[253] marsz-mendelsona.blogspot.com

Blog: http://marsz-mendelsona.blogspot.com/

 

Autor: natalla11

Pierwsze wrażenie:

Adres bloga jest czytelny i poprawnie zapisany. Posłużyłaś się w tym celu językiem polskim, co bardzo mnie cieszy, jako iż w wirtualnym świecie zdarza się to coraz rzadziej – na szkodę autora, który używając - przykładowo - języka angielskiego, traci potencjalnego czytelnika, nieznającego tego języka.

„Marsz Mendelsona” to słynny utwór, wykonywany zazwyczaj podczas ceremonii zaślubin. Z góry zakładam, iż ślub odgrywa kluczową rolę w Twojej opowieści. Zapowiada się ciekawie, choć mam nadzieję, że nie stworzyłaś czegoś ckliwego i przepełnionego nierealnym melodramatyzmem.

Rolę tytułu pełni cytat związany z miłością. Zapis odpowiedni.

Po otwarciu strony dostrzegam ogromny, fioletowy napis: „Just stay here and for all the rest of time”. Wygląda na to, że język angielski jest zbyt powszechny, aby choć raz nie pojawić na jakimkolwiek blogu. W każdym razie, coś mi tu nie gra. Spójnik „and” jest całkowicie niepotrzebny i moim zdaniem tylko przeszkadza. Bez niego fraza ta jest z całą pewnością bardziej poprawna, chwytliwa i zrozumiała. Ogólnie „all the rest of time” jest wyrażeniem ciekawszym od typowego „forever”, co również mi się podoba.

Twój nick sugeruje, że najprawdopodobniej nazywasz się Natalia i masz sentyment do liczby 11. Wierzę, że więcej dowiem się z opisu Twej osoby.

Pierwsze wrażenie zrobiłaś w miarę dobre. O dalszej części oceny myślę optymistycznie i mam nadzieję, że się nie zawiodę.

7/10

 

Szata graficzna:

Prym wiodą tu kolory ciemne – różne odcienie fioletu połączone z czernią. Nadają one całości dość mroczny, tajemniczy wygląd. Jako zwolenniczka przyciągania czytelników poprzez pobudzanie ich ciekawości - jestem za. Radziłabym jednak popracować nad barwą tła postów, bo "gryzie się" z sąsiadującą od strony zewnętrznej powierzchnią. 

Nagłówek składa się ze wspomnianego wcześniej napisu "Just stay"(…) i obrazka przedstawiającego zakochaną parę. Umięśniony mężczyzna, pochyla się nad trzymaną w ramionach szczupłą kobietą. Spowija ich coś w rodzaju materiału, a dziewczyna ma na sobie czerwone róże – symbol ogromnej miłości. Obrazek sam w sobie ładny, ale źle skomponowany z resztą szablonu. W nachodzącej na niego fioletowej części powinien znajdować się tekst postu, a nie tak, jak to jest u Ciebie - pusta przestrzeń, menu i dopiero po chwili właściwa treść bloga. Wygląda to bardzo nieestetycznie, tak więc radziłabym dokonać zmian w nagłówku, aby jego zawartość nie odstraszała potencjalnego czytelnika swoim niedopracowaniem.

Czcionka dobrze widoczna, bez zastrzeżeń.

Prosiłabym, abyś zastanowiła się nad Twoją definicją "szaty graficznej bloga". Co chcesz nią wyrazić? Jakie uczucia chcesz wywołać u czytelnika? Niby książki po okładce się nie ocenia, ale często to właśnie dzięki niej rozrasta się grono czytelników. Ktoś przez przypadek sięga po opasłe tomisko, bo przyciąga swym wyglądem wzrok, czyta opis, z ciekawości zagląda na pierwszą stronę i... po pewnym czasie, kończąc lekturę, stwierdza, że była to najlepsza historia, z jaką w swoim życiu miał styczność. Podobnie może być z Twoim blogiem. Pamiętaj jednak, że nikt nie wymaga profesjonalnej grafiki. Wszystko na miarę możliwości! Istotne jest tylko to, żeby zachowywać estetykę i dopracować szczegóły. Niech każda część będzie zadbana i tak wykonana, by zaglądający pod ten adres nie uciekali z krzykiem, nie dając Tobie nawet szansy na wykazanie się zdolnościami literackimi.

3/10

Treść:

Przed standardowym prologiem natknęłam się na fragment piosenki Eldo. O miłości, wiadomo. Muszę przyznać, że to dość oryginalny początek. Wielu zaczyna pisanie opowiadania przechodząc od razu do sedna. Ty dodałaś coś od siebie, wyrywając się spod typowego scenariusza. Świetnie! Kreatywność zawsze w cenie. A co ta piosenka ma do treści? Ano, z całą pewnością łączy się z treścią właściwą opowiadania swą tematyką. Miłość jest wszechobecna na tym blogu, co szczególnie widoczne jest podczas jego oceniania - w każdej części oceny trzeba wspomnieć o niej, choćby mimochodem.

Prolog jest przeciętny w swej długości. Ani długi, ani krótki. Od razu wchodzisz z narracją pierwszoplanową, co pozwala mi przygotować się na subiektywny, emocjonalny sposób pisania. Wiadomo - nie da się zachować bezstronności, relacjonując wydarzenia jako ich uczestnik.

W każdym razie, moim zdaniem Twój prolog niewiele się ma do tego, co w rzeczywistości powinno kryć się za tym pojęciem. Mogłabym go natomiast zdefiniować jako "rozdział". Twoje wprowadzenie nie jest wstępem, nawiązaniem, ale od razu zarzuceniem akcją - można by powiedzieć "z grubej rury". Na miano prologu bardziej zasługuje tekst piosenki Eldo, niż to, co Ty opublikowałaś pod tą nazwą. Moim zdaniem powinnaś zmienić jego tytuł na "rozdział 1" i uczynić go właściwym początek swego opowiadania.

Rozdziałów jest bardzo dużo, ale oczywiście przeczytałam wszystkie od deski do deski. Zajęło mi to o wiele mniej czasu, niż pierwotnie postanowiłam na to przeznaczyć. Powód? Większość z nich jest niesamowicie krótka i nie kończy się, a wręcz urywa. Choć w nowszych postach zdarzają się wyjątki przekreślające tę regułę, jestem skora stwierdzić, że po prostu nie potrafisz wyczuć odpowiedniego momentu zakończenia. Albo dodajesz niepotrzebne sformułowania, albo przerywasz wtedy, gdy jest to kompletnie niewskazane. Radziłabym czytać to, co napisałaś po ukończeniu pracy - koniecznie na głos! Dzięki temu będziesz mogła sprawdzić brzmienie swojego tworu i sprawdzić, czy zakończenie jest odpowiednio napisane, czy nie. Poza tym krótsze rozdziały możesz ze sobą łączyć - czytanie będzie bardziej komfortowe bez przymusu kończenia lektury, zanim człowiek na dobre ją rozpoczął. Pamiętaj tylko, żeby nie przesadzić w drugą stronę!

Miłość, miłość i jeszcze raz miłość. Wszystko tu kręci się wokół niej. Rozumiem, że to Twój temat główny, ale według mnie powinnaś przystopować. Wiadomo, nikt nie chce zagłębiać się przesadnie w kwestie finansowe, znajomości czy inne sprawy niezwiązane szczególnie mocno z tym, co najistotniejsze na Twoim blogu, lecz należy pamiętać, że rzeczywiste życie też nie kręci się wokół jednego. Owszem, sama znam takich, których największym sensem egzystencji są ich uczucia i związki z innymi ludźmi, ale nawet oni muszą mieć jakieś inne zainteresowania, pasje, znajomości czy chociażby pracę, pozwalającą opłacić rachunki. Dziwi mnie, że mimo 28 rozdziałów o głównej bohaterce nie wiem praktycznie nic. Czym się interesuje? Jakie ma wykształcenie? Dlaczego nie posiada praktycznie żadnych koleżanek, czemu nie kontaktuje się z rodziną? I dlaczego nie poszukuje pracy, będąc już tyle miesięcy bezrobotną kobietą? Dla wielu są to sprawy nic nie znaczące, bo przyziemne. Prawda, ale skoro pisze się opowiadanie realistyczne należy się trzymać pewnych zasad. Jedna z najważniejszych? Bohater nie może żyć tylko jednym, nie zwracając uwagi na pozostałe kwestie. A szczególnie, gdy ma 27 lat i siłą rzeczy musi być odpowiedzialny.

Fabuła, mimo dość oklepanego tematu, nie jest nudna. Dzieje się sporo, choć jak dla mnie zdecydowanie za często przeciągasz strunę. Wiem, że takie sytuacje w świecie rzeczywistym też się zdarzają, ale to się robi bardzo melodramatyczne. Trzej zakochanych (były, ówczesny i jego najlepszy przyjaciel) siedzą w sercu niezdecydowanej kobiety, która właściwie zajmuje się tylko rozważaniem tego, co ją z nimi łączy. Wydaje mi się, że sama się trochę w tym pogubiłaś. Może chciałaś stworzyć coś innego, może po prostu nie miałaś w pewnym momencie weny - pewności brak. Jedno jest oczywiste - jesteś teraz na swego rodzaju rozstraju dróg. Możesz wrócić na dobre tory i przywrócić tej historii urok, który zaczął zanikać albo zrobić z niej niechcący szmirę, która szybko straci najwierniejszych czytelników. Wybór należy do Ciebie.

Początkowo niewiele było w Twoim opowiadaniu opisów. Skupiałaś się głównie na dialogach. Błąd! Aby dobrze coś opowiedzieć, zobrazować, należy posługiwać się różnego rodzaju opisami: przeżyć wewnętrznych, miejsca, postaci, sytuacji. Nie można ich wyeliminować i choć niektóre z nich mogą sprawiać kłopot - lepiej się z nimi zaprzyjaźnić, oswoić je, gdyż nie da się od nich uciec.

Dialogi piszesz w miarę dobre, choć moim zdaniem czasem są za bardzo przesłodzone. Nie wydaje mi się, żeby nawet najbardziej zakochany mężczyzna świata używał sformułowań, jakie często przypisujesz bohaterom płci męskiej. Owszem, romantyczne momenty są wręcz konieczne w opowiadaniu o takiej tematyce, ale je również należy pisać "z głową"! Nie możesz całkowicie dać się porwać emocjom, musisz zachowywać rozsądek! Bywa to czasem trudne, ze względu na to, że kobiety mają inny sposób patrzenia na pewne sprawy, niż mężczyźni, ale konieczne.

Masz spory zasób słownictwa. Powtórzenia nie są częste, a czytanie Twych dzieł przychodzi lekko. Widać, że trudności z wypowiadaniem się, kleceniem zdań i tworzeniem fabuły Cię nie dotyczą. Ogólnie piszesz w sposób ciekawy. Mimo niedociągnięć nie można narzekać na nudę.

Największym Twoim problemem są błędy w obliczeniach czasu. Dziewięć lat starszy Johny był kapitanem drużyny, gdy Claire była cheerleaderką? Niemożliwe. Była w trzeciej klasie, gdy on był w dwunastej, tak więc siłą rzeczy nie chodzili do tych samych szkół jednocześnie. Mogłabym uznać, że chodzi o drużynę studencką - on na ostatnim roku, ona w pierwszej klasie szkoły średniej... lecz chyba nie o to Ci chodziło, nieprawdaż?

Generalizując, nie jest tragicznie. Umiesz pisać i nawet nieźle Ci to wychodzi. Musisz dopracować jednak wiele istotnych szczegółów. Zakończenia, długość postu, charakter opowiadania, proporcje pomiędzy różnymi formami występującymi w nim... - lista jest spora, ale sądzę, że możliwa do zrealizowania. Należy jedynie mieć chęci i czas, a wszystko jest się w stanie zrobić, chociażby metodą "małych kroczków", którą w tym przypadku serdecznie polecam. Nie rób wszystkiego na raz, wprowadzaj zmiany stopniowo, ale zdecydowanie, a efekty będą lepsze i bardzej zauważalne.

12/30

Poprawność językowa:

Prolog

"Weszłam do kuchni i wyciągnęłam pudełko z herbatą, później zaparzyłam wodę." - "Parzyć" można herbatę, wodę się gotuje. 

"Chwyciłam za wazon i niepewnie otworzyłam drzwi. Stałam jak wryta." - W tym wypadku bardziej pasuje "stanęłam", gdyż jest to czynność krótsza, nagła. "Stałam" jako czasownik niedokonany daje wrażenie ciągłości.

(...) "Więc to trwa od dawna, tak? - przerwałam, pokiwał głową. - Jak mogłam być taka głupia." - Nie zaczyna się zdania od "więc"! Poza tym przecinek nie jest tam wystarczający. Najlepiej oddzielić te dwa czasowniki, tworząc oddzielne zdania. Na koniec - przykład jednego z najczęstszych Twoich błędów. Nowa wypowiedź = nowy akapit, a nie tak, jak Ty to zapisujesz!

(...) "Na górze masz kochankę, tutaj byłą narzeczoną - zatrzymałam się - Leć do swojej Layli." - Po "zatrzymałam się" brakuje kropki. 

"Wydawał mi się dzianym facetem, który może mieć wszystko, co chce, który poluje na wszystko, co się rusza." - Powtórzenie.

(...) "Zastałam go z nią w naszej.." - Wielokropek to nie dwie kropki, a trzy.

"Brzydzę się nim - przerwała - A dlaczego zemdlałaś?" - Brak kropki po "przerwała".

"Zmartwiła się po czym mnie przytuliła." - Nie pasuje mi to, że "zmartwiła się po czym...". Jak dla mnie, powinno być: "Zmartwiła się i przytuliła mnie.".

Bardzo ważna sprawa: po myślniku zawsze używamy spacji! Nie możesz łączyć go z kolejnym wyrazem; musisz to oddzielać.

Rozdział 7 

"Nieźle jak na studenta psychologii." - Brak przecinka po "nieźle".
"-To moja ulubiona. - obdarzył mnie wstydliwym uśmiechem." - "Obdarzył" powinnaś napisać wielką literą.
"-Muszę ci się do czegoś przyznać. - przygryzł wargę." - "Przygryzł" również tak należy zapisać.
"-Okłamałem cię, przepraszam. - pochylił się nade mną." - Sytuacja taka, jak wyżej.
-Nie zgodziłabyś się gdybyś wiedziała. - urwał. - Brak przecinka po "się".

Ten rozdział utwierdził mnie w przekonaniu, że masz problem z zapisem dialogów. Należy pamiętać o tym, że gdy wyraz występujący po myślniku opisuje czynność związaną z mówieniem (na przykład: powiedział, krzyknęła), nie stawiamy przed nim kropki, a słowo zapisujemy z małej litery. Znak zapytania czy wykrzyknik w tym wypadku nie jest traktowany, jako znak kończący zdanie, więc po nich też używamy małej litery. W innych przypadkach pierwsze słowo po myślniku piszemy z dużej litery, a zdanie kończymy kropką. Znaki interpunkcyjne - "?", "!", "..." - pełnią swoje standardowe funkcje.

(...) "poprowadził mnie do łodzi. Na powierzchni stał stół (...)" - Błąd. Słowo "powierzchnia" jest nieodpowiednio użyte, nie pasuje tu. Proponuję: "na zewnątrz".

(...) "Robię to wszystko by się do ciebie zbliżyć. (...)" - Brak przecinka po "wszystko".

(...) "Odnalazł bym cię we mgle, świecą jaśniej niż gwiazdy. - "Odnalazłbym" pisze się razem.

"Więc zrobiłeś to specjalnie?" - Nie zaczyna się zdania od "więc"!

Rozdział 20

"Przez cały ten czas z radia wydobywały się piosenki mojego ulubionego zespołu,/Dave starał się zadbać o każdy szczegół." - Śmiało możesz zrobić z tego zdania dwa oddzielne.

"Droga minęła nam szybko,/ w każdym zakątku LA spotykaliśmy tłumy turystów z różnych krajów i szczerze mówiąc zdążyłam już się do tego przyzwyczaić." - Tutaj powinnaś również oddzielić od siebie zdania; szczególnie, że pierwszy fragment nie ma wiele wspólnego z dalszą częścią.

"Nigdy tam nie byłam, mimo, że mieścił się blisko mojego mieszkania." - W "mimo że" nie stawiamy przecinka pomiędzy tymi dwoma wyrazami.

"Teraz byłam już przerażona." - "Teraz" nie jest wskazane w czasie przeszłym, którym piszesz.

"-Przepraszam, wiem, że najlepiej zrzucić winę na hormony, ale może po prostu już jest ze mnie taka wredna małpa. Zaśmiał się." - "Zaśmiał się" nie należy do dialogu, a więc powinno być wydzielone.

"-Ja spodziewam się bliźniaków, jak wyjaśnisz swoje fałdki? - śmialiśmy się oboje." - W potocznej mowie zdanie byłoby całkiem jasne, ale Ty piszesz opowiadanie - zdania należy od siebie oddzielać tak, aby miały sens i tworzyły zwartą, gramatyczno - logiczną całość.

"Gdy podniosłam nogę do góry, zobaczyłam, że jest rozcięta,/nadepnęłam na szkło. Szczypało straszliwie."

"Nie minęło chyba nawet pięć minut, a on już był spowrotem." - "Z powrotem"!

"Gdzie niegdzie odnajdywałam kasztany i żołędzie." - "Gdzieniegdzie!"

 

"Mogłabym wybrać to miejsce na pierwszą randkę,/pałało ono do mnie tak pozytywną energią, że przez chwilę zapomniałam o bólu."

"Dave pojawił się przy mnie z niebieskim pudełkiem,/narysowany był na nim biały krzyż." - Ewentualnie: średnik.

(...) "przeżywał to bardziej niż ja." (...) - Brak przecinka po "niż".

 

"Woleli dmuchać na zimne, przynajmniej narazie." - "Na razie".

"W prawdzie chciał opuścić ten dom" (...) - "Wprawdzie".

"Właśnie na podstawie takich przypadków wierzę w tę prawdziwą miłość. " - Zły czas został użyty.

"-Więc dlaczego wogóle upiekłaś tego kurczaka?" - Nie zaczyna się zdania od "więc", a "wogóle" pisze się "w ogóle".

 

Rozdział 28

 

"Sytuacja była podobna do tej Carmen, jednorazowa wpadka zakończona niechcianą ciążą/w obu przypadkach jednak pojawił się instynkt macierzyński i nie było mowy o oddaniu maleństw do adopcji, a o aborcji już w ogóle." - Proponuję użyć myślnika, aby podkreślić odrębność zdania od wstawki.

"-Moglibyśmy spróbować, ale nie teraz, kiedy jestem rozbita jak cholerna butelka po alkoholu, który teraz pewnie da mi jedyne ukojenie,/ ale tęsknię za tobą i nie chcę musieć ciągle się gniewać,/ bądźmy przyjaciółmi, od czegoś się zaczyna." - Powtórzenie. Poza tym utworzyłaś stanowczo za długie zdanie, które można z powodzeniem podzielić na mniejsze części - należy wówczas pozbyć się niepotrzebnych cząstek, takich jak "ale". Wyrzuć również to "musieć"!

"Obdarzył mnie uśmiechem, po czym przybrał minę marzyciela, czym doprawdy straszliwie mnie rozbawił." - Aby pozbyć się powtórzenia, zamień "przybrał" na imiesłów "przybierając". Kontekst zdania bardzo się nie zmieni, a Ty pozbędziesz się błędu.

"Do Johny'ego nie zadzwonię, bo zamieszkał z nim Dave, a poza tym wciąż chyba był zawstydzony." - Mieszasz czasy. Piszesz w przeszłym, a tu nagle przechodzisz na teraźniejszy, co oczywiście jest błędem.

"W zasadzie dziwiłam się dlaczego mój niedoszły mąż nie udał się do Claire,/może z rodziną dobrze tylko na zdjęciach?" - Brak przecinka po przed "dlaczego". Powinnaś również oddzielić te zdania we wskazanym miejscu.

"Miała mnie dość, ale nie przejęłam się tym, bo ja też miałam jej dość." - Nie rozumiem sensu dwukrotnego użycia wyrazu "dość" w tym zdaniu. Wystarczyłoby - zamiast pisać drugi raz to samo - wykazać się większą pomysłowością i napisać coś w stylu: (...) "bo czułam względem niej to samo".

"Co tam pisało?" - "Co tam było napisane"?

 

Błędów nie ma dużo, choć muszę przyznać, że zdarzają się dosyć często. Największy problem? Interpunkcja, zapis dialogów, powtórzenia i zbyt długie zdania. Zdarza Ci się także popełniać klasyczne błędy, takie jak zaczynanie zdania od "więc" albo bardzo rażąca w ostatnich latach różnica między "pisało" a "było napisane". Moim zdaniem, powinnaś zawsze sprawdzać skończone już posty pod kątem interpunkcji. Naucz się na pamięć regułek interpunkcji i dbaj o ich przestrzeganie, w razie potrzeby sięgając po słownik.

Radzę również zastosować się do rad dotyczących zapisów dialogu oraz czytania po ukończeniu każdej części na głos. Dzięki temu będziesz również mogła uniknąć powtórzeń. Co do problemu ze zdaniami - uważam, że powinnaś po prostu ograniczać zdania wielokrotnie złożone i używać krótszych: pojedynczych, krótszych złożonych. Pozwoli Ci to zapanować nad sensem zdania i zapobiec błędom różnego rodzaju.

4/7

Kreacje bohaterów:

W trakcie akcji przez opowiadanie przewija się sporo bohaterów, jednak czytelnik poznaje bliżej tylko kilkoro z nich: narratora w postaci "rozchwytywanej" Scarlet oraz "mężczyzn jej życia": Dave'a, Anthony'ego i - w ostatnich rozdziałach również występującego w tej roli - Johny'ego. Mniej istotną rolę odgrywają przedstawicielki płci pięknej: Carmen (przyjaciółka Scarlet), Harriet (siostra Scarlet) i Claire (siostra Dave'a).

Moja opinia o głównej bohaterce była dobra, ale z czasem zmieniła się o sto osiemdziesiąt stopni. Ma ona dwadzieścia siedem lat, dwie malutkie córeczki, a nie umie wykazać się odpowiedzialnością i zapanować nad swoim życiem. Skacze z kwiatka na kwiatek, nie potrafiąc się na nic zdecydować. Nie wie, z kim ma być i co do kogo czuje. Na początku było to zrozumiałe - kobieta zaczęła nowy związek świeżo po rozstaniu ze zdradzającym ją narzeczonym. Mogła nie mieć pewności, co do swoich uczuć i przyszłości. To jest w stanie każdy zrozumieć. Jednakże, gdy dorosła, poważna kobieta, wiele miesięcy później, swoim zachowaniem doprowadza do rozstania z niedoszłym mężem - ojcem jej córek, całuje się z byłym narzeczonym, a kilka godzin potem z najlepszym przyjacielem ojca jej dzieci... - to chyba wykracza poza moją wyobraźnię, bo tej postawy kompletnie nie mogę przyjąć do wiadomości. Kojarzy mi się ona bardziej z wiekiem nastoletnim, więc uważam, że gdyby Scarlet miała 10 lat mniej nie można by się było przyczepić. Stwierdziłabym, że jest nieco szaloną dziewczyną, która olewa uczucia innych, a w wolnych chwilach romansuje z kilkoma mężczyznami jednocześnie. Styczność z bohaterką starszą o dekadę, uświadomiła mi, że nie potrafię w jej przypadku zaakceptować takiej postawy. Szczególnie, gdy najpierw dana postać wykazała się siłą charakteru, poczuciem humoru i szczerością, a potem obraz ten został zakryty przez brak zdecydowania, odpowiedzialności, wyrozumiałości i niepewność uczuć. Mimo początkowej sympatii, nie mogę nazwać Scarlet ulubioną bohaterką. Ma swoje wady i zalety, co przemawia na Twoją korzyść, ale nie należy do typu tych postaci, które są powszechnie lubiane. Momentami jej zachowania są zbyt wredne, niewdzięczne i niedojrzałe. Mogłaby być ciekawą postacią, gdyby czytelnik wiedział o niej więcej, a jej wady miały swoje źródło. Czerpiąc z wiedzy, którą mam po przeczytaniu wszystkich dotychczasowych rozdziałów, przyznaję, że nie mam na jej temat żadnych przydatnych informacji, pozwalających na lepsze zrozumienie jej psychiki. Wiem jedynie, że ostatnimi czasy stała się bardzo irytująca, a jej czyny - niezrozumiałe. Jak dla mnie, za bardzo skupia się na swoim życiu sercowym i za dokładnie wszystko analizuje. Jest przez to niezwykle przewidywalna.

Dave jest kimś niezwykle pozytywnym. Zakochanym, który dla swojej wybranki mógłby zrobić wszystko. Szybko zjednuje sobie zarówno sympatię, jak i współczucie. Myślę, że nie ma z nim większych problemów - podobnie jak z Johny'm. Wydaje się przeciwieństwiem swojego przyjaciela. Tajemnicy, zdumiewający, ma w sobie "to coś". Jego postać zastanawia i aż prosi się o dogłębną analizę psychologiczną. Mam jednynie nadzieję, że aurę sekretu, jaka go otacza, będzie przez Ciebie odsłaniania stopniowo, a nie gwałtownie. Mogłabyś w ten sposób tylko zaszkodzić sobie i tej historii.

Anthony to typowy czarny charakter. Wydawać by się mogło, że jego ogromna miłość do głównej postaci przemawia na jego korzyść, jednak jak dla mnie nadal jest "podejrzany", jakby wiecznie coś knuł, usilnie mącił. W ostatnich rozdziałach poznajemy też jego słabą część psychiki - dramatycznie rzuca się pod samochód, chcąc w ten nietuzinkowy sposób zakończyć swój "nędzny żywot". Ciekawie? Nie, przewidywalne. Typowe dla romansów, w których winny rozpadowi związku facet zdaje sobie sprawę z głębokiego uczucia do kobiety, którą stracił przed rokiem. Staje się więc głównym przeciwnikiem jej szczęścia i niszczy codzienność wszystkich wokół. Kolejna idiotyczna, niedojrzała i niezbyt możliwa do napotkania w rzeczywistości postawa. Jak dla mnie, powinnaś coś z nim zrobić. Zbyt wiele nierealności kryje się w zachowaniach bohaterów.

Wszystkie bohaterki płci pięknej wrzucam do jednego worka. Z prostego powodu: wiadomo o nich zdecydowanie za mało! I Harriet, i Carmen pojawiają się sporadycznie, zazwyczaj zachwycając swą mądrością i zaradnością, a także wywołując żal, że Scarlet się od nich różni pod tym kątem. O Claire dużo powiedzieć nie mogę. Zdaje się pełnić jedynie rolę nieprzemyślanego tła dla głównej bohaterki.

Wydaje mi się, że powinnaś rozszerzyć rolę kobiet w życiu Scarlet. W końcu przyjaźń i rodzina odgrywają ogromną rolę w życiu człowieka. Ukaż je z innej strony, zaskocz czytelników pomysłowością. Jestem pewna, że potrafisz zrobić to z łatwością.

Co do innych bohaterów - zaskakuj! Wyjaśniaj dlaczego zachowali się tak, a nie inaczej, powołując się na sytuacje z przeszłości, wykazuj się oryginalnością w budowie fabuły, aby każdy z bohaterów miał szanse pokazać się z nieco innej strony. Nigdy nie szufladkuj ich jednak, bo nawet w realnym świecie nie ma nikogo w pełni "czarnego", ani "białego" w swym zachowaniu.

3/7

 

Pomysł:

Wygląda na to, że Ty jesteś autorką tego opowiadania od początku do końca. W każdym razie tak wnioskuję, dodając, że nie znalazłam żadnej sprzecznej z tym informacji.

Wszystko stworzyłaś sama - lepiej, gorzej, ale samodzielnie. I to się chwali. Czasem jednak odnosiłam wrażenie, że nad niektórymi kwestiami nie pochyliłaś się dokładnie, nie poświęciłaś im odpowiedniej ilości czasu. Wszystko to jest związane z poprzednimi częściami mojej oceny.

3/5
 

 

Podstrony:

Jest ich kilka.

Znajduje się tu zarówno opis Twojej osoby, zawierający wszystkie podstawowe informacje na Twój temat (radziłabym jednak popracować nad poprawnością), jak i liczne listy (powiadamiani o nowych rozdziałach, blogi czytanie, ocenialnie i oceny). Wszystko w miarę ogarnięte i uporządkowane.

4/6

 

 

Punkty dodatkowe:

- za pomysłowość Dave'a;

- za szybkie postępy;

2/5

 

Podsumowanie:

Muszę przyznać, że mimo wszystko jestem zadowolona z oceny Twojego bloga. Pod wieloma względami mnie zaskoczyłaś. Sądzę, że możesz wiele, ale musisz mieć odpowiednią ilość czasu i motywację. Według mnie, powinnaś zabrać się do pracy i metodą drobnych kroków dopracować każdy detal. Masz spore szanse na sukces, ale najpierw musisz na niego porządnie zapracować. Wszem i wobec ogłaszam, że zdobyłaś 38 punktów, co daje Ci stopień dostateczny. Gratuluję!