bo czasem coś mi się spodoba, ale jak pomyślę, że zaraz znowu pojawią się te niekończące się dialogi, to szlak mnie jasny trafia.

To nie ma nic wspólnego ze światem Kishimoto! Nic! Hidan żyje, Itaś żyje, zrobiłaś sobie gejów, bo Sakurka musiała się pobawić w psychologa i wyjść na mega „mondrom”, co? Błagam Cię, kogo ona tutaj udaje i z siebie robi? Traktujesz ją jak męczennicę, a jednocześnie panią swego losu, bardzo piękną, inteligentną, potężną, ale w małym stopniu skruszoną i zmienioną. Taki bohater jest beznadziejny, nie ma w niej nic dobrego, moim zdaniem! Nie jest w ogóle sympatyczna, ciekawa, a jest za to całkowicie przewidywalna. To, że dowiem się, że pieprzył ją Hidan (którego śmierć postanowiłaś zignorować), a potem jeszcze zabiła połowę świata, w tym swoją nauczycielkę i mistrzynię (dzięki temu pokazałaś, że zwykła z niej niewdzięczna suka i idiotka. Ja wiem, że może Twoim zadaniem było pokazanie jej jako takiej, ale to nie jest wcale dobre. Ty powinnaś ją pokazać w taki sposób, żebym ja się nią zainteresowała, a jak jest? Chcę wyyyyjść!).

W sumie jak tak patrzę na to, co jest kursywą, a na resztę, to jestem za tym, byś pisała głównie kursywą. Reszta to tylko dialogi, informacje, przeszłość, trochę historii i znów dialogi. Takie coś jest fajne, o czym mówiłam wcześniej i powiem jeszcze później, tylko czasami, w sporych odstępach czasowych. U Ciebie? Moja cierpliwość szwankuję, nie mam ochoty za bardzo się rozpisywać.

„Rozdział 5”

Już na wstępie widzę, że Sakura znów została doceniona przez świat,  a każdy z wielką ochotą zaczął ją trenować i opiekować się nią. No, no, to całkiem realny, prawdziwe, mające wiele wspólnego z kanonem, no nie powiem. Ta dziewczyna niczym się nie wyróżniała na tyle, by mogła podjąć jakieś lepsze i sensowniejsze współprace. Miała temperament, była wybuchowa, ale mogliśmy się przekonać, że połowa ludzi jest taka. Jedyną ją zaletą było to, że umiała dobrze kontrolować chakrę, a to znacznie pomogło jej w późniejszych lekcjach u Tsunade.

Oczywiście, Ibiki podniecał się Sakurą, a ona nim. Nie no, fajnie, że dziewczyna ma bujne życie seksualne, ale robisz z niej zwykłą puszczalską i naiwną szmatę, brzydko mówiąc. Nie mam do niej żadnego szacunku, denerwuje mnie, jest żałosna, obrzydliwa, a w dodatku taka… szara. Tak! Nie ma w niej nic zwykłego, niczym nie zaskakuje, a jedynie denerwuje czytelnika, w tym przypadku mnie! Okej, co dalej było z tego romansu? Ona, jak to na puszczalską gówniarę przystało, rozebrała się i niemal zmusiła go do pieprzenia się. Rozumiem, że tak ją cipka swędzi, że powstrzymać się nie może, ale żeby stać się kimś tak żałosnym, słabym i obrzydliwym to naprawdę… Nie mam tutaj więcej nic do powiedzenia, prócz tego, że nie rozumiem w ogóle motywów, którymi kierują się Twoi bohaterowie. W jednej chwili Ibiki chce się z nią kochać, chociaż to powstrzymuje, bo widzi w jakim jest stanie. Zaraz ona mówi coś o Shizune, a ten ją już wyzywa od dziwek i bije. Nie no, fajny chłop. Co tam, że nie ma nic wspólnego z prawdziwym Ibikim, ale powinnam się już do tego przyzwyczaić, prawda?

 Popędziłaś z akcją, a tak ogólnie to nie wiem co się dzieje. O co w tym wszystkim chodzi, po co to? Okej, znaleźli ją bo umie zabijać i ma mega ekstra kontakty, no bo to w końcu Sakura! Zadają jej pytania, takie bezsensu, żeby tylko jakoś poinformować czytelnika o przeszłości bohaterki, a ona ma za zadanie zrobić coś tam. W sumie już nie pamiętam, chyba wtedy lajkowałam czyjeś zdjęcie na fejsbuku. Mam nadzieję, że rozumiesz do czego dążę? Nic się nie dzieje, a jak dzieje to i tak nie wiem co, i po co.

„Rozdział 6”

„- Ibikiego Morino? Przecież dobrze wiesz, że obydwoje pochodzimy z Konohy, skoro Taka nie posiada takich informacji… Sasuke nie żyje, prawda?

- A kto powiedział, że pracuję dla Taki Sakura-chan. – wyszczerzył się i zniknął w kłębie dymu.” – O co chodzi w tych zdaniach, bo ja nie mam pojęcia. Nie dość, że ciśniesz i ciśniesz z tymi informacjami, a ja nie ogarniam nic, a nic, to jeszcze okazuje się, że Sasuke nie żyje, że coś tam to coś, a ja nic z tego nie rozumiem, bo wszystko leci Twoim tempem.

„- W Kusagakure, długo przed akcją z Mizukage, ukrywał się Shikamaru. Kochałam go. On też mnie chyba kochał.” – No jasne, że tak! Kolejny partner, och, znowu ktoś ją kochał, ale nie! Tym razem nie kochał jej tak bardzo, bo nie uciekł z nią! Łał.

Ibiki jest żałosny. Nie umiem tego inaczej określić, on i Sakura mogliby się dobrać, bo oboje są niedojrzali, zwyczajni, tacy rozżaleni czymś, co było. Okej, wojna zmienia ludzi, wszystko się zmienia, ale ja po prostu nie mogę niczego do siebie przyjąć. Dalej mnie nic nie rusza, czytam bo muszę, ale nie czuję niczego, matko! Pierwszy raz w życiu mam tak, żeby podczas tekstu nie odczuwać żadnych emocji, prócz zmęczenia. Wolę się denerwować, ale nie męczyć! To straszne, że tak bardzo źle to wszystko wygląda, że tak powiem wrednie. Za każdym razem marzę, by rozpoczął się nowy rozdział, bo przy tym nie mogę już wytrzymać i chcę jak najszybciej skończyć. Mam nadzieję, że nigdy nie poznasz takiego uczucia i gdy przeczytasz tę ocenę to napiszesz każdy rozdział od nowa. Ach, zresztą… Miałam oceniać dopiero rozdział, rozpisać się muszę później.

„Rozdział 7”

Informacja o tym, że rozdział jest krótki ucieszyła moje serce niesamowicie. Pewnie dlatego, że na dzień dzisiejszy (jest czwartek wieczór) jest to ostatni rozdział, który u Ciebie przeczytam.

Tutaj teraz rozmawiamy trochę o Itachim. Oczywiście, że on żyje, a w dodatku ma całkiem niezłe kontakty ze swoim Braciakiem, który również żyje, hoho! Nie no, nie wiem po co przyśpieszałaś akcję o 11 lat, bo i tak wszystko jest całkiem inne. No chyba, że chciałaś, żeby Sakura miała więcej możliwości do rozstawienia nóg. Tak, to całkiem możliwe. Co ma zrobić Sakura? A no jak to Sakura – zapewne mu się oddać, by zdobyć informacje, by osiągnąć cel. Nie ma to jak autostrada między nogami.

W ogóle to tutaj u tego Kabuto to jest kurort. Sakura sobie chodzi, wypoczywa, rozmawia z Hanabi, czyta, wychodzi do baru, no luksus! O co jej w ogóle chodziło, że uciekła od niego? Przecież i tak jest nic niewarta, bo zabiła setki ludzi, a do tego nic jej nikt nie zrobi, bo i co? Przecież ona jest taka pusta, że nawet jakby ją zabić, to trudno, zdarzyło się. Kto płakałby po niej, wiedząc kim była, co robiła? Stworzyłaś straszną postać, którą jeszcze bardziej nienawidzę. Nawet w mandze jest sympatyczniejsza, a tam to jej po prosty nie znoszę, wrrr.

Oczywiście znowu dialogi i dialogi, trochę opisów, a później znowu wracamy do dialogów. Nie dziwisz już mnie w ogóle, nie udaje Ci się mnie zaskoczyć. Wiesz co? Spodziewałam się, że ten blog będzie naprawdę dobry! Odrzucił mnie trochę wygląd, ale przekonałam się, że często wygląd to tylko jakaś słaba zachęta, dlatego też nie zniechęciłam się ani trochę i brnęłam! Było dobrze, spodziewałam się czegoś ciekawego, oryginalnego. Co dostałam? Papkę, całkowicie nielogiczną i bezsensu, która coraz bardziej mnie nuży i męczy. Wiem, narzekam i narzekam, a zawsze mogłam napisać odmowę, ale nie, ja nie jestem z tych osób, które tak łatwo się poddają. Ja mam wyrazić swoją opinię, napisać ocenę i właśnie to robię. Mówię to, żebyś potem nie miała do mnie problemów, że tylko jęczę, a nikt mnie nie zmuszał. Tak… A więc – nie podobało mi się ani trochę.

„Rozdział 8”

Jaka jest największa zaleta Twojego opowiadania? Hm, skłaniam się ku sytuacji na świcie. Jest niebanalna, ciekawie się czyta wszystkie informacje, którymi raczysz nas zabawiać. W tym rozdziale urzekły mnie pakty o władzę, rozmowy o Itachim i sile, którą dysponuje. Niestety, jak zwykle mam więcej na nie, niż na tak. Co mogę jeszcze dobrego powiedzieć? Twoje dialogi, choć pozbawione emocji, zdają się być szybkie, przemyślanie i konkretne, mające swój udział w fabule, mające nadać tą typową atmosferę, którą roztaczasz już od samego początku. Nigdy nie mówiłam, że to się czyta źle, bo naprawdę dobrze i szybko, ale szlak trafia, gdy jest tego tak dużo.

Co się dzieje? Po raz któryś z kolei się spytam; kim są ci ludzi? Po co przerobiłaś tak szlachetną i piękną historię, skoro chciałaś stworzyć własną? Gdyby wszystko działo się jakieś 100 lat po akcji z Naruto, i gdyby postacie były całkiem inne – ja wręcz bym nie wychodziła z Twojego bloga, a niekończące się dialogi nie byłyby dla mnie problemem, bo całą swoją uwagę skupiłabym na treści, a nie na formie. Coraz bardziej denerwuje mnie fakt, że Sakura ma tak szerokie na całym świecie znajomości, z każdym miała styczność przynajmniej sto razy, jest znana i chyba w jakiś sposób szanowana, chociaż robisz z niej zwykłą dziwkę. Itachi, ha ha, dobre! Itachi Uchiha? Ten martwy, szlachetny człowiek, ideał bohatera, ha, prawdziwy bohater! Miałby stać się grubą rybą, tak naprawdę niewiele wartą, mordercą bez potrzeby, a wszystko co by robił, to robiłby dla pieniędzy? Obrażasz mnie teraz tym, że z mojej ulubionej postaci robisz zwykłego śmiecia, oszusta i kłamcę, który tak naprawdę poświęcił całe życie, by jego ukochana wioska żyła dalej. Nie przeszkadzało mu to, że był w oczach swoje młodszego braciszka zwykłym mordercą i zdrajcą, nie. Dla niego liczył się tylko pokój i szczęście ogółu. Po prostu zmarnowałaś tak świetną postać, kurczę! Dlaczego nie mógł być to ktoś inny, ktoś nowy, nieznany, którego przeszłość jest mi całkiem obojętna. Cholera, na czym Ty wzorowałaś te opowiadanie, po co? Masz pomysł, masz naprawdę świetny pomysł, ale, jak dla mnie, wykorzystujesz go w zły sposób. Gdybyś stworzyła własny świat, gdyby nie było to opowiadanie FF – zapewniam Cię, że Twój blog byłby naprawdę popularny, bo widzę, że masz pewien dryg do pisania, masz ustaloną historię. Ech, pomińmy fakt, że Sakura znów chciała przed kimś rozłożyć nogi. To powoli się staje nudne, wiesz? Rozumiem, wielkie serce i te sprawy, ale niech się trochę powstrzymuje dziewczyna, bo nic fajnego i dobrego w jej zachowaniu nie widzę.

„Rozdział 9”

Zaraz dowiem się, że Hinata jest tym całym liderem, bo przecież skoro Shino jest pośrednikiem to muszą się dobrze znać i mieć jakieś znajomości, no, no. Ogólnie to nie umiem się już za bardzo wypowiadać do Twoich rozdziałów. Raz napiszesz coś lepiej, raz gorzej, jest po prostu różnie, co mi się w ogóle nie podoba, bo wolałabym, żebyś trzymała jednakowy poziom. No chyba, że mówimy tu o stałej poprawie. Nie będę Ci przecież wypisywać co się dzieje, a co nie, bo dobrze znasz całą treść. Ja mogę dodać, że znów siedzę, patrzę w monitor, ale czytam tylko z przymusu, nie z chęci. To przykre, ale nie masz umiejętności, by wywoływać jakiekolwiek pozytywne emocje u czytelnika. Nie mam tak, że nie mogę się doczekać następnego rozdziału, nie ekscytuję się Twoimi słowami, nie upajam zdaniami, które budujesz, nic mnie tutaj nie przyciąga, prócz stażu, na którym właśnie jestem. Znów jest kiepsko i przepraszam za tak ogólne stwierdzenia, ale naprawdę, ciężko się tutaj cokolwiek pisze. Oczywiście, że Itachi zainteresował się Sakurą, bo jak nie? Przecież trzeba być gejem, żeby nie okazała się ciekawa. Wiesz, że takie coś bardzo denerwuje czytelnika? Nie wiem o co Ci chodzi z jej stylizacją, jaka chcesz, by była? Wychodzi Ci naprawdę postać nie do zniesienia.

„Rozdział 10”

Przepraszam, bo chyba się przesłyszałam.. Naruto, ten chłopiec, który mimo trudności losów, mimo braku akceptacji, ciągle szedł dalej, szukając przyjaciół, chłopak, który został bohaterem i niósł światło całe swoje życie, mając koło siebie wspaniałych ludzi i rodziców, którzy byli z nimi od samego początku, miałby popełnić samobójstwo, niszcząc wszystko wokół, i uwalniając demona, który swoją drogą go polubił i zaakceptował? Nie wierzę, po prostu nie wierzę, by ten facet mógłby coś takiego zrobić. Konan? Kobieta, która poświęciła… Ach, zresztą, nie ma co strugać sobie, hm, palców? Bo i po co, skoro zapewne wytoczysz mi 5231 argumentów przeciw temu (przepraszam, tak sądzę po prostu) co piszę, bo jest to Twój FF i Twój własny pomysł. I od kiedy Akatsuki miało niszczyć „Deszcz” czyli Ame, jak zgaduję, tak? Przecież wszystko robili dla dobra mieszkańców, opiekowali się tym rejonem…

W sumie nic ciekawego. Itachi znów wykazał chęć poznania Sakury bliżej, do czego powinnam się już przyzwyczaić. Kto by nie ugiął się pod spojrzeniem tych zielonych oczu, ach.

Jeśli mam podsumować ten rozdział to czytało się lekko i szybko, a to mimo wszystko dobrze wróży. Nie przeciągasz niepotrzebnie akcji, trzymasz się swoich motywów, nie zmieniasz za bardzo niczego, dodajesz nowe informacje, zaskakujesz. Gdybym nie była ogromną zwolenniczką kanonów, a zwłaszcza Naruto – poszłabym na to, co już niejednokrotnie mówiłam tam wyżej. Ale jeśli mam być szczera to nawet nie wiem gdzie teraz jest Sakura i po co. Dobra, wiem tylko, że ma te zamówienie wykonać na tą broń, ma dowiedzieć się coś o liderze, ale i tak nie widzę większego sensu w tym, że akurat ONA ma to wszystko zrobić. No tak, tak, jest super ceniona, ale przecież są inni, niewątpliwie lepsi. Nie wiem też czemu pracowała dla Kabuto, czemu było jej z tym tak źle. W ogóle, jak to było z wojną, jak się skończyła, kto żyje, a kto nie… Jejku, w sumie to nie wiem nic. Wiem tylko, że nie lubię Sakury i Itachiego (o zgrozo).

Więcej raczej już nie dopowiem. Mam tylko nadzieję, że następny rozdział będzie lepszy, chociaż z moim nastawieniem to raczej niemożliwe, hm.

„Rozdział 11„

Nie spodziewałam się, że doczekam się na tym blogu rozdziału, w którym nie będzie choćby jednego dialogu. Jestem z tego powodu bardzo zadowolona, bo tutaj pokazałaś, że napisać coś dobrego umiesz. Było dużo opisów, chociaż mało myśli Sakury, dzięki którym mogłabym dowiedzieć się nieco więcej.. Ale co ja mogłam się dowiedzieć, hę? Bała się dziewczyna, chociaż za bardzo nie rozumiem czego, skoro i tak już spory czas temu zabiła większe i lepsze szychy. Jakaś akcja w końcu się pojawiła, zniknęły flaki z olejem, a pojawiło się mnóstwo krwi i śmierć dwóch fajnych osób. Udało Ci się mnie po raz pierwszy zachęcić do przeczytania kolejnego rozdziału, bo ten jest śmiało najlepszym, który się do tej pory ukazał. Nie wiem, może to te opisy, które w końcu nie ustępowały dialogom, a może coś innego. Podobało mi się, oby tak dalej, jest naprawdę dobrze i musisz pisać tak częściej. Wiadomo, że dialog jest też bardzo ważny, bo zawsze można się więcej dowiedzieć o przeszłości, przyszłości czy teraźniejszości świata opisanego. Cieszę się, że tutaj postanowiłaś z tego wszystkiego zrezygnować, bo i tak nigdzie nie miałabyś gdzie tego wstawić. Naprawdę, mogę śmiało powiedzieć, że rozdział mi się podobał, mimo że jestem zmęczona, padam na twarz i oczy same mi się zamykają (piątek, wieczór – tak, Shauu_ nołlajfuje tego dnia) i  z chęcią zajrzę na następny rozdział. Jeśli nie dziś to jutro.

„Rozdział 12”

Odpoczęłam, zrelaksowałam się, cały dzień minął, jest wieczór. Nie wiem co się stało, skąd ta cała zmiana, ale wciągnęłam się cholernie w ten rozdział. Naprawdę teraz to, że wcześniej wszystko mi przeszkadzało przestaje mieć znaczenie. Jest idealnie, nawet nie denerwuje mnie to, że Sakura znów poszła z kimś do łóżka, ba, uznam ten moment za najlepszy. Idealnie po prostu opisane uczucia i cała sytuacja, w której się znalazła. Niepewność, a może i pewność? Namiętność, uczucie, wszystko. Och, miła Tooru, czemu ja wcześniej nie doceniłam, że masz ogromny talent? Gdy będziesz to czytała wszystko naraz uznasz mnie za wariatkę, ale tak jest, gdy pisze się na raty, ze zmienionym humorem. Do tego rozdziału się nie zmuszałam, nie zmuszam się też do następnego i chcę go jak najszybciej przeczytać, wiesz? Nawet nie mam ochoty komentować czegokolwiek, zdecydowanie wolę wcisnąć następny rozdział, siedzieć i czytać. Dalej jednak mam żal, że jest to Sakura, że jest to Itachi, że oni wszyscy tam są, a Ci, którzy powinni być – zniknęli, zginęli, nie ma ich, nigdy nie było. Tylko tego nie mogę Ci wybaczyć, że nigdzie nie ma Naruto, głównie jego! Za bardzo się przywiązałam do tego idioty, a przedstawiłaś go tu w sposób zły, jakby był zwykłym tchórzem i cieniem. W to nie mogę uwierzyć, ten chłopak? Nigdy, nigdy, nigdy. Dlaczego popełnij samobójstwo, dlaczego tak mało jest tutaj informacji o przeszłości Sakury. Ach, wybaczyć, nie wybaczyć. Sama już nie wiem, bo jak czytam ten rozdział to zapominam, że jestem zła, zapominam o tym, co pisałaś kiedyś.

„Rozdział 13”

Czemu, ja się pytam, czemu nie stworzysz własnych bohaterów i własny świat, cholera! Nie miałabym wtedy oporów by dać Ci maximum albo trochę mniej punktów za treść, którą prezentujesz. Tak to mam mnóstwo powodów, by dać Ci mało punktów, bo wszędzie widzę sprzeczności, wszędzie coś jest nie tak, stale błędy logiczne wychodzą na jaw. Denerwuje mnie, że wszystkie dialogi wypowiada nie wiadomo kto. Stale się gubię i musze wracać na górę, by dowiedzieć się kto jest kim, kto kogo informuje i jak, po co. To mi w ogóle nie odpowiada i pojawia się, by mnie zdenerwować. To chyba jest jedyna i największa wada. Dialogi, które choć szybkie i przyjemne, denerwują.

Informacje, informacje, znów do nich powracamy. Dajesz nam jest w sposób, który jest już  u Ciebie sprawdzony czyli poprzez rozmowy postaci.  W tym wypadku nie mam zastrzeżeń, bo jest to chyba prawie jedyne i najskuteczniejsze działanie, prawda? Ogólnie to wszystko jest jednym, wielkim dialogiem z Kabuto o tym co było, jest czy będzie. No, potem pojawia się jeszcze Ibiki i kawałeczek Suigetsu, ale to w tym rozdziale nie jest tak ważne, prawda? Znacznie ciekawiej, jak sądzę, będzie w następnej części, do której to zaraz się zabieram.

Znów nie mam co powiedzieć, znacznie jest to trudniejsze, gdy nie masz się do czego przyczepić. Łatwiej mi będzie rozpisać się o ogóle, ale na razie muszę się męczyć tak, ech.

„Rozdział 14”

Zbliżam się do końca rozdziałów, dziwna sprawa. Nie sądziłam, że będę teraz tak szybko lecieć, są coraz krótsze? Tak wygląda na najkrótszy, bo musisz wiedzieć, miła Tooru, że w zwyczaju mam obczajenie całego rozdziału przed przeczytaniem go. Widzę więcej opisów niż dialogów co mnie, kurka, bardzo cieszy. Czytam, trzymaj się.

Nie rozumiem, Sakura zazdrościła czegoś Hanabi, czego? Że należała do Dźwięku, że jest ładna, o co chodzi?

W tym rozdziale poświęciłaś trochę uwagi na opisanie dwóch organizacji. W sumie dalej za bardzo nie mogę rozróżnić ich motywów, ale się staram. Wcześniej wspominałaś, że Akatsuki bardziej zależy na pieniądzach, tutaj wspominasz o umiejętnościach członkach. Co w takim razie liczy się dla Taki. Tutaj widzę parę sprzeczności i naprawdę, można się pogubić. Cieszę się jednak, że coś się dzieję, a powoli, baaaardzo powoli, jakoś zapoznajesz czytelnika z niektórymi rzeczami swojego świata. Na Twoim miejscu robiłabym to szybciej i częściej, bo naprawdę – wiem, że Sakura jest główną bohaterką, ale wzbogać trochę tło i scenę, na której gra, bo naprawdę, bieda z nędzą.

„Rozdział 15”

Och, pamiętam, że gdy zaczęłam oceniać bloga to właśnie ten rozdział był ostatnim, możliwym do przeczytania. Teraz widzę, że jeszcze ukazała się nowa część, ale mi to nie przeszkadza, a nawet, powiem Ci, cieszę się z tego. Może zdarzy się coś, co bardziej mi się spodoba, i za co dam Ci dodatkowe punkty? No cóż, zabieram się za czytanie.

I co ja mam Ci teraz powiedzieć, skoro po przeczytaniu rozdziału siedzę i patrzę się tępo w ekran? Naprawdę, trudno mi cokolwiek powiedzieć, bo masz zbyt ogromny talent, porażasz mnie. Nie wiem czemu Ci to mówię, nienawidzę słodzić, ale w tych rozdziałach przekonałaś mnie co do siebie w większości. Naprawdę, co jest dziwne, nie przeszkadza mi, że postać o różowych włosach jest Sakurą Haruno, że mężczyzna o poważnej twarz i czarnym kucyku jest Itachim Uchiha. Nie przeszkadza mi to, że ona pieprzyła się z każdym, że każdego zna, że jest po prostu wszędzie. Swoim stylem sprawiasz, że zapominam o tym, a liczy się tylko to, co jest, co się aktualnie dzieje. Ach, jak Ty potrafisz upajać słowami, cudownie. Znów krótko, przepraszam.

„Rozdział 16”

I wracam na sam początek, a właściwie na koniec, chociaż mogę śmiało nazwać to początkiem, prawda? No cóż, dziwna sprawa, że ten blog tak szybko się skończy, a byłam pewna po pierwszych rozdziałach, że posiedzę tutaj co najmniej dwa tygodnie. Zaskoczyłaś mnie, to Twój kolejny plus. Zapowiada się na długi, a przynajmniej dłuższy niż czasami, rozdział. To lecę, trzymam kciuki, że wszystko będzie w porządku. Ale nie zapeszam!

Rozkręcasz się z opisywaniem relacji między Sakurą, a Itachim. Cieszę się, że od razu nie wyznają sobie miłości, a to co czuję jest tajemnicą, jeśli mogę tak powiedzieć. Uczucie. Ono jest, ale jakie? Silne, słabe, jakiego rodzaju? Podoba mi się, motyw z Hidanem również, chociaż w życiu nie powiedziałabym, że jest brutalem. Tutaj był dość spokojny, ale nie szkodzi. Najdzikszy staje się w łóżku, tak? Niech będzie.

To koniec? Cholera.

Podsumowując:

Od czego mam zacząć? Och, tak wiele się wydarzyło tutaj, mam tak wiele do powiedzenia, że i tak to, co będę chciała powiedzieć gdzieś zniknie, zapomnę o tym i w końcu napiszę baaardzo mało. Ach, no trudno, może mi się uda, może nie. I tak już chyba trochę napisałam tam na górze, a więc możesz coś się domyślić.

Nie mam pojęcia jak mogę Cię ocenić. Powinnam to zrobić wedle własnego gustu i własnych upodobać, ale zastosowanie się do tego w Twoim przypadku jest trudne, niewykonalne wręcz. Jeśli mam być szczera to za fabułę dałabym Ci siedem, może osiem punktów na trzydzieści. Wiesz za co? Za to, że nie trzymasz się kanonu, że to wszystko co dzieje się u Ciebie nie ma kompletnie nic wspólnego z oryginałem, z bohaterami, z wydarzeniami, ze wszystkim! Ja rozumiem, że inwencja twórcza, że chciałaś się wykazać, że masz pomysł, który do Ciebie przemawia, który chcesz zastosować. To się chwali, ale nie w takim stopniu, nie z takimi bohaterami. Ja znienawidziłam Sakurę przez Ciebie, ha, a myślałam, że to będzie niemożliwe! Tutaj denerwuje mnie bardziej, niż mogłabym tego chcieć. Albo chociaż denerwowała, bo całe spojrzenie na blogu zostało zmienione przez końcowe rozdziały. A może to po prostu odpoczynek od szkoły, wolny czas dla siebie i weekend dały szansę na lepsze spojrzenie na wszystkie Twoje wypociny, hm? Ja nie wiem, ważne jest, że podobało mi się w niektórych momentach, ach. Miła Tooru, jakie Ty masz pomysły to ja wymiękam zwyczajnie. No po prostu nie jestem w stanie wyobrazić sobie, żebym ja mogła napisać coś podobnego. Masz pomysł, zdaje się, że jesteś go pewna, że chcesz go wprowadzić w życie, że nie zawahasz się przed czymkolwiek. Po raz kolejny powiem, że to się ceni, ale czy na pewno? Czy takie zmienianie wszystkiego ma w ogóle sens? Fanficki zawsze będą w porządku, nieważne w jakiej formie, prawda? Ważne jednak, żeby były to FF, a nie udawanie, że jest to FF, że tak się wyrażę. U Ciebie widzę podróbkę wszystkiego, co mogłoby się okazać genialne we własnym świecie albo chociaż świecie Kishimoto z Twoimi własnymi postaciami. Wierz mi, że to wcale nie zmniejszy liczby czytelników, a nawet może przyciągnąć. Wiadomo, że bardziej widowiskowe są stare postacie, ale czy w Twoim przypadku ta „Sakura” jest takim widowiskiem, jest warta tego, by zmienić cały świat, informacje, historię? Moim zdaniem nie i żałuję naprawdę, że tak się stało. Coraz bardziej denerwuje mnie to, że masz tak wielki talent, ale nie wykorzystujesz go do końca, a przynajmniej w mojej skromnej opinii. Błagam Cię, stwórz coś własnego, coś, do czego prawo będzie mieć tylko Ty. Trudno mi w Ciebie nie wierzyć po przeczytaniu kilku ostatnich rozdziałów, po przeczytaniu nawet wszystkich rozdziałów, od początku było widać, że masz dryg do pisania. Ja, zaślepiona obsesyjnie w kanon, nie mogłam tego zauważyć i docenić, bo po prostu zwyczajnie nie lubiłam opowiadania, i zmuszałam się, by go czytać. Głupie prawda? Przecież mogłam po prostu rzucić to w cholerę, napisać odmowę albo po prostu nawet nie brać Twojego bloga z Wolnej kolejki. Czemu to zrobiłam? Dla zabicia czasu, dla stażu, dla innych oceniających, a może dla Ciebie? Nie wiem, ale stało się, że przeczytałam i przeniosłam się do Twoje świata. Przynajmniej w paru ostatnich godzinach.

Początki były cholernie trudne, naprawdę, cholernie! Denerwowałam się, wyrywałam, błagałam, by wszystko się skończyło. Bohaterowie mnie denerwowali, dialogi wydawały mi się sztuczne, pozbawione uczuć i dalej mi się wydaję. To ma pewien urok i ja ten urok doceniam, ale na dłuższą chwilę jest to po prostu słabe i banalne, widzę tutaj niedoskonałość i brak umiejętności tworzenia prawdziwych i mocnych dialogów. Chociaż czyta się je czasem przyjemnie i szybko, są dobrym przekaźnikiem informacji… To wszystko. Reszta to pustka: kreski i słowa, które zdają się nie mieć większego sensu. Takie odnoszę wrażenie.

Z jakiegoś powodu wyczuwam w Twoim stylu wpływ Romantyzmu, dziwne, prawda? Czy to może dlatego, że niedawno czytałam „Cierpienia młodego Wertera” i z jakiegoś powodu wszystko mi się teraz z nim kojarzy, czy to może coś całkiem innego, nowego. Sposób przedstawiania myśli Sakury jednak nakierunkowuje mnie na to. Chociaż mam tutaj do czynienia z jakimś niedbalstwem, z czymś narzuconym, sprzecznym i szybkim. Nawet nie wiesz jak trudno jest mi to określić. Ona mówi niby puste słowa, opowiada szybko, słyszę jak przyśpiesza, ale czuję w tym uczucie, czyli zaprzeczenie tego, co mówiłam wcześniej o dialogach. Ty naprawdę potrafisz wsadzić trochę uczucia, ha, masę uczucia w słowa, ale wyczuwam to tylko przez bujną wyobraźnię. Te dialogi, chociaż lekkie i naprawdę przyjemne, denerwują, co już nieraz podkreślałam.

Pamiętasz, jak na początku narzekałam na to, że pisanie kursywą w czasie teraźniejszym przeszkadza mi? Teraz mogę Ci śmiało powiedzieć, że jestem wniebowzięta, zadowolona i szczęśliwa z tego powodu, że tak właśnie piszesz i opisujesz szybko stan i myśli Sakury. Widzę w tym profesjonalizm i naturalność, którą potrafisz oczarować. Ja naprawdę nie wiem co się ze mną działo, gdy zabrałam się za tego bloga. A może nie wiem co się dzieje ze mną teraz, że jestem taka szczęśliwa, rozkojarzona i łagodna dla wszystkiego? No bo musisz wiedzieć, że mam tak od samego rana, komplementując wszystko i ciesząc się dniem, który był jednak dla mnie jedną, wielką melancholią. Powinno mnie to irytować, a czuję się ustatkowana. Twoje opowiadanie wprowadziło w mój dzisiejszy dzień kolejną sprzeczność. Dziękować, nie dziękować? Dziwaczna musi Ci się wydawać ta Shauu.

Najgorszym jednak problemem zostają te dialogi. Człowiek łatwo może się w nich pogubić, bo i nie wiem kto co mówi, bo wszystko jest takie bezuczuciowe, puste. Naprawdę, jak widzę te kreski to szlak mnie trafia, bo przed sobą mam dwie postacie, które mają znużony wyraz twarzy, patrzą ,bo patrzą i mówią, bo mówią. Weź to trochę wszystko ożyw, bo za to będziesz miała masę ujemnych punktów i dam Ci je, niestety. Ja wiem, że to wszystko jest w Twoim własnym stylu, szanuję to, ale nie wyobrażasz sobie jakie to denerwujące. Chociaż czasem coś tam innego wprowadź, nie pędź tak, daj w końcu jakieś pozytywne emocje, bo potrafisz!

Umiesz zaciekawić, masz ogromny talent, własny styl, wykreowałaś się na tym blogu, pokazałaś, że potrafisz. Nigdy nie czytałam czegoś takiego, nigdy nie czułam w sobie tak wiele sprzecznych uczuć, czytając to wszystko. Nie umiem chyba nic więcej dodać w tym wypadku. Wybaczysz, mam nadzieję.

Może i teraz przesadzę, co mnie niesamowicie bawi, bo Imloth świadkiem, że chciałam Ci przyznać minusowe punkty. Ale wiesz co? Ja Ci je przyznam i tak, ale nie zrobię tego z wrodzonej złośliwości, wszystko Ci pięknie wytłumaczę i tak.

20/30

Poprawność językowa:

„Prolog”

„Deszcz uderzał o blaszane dachy budynków w hipnotyzującym rytmie, a buty skrzypiały pod wpływem wilgoci, która się w nich zebrała.” – Raz, że zabrakło przecinka, a dwa, że zdanie jest trochę… bezsensu? Okej, jeszcze hipnotyzujący rytm zrozumiem, bo w sumie nic złego, a prawdziwe. Ale, jak buty mogą skrzypieć, a poza tym – jakie, kurka, buty? Najpierw mówisz o dachach, a zaraz o butach. To takie trochę dziwne, nie sądzisz? I to jeszcze takie, o, zwykłe butki sobie wezmę, założę i może poskrzypią trochę.

„Sinobi Gashir” – Shinobi. Gashir to imię?

“Było wcześniej, więc zapalił papierosa.” – Zapalił papierosa, bo była wcześniej… Chyba wcześnie, tak? Nie zmienia to faktu, że zdanie jest bezsensu i nie trzyma się kupy.

„Aoi podniósł wzrok znad talerza – okonomiyaki” – Czy tylko ja nie rozumiem tego zdania? Sprawdziłam sobie w internecie, że jest to danie. Po cholerę więc pisać je po myślniku?

„Przez chwilę panowała lodowata cisza.” – Nie wyobrażam sobie lodowatej ciszy.

„podgrzewaną sake.” – Chyba „podgrzewanym”

„  - Mam nadzieję, że pańscy pracodawcy zdają sobie sprawę z ryzyka, jakie podejmuję. – Zaczął Aoi.” – Wiedziałam, no po prostu wiedziałam, że będziesz robić ten sam błąd, dlatego pozwoliłam sobie zaznaczyć kawałek, byś mogła go przeczytać, bo to ważne!

„Czasownik oznaczający mówienie (powiedział, krzyknął, szepnął, odparł, zapytał, stwierdził, odrzekł itp.) zawsze powinien występować po myślniku. Jeżeli zdarzy się, że narracja dotycząca dialogu zawierać będzie np. imię bohatera, to musi ono stać po czasowniku.

Przykład:

– Wyglądasz bardzo ładnie – odpowiedział Adam.

A to nieprawidłowy zapis:

– Wyglądasz bardzo ładnie – Adam odpowiedział.

Jedna uwaga: Może się zdarzyć, że w wypowiedzi bohatera występuje pytajnik, wykrzyknik lub wielokropek. Jeżeli narracja po niej następująca dotyczy tej wypowiedzi, to znak taki nie jest traktowany jak kropka, a zatem nie wymusza wielkiej litery w narracji.

Przykłady:

– Niemożliwe! – wrzasnęła Ewa.

– Jak masz na imię? – zapytał nieśmiało Adam.

4. Dialog zamyka się kropką wtedy, gdy narracja nie odnosi się do wypowiedzi bohatera. W przykładzie do poprzedniego punktu narracja (czyli odpowiedział Adam) odnosiła się do wypowiedzi. Kropki po wypowiedzi zatem nie było.

Przykład z kropką zamykającą wypowiedź:

– Dobranoc. – Otworzył drzwi i wyszedł.”

Pochodzi to z tej stronki! >TUTAJ< Mam nadzieję, że wiesz o co chodzi? Ja sama lepiej Ci tego nie wytłumaczę, a tutaj masz tekst. Strona sama w sobie jest naprawdę dobra. 

„Uśmiechnął się przebiegle, widząc reakcje Gashira” – Zabrakło przecinka. Przed słowami zakończonymi na  „ąc” zawsze albo chociaż najczęściej jest przecinek.

„Sięgnął do kieszeni i wyjął mały zapieczętowany zwój. - Nie lubię Taki, a jeszcze bardziej nie znoszę Akatsuki. Stanowią wielkie zagrożenie dla wszystkich.” – Zabrakło mi czegoś, co oddzieli opisu od dialogu. Wiesz, o czym mówię, co?

„Rozdział 1”

„(…)rysuje smoka i przyzywa go, by odlecieć.”

„(…)że zdają się na wyciągnięcie ręki(…)” – „(…)że zdają się być na wyciągnięcie ręki(…)”

Coś typu „Wioska Piasku”, „Wioska Liścia” powinnaś pisać z dużej litery, a Ty piszesz sobie z małej. Przecież to normalne nazwy, a nie tylko określenia, jak mogłabyś myśleć.

„Zardzewiały krany zakrztusiły się wodą, kiedy je odkręciła” – Zardzewiały kran zakrztusił się wodą, kiedy go odkręciła/ zardzewiałe krany zakrztusiły się wodą, kiedy je odkręciła. Słowa „zakrztusiły” jest dość dziwne, prawda? Nie żebym miała coś przeciwko ożywieniu, ale… Nie pasuje mi.

„  Sai miał bose stopy i włosy mokre od prysznicu” – Chyba od wody? Pomińmy, że i tak raczej od „prysznica”, a nie „prysznicu”

„Podobnie jak jego mieszkanie, wyglądał bardzo niechlujnie” – Nie skopiowałam dalszej części, ale mowa była o tym, że było mu w tym do twarz. Że wyglądał niechlujnie? Em, no nie wiem. To mi się kojarzy z brudem, z czymś nieprzyjemnym dla oka, takim, fee. Jak komuś może być tak do twarzy, tym bardziej, że wcześniej opisałaś Sai’a jako kogoś umięśnionego, bez tłuszczu, bez skazy.

Rozdział 2

„Człowiekowi, który nie jest w stanie stanąć twarzą w twarz z prawdą o samym sobie, przyda się każda wymówka.” – Coś średnio rozumiem o co tutaj chodzi. Stanąć twarzą w twarz z prawdą o samym sobie… Niezbyt to wygląda, prawda? Może po prostu jest tchórzem, brak mu odwagi, ukrywa się, ucieka od problemów… Coś innego, zdecydowanie coś innego.

„(…)którą jesteś teraz, albo kim tylko zechcesz.”

Rozdział 4

„Spędzam mnóstwo czasu w podziemiach, co wywołuje we mnie klaustrofobie.” – Zabrakło przecinka.

Potem przestałam wypisać, bo uznałam takie coś za zbędne. Może i postępuję wbrew regulaminowi, ale z doświadczenia wiem, że rzadko kto poprawia błędy ortograficzne, interpunkcyjne, kierując się oceną. Osoby, które już rozdziały poprawiają, czytają całe rozdziały po kilka razy, tworząc perfekcję. Co mogę Ci powiedzieć? Nie robisz prawie żadnych błędów, nie przekręcasz literek, ogólnie jest w porządku. Zapomni Ci się wstawić przecinka czasem, a to w przypadkach podobnych do tych na górze. Zauważyłam też, że poprawie piszesz dialogi, nie masz z tym problemu(!), a to dobrze świadczy. Mogę śmiało Ci za to dać dużo punktów, bo nie jest źle.

6/7

Kreacje bohaterów:

No i powiedz mi, droga Tooru, od czego ja mam tutaj zacząć? Czy mam wypisywać postacie albo chociaż napisać kilka słów o tych, które rzucają się w oczy, i które zapamiętałam? Nie jestem przecież komputerem, by mieć bazę danych, a więc wybacz, gdy o kimś po prostu nawet nie wspomnę. Zdarza się, prawda?

Sakura – No po prostu nie wiem co mam powiedzieć. Przy początkowych rozdziałach miałam już nawet prawie mowę za co mogę ją zjechać. Teraz mam do niej sympatię i trudno jest cokolwiek mi o niej powiedzieć.

Kobieta, która zna wszystko i wszystkich, która jest utalentowana, bardzo ładna, ponętna, zapewne cholernie seksowna, inteligentna, respektowana, zorganizowana, w sumie tak w skrócie – bohaterka idealna. Nienawidzę tego czegoś różowego, które u Ciebie lata. Teraz zapomniałam, że w mandze niemiłosiernie dziewczę mnie wkurza, naprawdę, zapomniałam o tym, ale Ty na siłę starasz mi  przypomnieć. Dlaczego ona ma kontakty po prostu wszędzie, była w związku z większością bohaterów z każdej wioski, nie ma osoby, dla której jej imię byłoby obojętne. Co w niej jest takiego, że uczyniłaś ją postacią taką tragicznie fatalną? Skopałaś ją, mówiąc ogólnie. Ma tyle zalet, że każda zamienia się tak naprawdę w wadę. Pieprzy się z każdym albo chociaż większością, a gdy Itachi coś powiedział, od razu wyskoczyła z ryjem, że przecież nie jest pierwszą lepszą, która rozkładać będzie przed nim nogi w byle jakiej knajpce. Od kiedy zaczęło jej to tak przeszkadzać, co ma w sobie takiego Itachi, że normalnie jej duma cierpi, gdy się coś brzydkiego o niej powie. Jak dla mnie jest zwykłą dziwką, która dla powodzenia interesu zrobi wszystko. Jest bezwartościowa, pusta. Nie widzę w niej człowieka szczęśliwego, ale melancholijnego, znudzonego wszystkim. Dziwię się, że jeszcze nie popełniła samobójstwa, bo ja nie widzę sensu jej życia. Co tak właściwie ona tu jeszcze robi?

Jej postać jest wyraźnie zarysowana, ale co z tego? Napchałaś w nią po prostu wszystko co miałaś pod ręką, jakbyś się w ogóle nie zastanawiała co wyjdzie z tej całej mieszanki. A wyszła idiotka, która od początku mnie denerwowała, która ma być wyjątkowa, chociaż nie wiem czym sobie zasłużyła.

Itachi – O nim w sumie wiemy mało, bo wszystko dzieje się z punktu widzenia Sakury, która sama wiedzą o nim nie błyszczy. Tajemniczy pachołek, nawet nie wiem co on tu robi. Niby nie ma nic wspólnego z żadną organizacją, ale dlaczego wszyscy są tego tacy pewni? Dobra, wiesz co mi się przy nim nasuwa? : WTF?! Koleś nie ma przeszłości, a jak ma to nie wiem jaka jest. Zabił klan, aha, fajnie, Sasuke mu wybaczył. No pewnie, bo przecież zrobił to wszystko z nudów, a Sasuś pomyślał, że to wcale nie głupie. Nie ma żadnej wzmianki o tym, że został zmuszony, że nie miał wyboru, że przez to tak naprawdę stał się męczennikiem i bohaterem. Nie wiem po co w ogóle pojawił się moty Wielkiej Wojny skoro i tak służy on tylko do tego, by Twój własny pomysł miał jakieś podstawy. On sobie żyje, bo żyje, ale po co, naprawdę się pytam. Moja ulubiona postać została u Ciebie przedstawiona tak… zwyczajnie. Mówią o nim, pytają o niego, ale co z tego, skoro i tak jest tylko zwykłym człowiekiem, który w jakiś cudowny sposób utracił swoją moc, oczywiście.

Kabuto – Zainteresowany Sakurą, bo przecież jest to super kunoichi, wyszkolona przez najlepszych, cudowna i genialna, ach! No tak, bo kto inny mógłby to być jak nie ona? Przecież to poszukiwana numer jeden w Konoha, góruje na listach przebojów. Ogólnie to koleś niszczy psychę naszej różowowłosej piękności, bo ona przed nim ucieka, a ten ciągle wraca, i wraca. No jak to tak, panie Kabuto, no nieładnie wręcz. Ogólnie nie wiem skąd gościu się tu wziął.

Hanabi – O, z tą to są niezłe żarty. Cała jej rodzina nie żyje, a ona jakimś cudem tak! Do tego jest inteligentna, ładna i Kabuta jej ufa, bo przecież ma spore umiejętności. Nie mam pojęcia skąd wytrzasnęłaś pomysł na to, by akurat tę małą dziewuszkę umieścić w swoim opowiadaniu. W sumie nie wiem jaka jest, bo wszystko opiera się na dialogach, a co ja wyczytam ze słów i kresek?

Suigetsu – Łącznik, kolejny bohater, z którym do czynienia ma Sakura. Ogólnie  nie wiem jakim cudem oni w ogóle się poznali, ale wiem, że zostało to wytłumaczone. Sęk w tym, że ja tego nie kupuję, a jego „wierność” i apetyt na kasę jest denerwujący

Shikamaru – Przy tym to się uśmiałam, gdy dowiedziałam się, że był miłością Haruno. On, on? Wiem, że różne rzeczy się dzieją, ale akurat on mi do nikogo nie pasuje.

Shikaku – Zawsze wierny wiosce, teraz handlarz informacjami. Nie bardzo wartościowy. Uważa Sakurę za piękną.

Temari – Zabita przez Tenten. Przemilczę.

Shinobi Gashir(?) – Nie jestem pewna, no ale nie żyje, a jego śmierć wywołała wielkie spekulacje i ogólnie bunt na pokładzie.

Sai – Nasz malarz, z którym pieprzyła się Sakura. Czysto zawodowy związek.

Tsunade, Mizukage – nie żyją, zabite przez Sakurę.

Naruto – tchórz, który popełnij samobójstwo, o co chodzi w ogóle? Przepowiednia ma jakiś sens, Obito, Madara…?

Omoi – jedyna postać, którą u Ciebie lubię. Facet ogólnie w porządku.

Darui i Samui – nie żyją, zabici, prawdopodobnie niepotrzebnie.

Był ktoś jeszcze? No, nieważne nawet. O co chodzi? Tylko postać Sakury jest jakoś zarysowana, ale to tylko dlatego, że wszystko dzieje się z jej punktu widzenia, który potrafisz dobrze przedstawić. Reszta? Cóż, puste lalki, nic nie znaczące kukiełki. W poznaniu innych postaci naprawdę przydają się szczegółowe dialogi, pełne opisów, wiesz? Wtedy coś widać, można dowiedzieć się sporo o bohaterze. Tutaj nie mogę, tutaj liczy się tylko Sakura Haruno.  

1,5/7

Pomysł:

Mówiąc brzydko, pomysł jest beznadziejny. Tak, wiem, to zaprzeczenie tego, co mówiłam wcześniej, ale skup się. Od czego zacząć? Jak to się stało, że shinobi postanowili odłożyć broń i sobie zacząć normalnie żyć? Przecież to jest bezsensu. Wychowywali się z tymi umiejętnościami, każdy je w sobie posiadał, szkolił, dopracowywał. Jaki jest sens oddania tego, ot tak, zapomnienia, że kiedykolwiek miało się w ręku kunai. I to w ciągu zaledwie 11 lat? Przecież to niemożliwe. Gdzieś wyżej wspominałam, że gdyby akcja posunęła się o 100 lat i bohaterowie byliby inni, to z ciekawością dziecka czytałabym wszystko. Ale tak nie jest, a czym jest 11 lat przy shinobi, którzy liczyli sobie la, dajmy na to, 50? Oni mieliby zapomnieć, usunąć się w cień? Kto w ogóle to wszystko wymyślił, kto miałby władzę, by zniewolić ninja? Przecież to samo w sobie jest nielogiczne, bo tylko z mocą shinobi łatwiej byłoby wszystko odbudować, bo zawsze to robili. A co z ogoniastymi bestiami? Przecież Naruto jedną wypuścił, ale co z tego? Ona teraz sobie gdzieś tam lata, tańczy, spaceruje? A kto ma nad nią zapanować, zwykli ludzie? Nad potworem, który jednym ogonem potrafi zniszczyć całą wioskę? U Ciebie jest masa błędów logicznych i sama nie wiedziałam gdzie o nich wspomnieć. W poprawności, w treści czy gdzie? W końcu zdecydowałam się w pomyśle. Nie wiem co mogę tutaj jeszcze powiedzieć, czego nie powiedziałam wyżej.

1/5

Podstrony:

Jeden, wielki burdel. Wszystko jest na wierzchu, nieuporządkowanego, co już mówiłam przy szablonie albo pierwszym wrażenie, nie pamiętam. W załącznikach masz linki do rożnych ocenialni, w tym naszej, jakiegoś katalogu i może do czego jeszcze, nie wiem, nie znam się, nie wchodzę. Niżej masz to, co czytasz Ty i co polecasz. Później jest spis treści, a na końcu archiwum. Czego mi brakuje? No menu mi brakuje, porządku mi brakuje. Szkoda też, że nie ma nic o Tobie, prócz tego co jest w „O blogu”. Ja chcę mieć coś jasnego, wyłożonego na tacy. U Ciebie muszę szukać. Ten bałagan mnie odrzuca.

2,5/6

Punkty dodatkowe:

Tak, u mnie będzie to minusowy jeden, symboliczny punkt.

* Za tak drastyczne odejście od kanonu.  

-1/5

Podsumowanie:

Zebrałaś 41 punktów na 80, zyskując ocenę dostateczną. W mojej opinii jest to najbardziej sprawiedliwa ocena, jaką mogłaś dostać. Czy mogę coś doradzić jeszcze? Pracuj nad dialogami, nad innymi postaciami. Z Tobą jest dziwna sprawa, Tooru, bo ja widzę, że Ty masz pewną smykałkę, talent, a ja ten talent kupuję. Ale co Ci z talentu, jak mi się cała fabuła nie podoba? Różnie bywa, różni są ludzie, różne oceny. U kogoś możesz dostać 6 albo 1, u mnie masz 3.

Za błędy przepraszam, pozdrawiam serdecznie! Ufff, w końcu pierwsza ocena zakończona :D!