[274] cmentarz-mojej-autonomii.blogspot.com

Autor: Leszczyna

Blog: www.cmentarz-mojej-autonomii.blogspot.com

Pierwsze wrażenie:

Muszę przyznać, droga Leszczyno, że było naprawdę pozytywne i nie mogłam się, z jakiegoś nieokreślonego powodu, doczekać czytania treści! Jeśli miałabym zacząć od początku to:

Grzeczne i urocze zgłoszenie się do mojej kolejeczki. Musisz wiedzieć, że często przeglądam ją, by zobaczyć, jakie to nieszczęśniki się do mnie zgłosiły. Później wchodzę na Twojego bloga i widzę taki mroczny, ale przytulny nastrój, ha! No dobra, przytulny dla mnie, każdy może odczuć go jak chce, prawda? Co mogę powiedzieć o szablonie teraz? Ano naprawdę mnie cholernie zachęcił, bym przeczytała to wszystko, pozostawiała komentarze i sobie uciekła do swojego królestwa. Mam nadzieję, że prędko go nie zmienisz, bo tutaj teraz chce mi się siedzieć, wiesz?  Teraz uważaj, bo u Shauu odezwał się mózg i w końcu spojrzała na adres. Tak, wiem, był podany już w zgłoszeniu, ale Shauu tak się zapatrzyła w szablon, że już prawie zapomniała, że ma tego bloga oceniać! Już myślała, że po prostu jest tutaj czytelniczką i czyta nowy rozdział. Teraz w sumie nie wiem czemu zaczęłam gadać o sobie w trzeciej osobie, hm, dziwna sprawa. Okej, okej, przejdę już do tego adresu, potem belka i kłopot z łba!

„Cmentarz mojej autonomii” to naprawdę oryginalna i niepowtarzalna nazwa, to Ci przyznam, ale jakoś coś mnie w niej odrzuca. Nie mam konkretnego skojarzenia, a jeśli już coś mi się w mózgu zrodziło to dziwnym trafem kojarzy mi się z poezją. Sama nie wiem czemu! Adres niby zachęca, ale znowu jest troszkę za długi. Ja go chyba dalej nie zapamiętałam, a może po prostu nie zbyt się paliłam do tego, by zapamiętać? Plusem jednak jest to, że jest w naszym ojczystym języku i nawet nie ma polskich znaków, co czasem trudno osiągnąć!

Ja po prostu uwielbiam cytaty związane z księżycem, wiesz? Trafiłaś w samo sedno, bo mi się podoba! Nie spotkałam się nigdy z tymi słowami, kurczę, dlaczego ja się z nimi nie spotkałam? Nie będę odnosić się teraz do słów autora, bo to oceniam Ciebie, a nie jego, ale powiem, że trafił i że Ty też trafiłaś, o!

9/10

Szata graficzna:

Kurczę, tutaj też dostaniesz dużo punktów. Nie żebym Ci źle życzyła, ale dawno nie wystawiałam mega dobrych ocen, a więc wiesz, byłabyś moją pierwszą! Aż mi się na klawiaturę ciśnie emotikonka, ale niee, nie dam tego po sobie poznać, nie ugnę się i będę wciąż miała kamienne litery na, eee, kartce…? Ja się już lepiej zamknę i powiem co i jak.

Na pierwszy ogień pójdzie nagłówek z tą uroczą dziewoją, której nie chcą się domknąć usta. Nie, nie spokojnie, ja nie mówię, że to źle, bo dziewoja bardzo ładna i sympatyczna, i dzięki niej chce się pozostać na blogu. Obok kwiatek, zegar, czyli przedmiot w nagłówkach używany dość często, a pod kobitką napis, prawdopodobnie jej imię (?) i słowa „To, że odczuwasz taki ból, jest twoją największą siłą.” Wpisałam go sobie w wujcia i ten cytat pojawia się, chociaż nie ma określonego autora, hm, a więc jak to z nim jest? W pierwszej chwili pomyślałam sobie, że może to wymówi/ wymówiła jedna z Twoich postaci albo coś podobnego. Enyłej, dałabym to w cudzysłów. Oczywiście, Twój nagłówek, Twoja sprawa, ale tak tylko sobie mówię. Ach, i widzę, że szablon wykonany przez szabloniarnię jakąś? Ok, ok, jest w porządku!

Pojawia się teraz chłopska znajomość kolorów Shauu. Jeśli te kolory mają jakąś konkretną nazwę, jakąś inną to wybacz mi, ale gdy nauczyłam się „cynober” to potem chwaliłam się tym kilka tygodni. Dobra, dobra. Widzę jakiś mocno przyciemniony fioletowo-bordowy kolor wewnątrz, a szaro coś tam na zewnątrz. Jejku, ja naprawdę jestem idiotą. Ej, ale jaki to jest kolor? Bo jak ja widzę takie nieokreślone to wyobrażam sobie, że jest ich tam milion i w ogóle. Ale tak czy siak – połączenie mi się bardzo podoba, bo jest naprawdę nastrojowo.

9/10

Treść:

Przechodzimy do czegoś, co każdy oceniający kocha lub nienawidzi. U Ciebie wszystko na razie jest pięknie i ładnie, a więc spodziewam się czegoś dobrego, ale nie wiadomo jak to będzie. Nieraz zdawało się ujrzeć piękny szablon, ogólny porządek, a potem zabierało się walizki i szybkie „Nothing to do here”. Przed czytaniem powiem jeszcze tylko coś szybko: Nie jestem pewna czy nazwy rozdziałów typu „Nagrobek” mi odpowiadają. Niby jest nawiązanie, i to spore, do tytułu, całkiem możliwe, że do treści również, ale średnio mnie to przekonuję. Oczywiście, widać w tym Twoją twórczość, ha, ale jestem przyzwyczajona do standardowych rozdziałów. Ale nie bój się, bo to tylko takie moje widzimisię chwilowe, w którym zaraz stwierdzam, że jednak nie jest źle. Przetrzymaj to, droga Leszczyno, i żyj póki możesz!

Dawać tutaj tego chłopa, ale już!

„Nagrobek 0”

Po nazwie już mogę stwierdzić, że masz na myśli prolog, czyż nie? Jakoś słabo to wygląda, no! Nie mogłaś już tego „0” odpuścić, błagam Cię, Leszczyno kochana! Dobra, milknę i pogrążam się w lekturze!

„Nie istnieją nie tylko uczucia, powiązanie i cechy, ale również długie blond włosy opadające na lekko zgarbiony kark.” – Okej, ale jaki sens jest wstawiania dwóch „nie”? Bo ja siedziałam nad tym zdaniem kilka minut, zastanawiając się o co chodzi i do tej pory nie wiem. Może to ten wieczór, to, że tak szybko się ściemnia i właśnie dlatego nie za bardzo ogarniam?  Dalej. Rozumiem, że weszłyśmy na teren, w którym w sposób umiejętny próbujesz zademonstrować wygląd bohaterki i jej aktualny stan, tak? Ja takie coś rozumiem i naprawdę lubię, ale ktoś z bardziej „realistycznym” podejściem mógłby uznać to za błąd i bezsens. Bo naprawdę to zdanie wydaje się być pozbawionym sensu! Zmieniłabym tu coś, napisała od nowa albo spróbowała cosik wykombinować innego.

„Nie istnieją dołeczki w policzkach, które i tak dawno się już nie pojawiały” – A nie lepiej to zostawić na później? W takim sensie, że w prologu nie powinnaś wykładać rzeczy, które tak naprawdę nie wnoszą niczego. Skoro te dołeczki się już dawno nie pojawiły to jaki ma sens mówienie o tym teraz, gdy jeszcze nic nie wiadomo, gdy jeszcze nie znam bohaterki? Okej, uśmiech, oczy, włosy to takie podstawowe detale, o których zawsze mówi się w wyglądzie postaci, ja wiem. Mi po prostu te dołeczki psują cały prolog, och!

Cóż mogę jeszcze powiedzieć? Ogólnie to mnie zachęciłaś i spodobał mi się Twój styl. Jest lekki, ale za to taki tajemniczy, pełen czegoś, co tylko Ty jesteś w stanie dokładnie zrozumieć. Domyślam się, że pisanie w takim stylu sprawia Ci niemałą przyjemność, bo ja mam podobnie, ha, i może właśnie dlatego coś czuję, że Twoje opowiadanie wpadnie w mój gust. Co takiego mogę powiedzieć o bohaterce? Cóż, nie opowiada o sobie, ale o stanie, w jaki wpadła. Ciekawe, zwłaszcza w Twoim wykonaniu. Pustka, motyw laleczki, jakaś wewnętrzna nienawiść, mimo wszystko. Topos dość znany i często wykorzystywany, ale jednak czytało się przyjemnie.

„Nagrobek 1”

Ciekawi mnie czy umieszczanie tekstu piosenek, cytatów będzie u Ciebie występowało nad każdym rozdziałem, czy też nie. Bo widziałam, że nad częścią 8 nie było niczego, a weszłam przypadkowo w 4 i było, hm! Przekonamy się później czy cytacik miał coś wspólnego z ogólną treścią.

„Czekacie na jakąś śmierć, jakieś intrygi, jakieś bóle, smutki i rozpacze.” – Usunęłabym drugie „jakieś”, bo potem przed tym i po tym wciąż jest to samo.

„Ja się może przedstawię – dziewczyna o niesamowicie pospolitym imieniu się kłania, Mary we własnej osobie” – Trochę brzmi to prostacko, nie uważasz? Może nie tyle co prostacko, co po prostu szyk zdań wydaje mi się zbyt, jakby to ująć, „wulgarny”. To dobrze, że odczułam jej gniew, jej żal, ale w jednej chwili sympatia do niej spadła, a to już nie jest takie fajne.

„Miałam tu swoją własną sypialnię na wydziale czarnej magii, z pudrowymi firankami, wielkim łóżkiem i sztalugą do malowania, miałam jako takich kolegów, którzy kochali spisywać ode mnie zadania domowe, a gdy nie widziałam, wpatrywać się we mnie jak w obrazek, miałam tatusia, który na każdym kroku uprzejmie informował mnie, co i jak mam zrobić.” – Szybko, szybko, dawać tu te kropki, montujemy, chłopaki! A tak na serio to po prostu zdanie jest zbyt długie i jest w nim za dużo przecinków. Mogłaś użyć myślników albo średników, wiesz? No zobacz „Miałam tu swoją własną sypialnię na wydziale czarnej magii, z pudrowymi firankami, wielkim łóżkiem i sztalugą do malowania; miałam jako takich kolegów, którzy kochali spisywać ode mnie zadania domowe, a gdy nie widziałam, wpatrywać się we mnie jak w obrazek; miałam tatusia, który na każdym kroku uprzejmie informował mnie, co i jak mam zrobić.” – Trafiłaś też w mój czuły punkt, ech, czyli „uzwierzęcenie” facetów. No nie wierzę, by ci jej wszyscy koledzy tak bardzo uwielbiali się na nią gapić. Dobra, ja wiem, że jest jedyną dziewczyną w całej szkole, ha, może i nawet pierwszą w ich życiu (dobra, dobra, już tak nie przesadzajmy), ale bez przesady z tym. Zresztą, co? Jest kilku kolesi i żaden nie jest na tyle odważny, by zagadać, a wszyscy tylko się patrzą i patrzą? Jest mnóstwo charakterów i temperamentów, a zwłaszcza w tak… okrutnej szkole, gdzie pewnie żaden z nich nie zna skromności czy nieśmiałości.

„Musiałam przyznać, że w ogóle lubiłam samotność.” – Ale bez „w ogóle” to jest o wiele ładniej!

„Gdybym była normalna, potrafiłabym zachowywać się jak wila.” – Czyżby Mary była wilą? Czy może po prostu źle zrozumiałam? To przynajmniej nadało by sens temu, że tylu facetów się w niej kochało. Czytając dalej jestem już pewna, że jest wilą, o proszę.

„Widzę, że w końcu nauczyłaś się poprawnie liczyć? Czyli wakacje można zaliczyć do udanych – zaśmiał się.” – Gdzie, gdzie, ja Ci tutaj dam z małej literki. Gdy tekst NIE odnosi się bezpośrednio do wypowiedzi to stawiamy kropkę, a po myślniku słowo zaczynamy z dużej literki!  Gdy tekst odnosi się bezpośrednio do wypowiedzi to NIE stawiamy kropki, nawet jeśli na końcu wypowiedzi widnieje znak zapytania czy wykrzyknik!

„Chłopaki, które przypadkowo stały obok mnie” – Oni nie są bezosobowi. „(…)którzy przypadkowy stali obok mnie”

„Wyszeptał pod nosem zaklęcie Sonorus” – Kursywą! „Sonorus”

„lkeksdkja” – To reakcja Shauu, gdy dowiedziała się, że nauczyciele będą wybierać reprezentantów! Wybacz, wybacz, ale jak dla mnie to jest to bezsensu! Czara ognia może nieomylna nie jest, ale to wiadomo, że nauczycielowi nie uda się wybrać ucznia tak dobrze, jak mogłoby udać się jej. Sama przecież Mary wie, że to niesprawiedliwe, a więc jak to tak? Rozumiem, że taki motyw jest ważny dla Twojego pomysłu, ale mi po prostu nie pasuje, o!

To może zacznę od początku, hm?

Wstęp naprawdę bardzo ładnie napisany. Krótki, ale treściwy, zawierający pogardę dla ludzi, dla ich fałszywości i całej natury. Dziwne jednak jest to, a raczej co na samym początku nie mogłam zrozumieć, że Mary mówi o ludziach, jakby sama nie była człowiekiem. Teraz, gdy już przeczytałam rozdział to patrzę na to inaczej, spokojniej, ale za pierwszym razem myślałam, że będzie jakimś duchem, kimś innym. Teraz wszystko ma w ogóle sens i można to porównać z prologiem. Naprawdę świetnie opisałaś wszystkie jej uczucia i całą historię. Przyjemnie się czytało, bo wprowadziłaś informacje ważne, ale nie przesadziłaś z natłokiem i w niczym się nie pogubiłam.  Opis szkoły i znajomych również dopracowany, jej pogląd na to,  sprzeczność „dom = więzienie”, gdzie jedno wyklucza drugie. Świetnie opisane uczucia do ojca i sposób, w jaki ją traktuje. Fajne jest to, że tak dużo opisujesz, wiesz? W niektórych momentach, zwłaszcza na początku, bywało trochę nudno, ale pod koniec to już po prostu czekolada i papierosy. Po prostu niesamowicie mi się podobało. Najgorsze jest właśnie to, że muszę Cię oceniać, bo najchętniej to po prostu bym to wszystko pochłonęła i przestała się zatrzymywać przy co drugim słowie, by trochę dłużej się nad nim zastanowić. Oczywiście wyolbrzymiam, ale jednak czytanie jest najpiękniejsze!

„Nagrobek 2”

„A prawdziwe za cholerę.” – Nie spotkałam się jeszcze z takim określeniem. Może „jak cholera”. Poza tym, trochę nie pasuje tu do tej rozżalonej melancholiczki, którą była w prologu i na początku rozdziału pierwszego, nie uważasz? Jasne, każdego ponosi, ale naszą Mary też?

„(…)przepytywał właśnie Aleksiejego, jednak ten ostatni niczego nie umiał.” – Bez „ten ostatni”, bo to niepotrzebne i tylko zagraca.

Naprawdę rozdział moim zdaniem o wiele lepszy! Zauważyłam, że Twoje rozdziały są naprawdę długie, jak na typowy blogspotowy blog z opowiadaniem, ale mi to całkowicie nie przeszkadza, bo tak się wciągnęłam w treść, że łaaał! To co, znów od początku jedziemy, dobra?

Pokazałaś, że Mary jednak też człowiek i jakieś pozytywne odczucia ma. Jej podejście do życia, do kolegów było tutaj o wiele lżejsze, jakbym czytała opowiadanie o zwykłej nastolatce, wiesz? To duży plus, bo miło jest obejrzeć sobie bohatera z każdej strony, tak jak tutaj to zademonstrowałaś. Miło mi też było, gdy zobaczyłam na początku rozdziału informacje z poprzedniego z dodatkową treścią jeszcze. Takie przypomnienia i utrwalenia są dobre, a zwłaszcza na blogach, gdzie nowe notki ukazują się średnio co 2-3 tygodnie. I to praktyczne dla autora, i dla czytelników, nie? Wiesz co jeszcze sobie aż podkreśliłam? To, z jaką naturalnością pokazujesz strach Mary, bo to jest mistrzowskie. Po prostu kiedy już widzę, że ona boi się tego, by sprzeciwić się ojcu, boi się turnieju, boi się i martwi opinią kolegów – no to jest cholernie świetne i tu Mary zdobyła moją sympatię w postaci tysiąca punktów, serio! Nie sądziłam, że to będzie brzmiało tak naturalnie, tak właściwie. Całkowity brak sztuczności, to samo z sytuacją w klasie. Wredny nauczyciel, taki konkretnie pomieszany, który pyta uczniów, wyzywając ich przy tym od debili. Fajne było też to,  w jaki sposób zwrócił się do Mary i jak zareagował, ach. Naprawdę, takie opisy, takie drobne wstawki są Twoją dobrą stroną. Swoją drogą to miałam nadzieję, że jednak Mary się nie ugnie i odpowie na pytanie, ale nie, ech. Szkoda, bo i tak jej to na dobre nie wyszło. Tak to by jakoś chociaż uratowała resztki honoru członków wydziału. Ach, miałam jeszcze wspomnieć o Hogwarcie – idealnie opisane stosunki między obiema szkołami. Aż się we mnie zagotowało, tak jak wtedy, gdy czytałam książkę, gdy mówiono o głupocie Dumbledora albo czymś takim, wrrr. Aż człowiek chce wejść do Twojego opowiadania, zaciągnąć ze sobą Harrego i Albusa i pokazać im, jak to się w Hogwarcie ludzi wychowuje, kurka!

Przy okazji (tu będzie cholernie dziwne i głupie pytanie) to ona jest córką Kruma, tego Kruma?! Na początku nie skojarzyłam, ba, ja nie zwróciłam w ogóle uwagi na jej nazwisko, ale teraz. Ach, cholero jedna, czemu nie powiedziałaś czegoś więcej, wiesz, że ani razu nie pojawiło się imię ojca? A i w pierwszym rozdziale jego nazwisko było rzadkością, z tego co pamiętam. Chamstwo!

„Nagrobek 3”

„zimne, lazurowe oczy.” – Wydaje mi się, że chodziło Ci o coś innego. „Zimne” to nie zbyt pozytywne określenie, raczej się stosuje do ludzi oziębłych i poważnych. Mary w mojej opinii taka nie jest, bo jest dobra, choć zagubiona. Ale na pewno nie zimna.

Ta druga część, pisana kursywą była jakimś wspomnieniem albo czymś podobnym? Na to mi wyglądało, a może po prostu chciałaś pokazać stosunek Viktora do gry i do Mary, hm? No, tak czy siak wyszło naprawdę dobrze. Przedstawiłaś znowu ją jako taką uległą i przestraszoną dziewczynę, a jego jako bardzo surowego ojca, a ten motyw mi się na razie nie znudził i bardzo go lubię. Przynajmniej u Ciebie. W tej części też pokazałaś, że Mary latać umie i się na swoim fachu zna. Talent po tacie czy po prostu takie rygorystyczne ćwiczenia? Mimo wszystko stawiam na to drugie.  

Początek był świetny! Naprawdę spodobały mi się te opcje, które wymyśliła, w których mogłaby być szczęśliwa, mogłoby jej nie być albo jeszcze byłaby kimś innym. Bardzo lekko i przyjemnie się to czytało, tak realnie, z taką nadzieją. Potem zauważyłam powrót tej melancholiczki, która tak bardzo lubi rozmyślać nad sensem życia i istnienia, co? To naprawdę dodaje jej charakteru i nie sposób jej nie lubić. Jest naprawdę niesamowicie naturalna i wyjątkowa. Myślałam, że będzie mnie denerwować tym, że jest ładna, bo na początku przedstawiłaś ją jako dziewczynę lekceważącą wszystko, pełną gniewu, wobec czego nie specjalnie ją lubiłam. Teraz jest całkiem kimś innym, ale o tym później. Cieszę się, że znów wspomniałaś o jej wyglądzie, chociaż jedną z największych wad Twojego opowiadania jest to, że nie potrafisz rozruszać wyobraźni czytelnika co do postaci. Prawie żadnych opisów, żadnych szczegółów. Dowiedziałam się tylko, że jeden chłopak był gruby, a Krum czarnowłosy, ale to wiedziałam już dawno. Mam nadzieję, że to dlatego, że te postacie nie są tak ważne, a przy naszych ulubieńcach się skupisz trochę bardziej, co? Świetnie wyszło Ci też te uczucie radości, wybuch śmiechu, gdy jej strach okazał się bezpodstawny. Masz ogromny talent i gdy czytam te wybuchy strachu i złości Mary to czuję, jakbym czytała coś o Tobie. Czy to możliwe? Jeśli tak to całkiem w porządku, bo ja kiedyś właśnie coś podobnego miewałam. Końcówka miażdży system po prostu. Na początku wydawało mi się trochę dziwne i bezsensowne to, jak szybko zareagowała, jak wybuchła i uciekła. Potem popatrzyłam jeszcze raz i: och! Tylko tyle mogłam powiedzieć, bo po prostu końcówka niesamowita. Cholernie naturalnie Ci to wyszło.

„Nagrobek 4”

Przeczytałam wszystko na jednym wdechu. No dobra, prawie, bo robiłam sobie przerwy, ale tylko po to, by się ogrzać, coś zjeść i dalej czytać, wiesz?

Bardzo mi się podobało to, że Kurtowi naprawdę zależało na przyjaźni Mary i na jej całej. Taki naprawdę fajny chłopak, lubię jego postać, chociaż i tak jest go zdecydowanie za mało. No bo i tak nie wiem jak wygląda, jaki dokładnie jest. Okej, mogę wnioskować, że spokojny, może trochę głupi, co stwierdziłam po słowach Mary, ale za to wierny. Szkoda, że nie ona nie chce mu dać żadnej szansy, no.

Tutaj jestem teraz pewna, że to wspomnienie i chyba będziesz właśnie tak je zapisywać. To jest bardzo dobry pomysł na wprowadzenie informacji, bo i umiejętnie, i ciekawie. Aż chce się to wszystko przeczytać, hm. Co jeszcze co do tego wspomnienia… Świetnie opisana sytuacja z ojcem, wyszło naturalnie, jak zwykle zresztą. On jest strasznym hipokrytą i trochę szkoda, że na takiego go kształtujesz. Stary Krum nie był nigdy może idealny, ale myślę, że do tyrana było mu daleko. Tutaj go na takiego kształtujesz. Charakter niby fajny, określony negatywnie, ale jednak… Szkoda. Po prostu szkoda.  Nie zmienia to jednak faktu, że te ich stosunki są po prostu świetne w swej nieświetności.

Co mogę jeszcze powiedzieć? Rozdział jak zawsze trzymał równy poziom, Twoje opowiadanie po prostu chce się czytać, bo zapomina się, że mam do czynienia ze światem magii, wszystko tutaj jest takie realne, ha. Gratulację po prostu i nie mogę się doczekać, aż w końcu przyjadą nasi hogwartowcy, którzy pojawią się  w następnym rozdziale, jak to kiedyś wspominałaś!

„Nagrobek 5”  

„To wtedy zwróciłam uwagę na jej zadbane paznokcie o kwadratowym kształcie, które wystawały lekko za opuszki palców.” – Nie wiem czy to zdanie powinno pozostać czy też nie. W sumie nic do fabuły nie wnosi, a jak już to wnosi tyle, że wychodzi jeszcze później. Skoro Mary zauważyła taki szczegół to mogła wyłapać ich więcej.

„Dla dyrektora, jakim jestem, to ogromny zaszczyt(…)” – Raczej „którym jestem”. Nie opowiada on przecież o swoich cechach.

„(…)na drugiego mężczyznę, którego zupełnie nie kojarzyłam.” – No właśnie, Mary nie kojarzyła, ale czytelnicy może by to zrobili, wiesz? Zawsze to też może być nic nieznacząca osoba, ale jednak brakuje opisu wyglądu.

„(…)podłużna blizna na policzku nie odbierająca jednak chłopakowi faktu, że zdawał się przystojny.” – Nie odbierająca mu faktu? Chyba raczej „(…) podłużna blizna na policzku, która nie zmieniała faktu, że chłopak wydawał się być przystojny.” Wydawał się to jednak dziwne słowo, bo przecież ona go widzi i może go ocenić. Także jak tutaj dusza zapragnie!  

„Ojciec poczekał chwilę, a następnie uciszył je, uderzając z całej siły w blat ustawiony najbliżej drzwi, który zapewne miał sprawować funkcję stołu nauczycielskiego, i głośno odchrząkując.” – Ajajaj. Kropek, kropek, bo utonę! Masz tendencje do robienia strasznie długich zdań, a niestety, czasem wychodzą, a czasem nie. Po prostu czytałam i już zapomniałam o co chodziło na samym początku.

„Zanim przejdziemy do posiłku, który w takiej formie jest dla uczniów Durmstrangu nowością(…)” – Ale po co mówi to do gości? Żaden dyrektor, tym bardziej taki dokładny, poważny i surowy jak on, nie wypowiedziałby takich słów.

„(…)że każdy, kto wrzuci swoje zgłoszenie do urny, a nie spełnia regulaminu turnieju, zostanie ukarany takim szlabanem, że popamięta go do końca życia.” – To również było takie dziecinne i nieprofesjonalne. Jakby mówił do małych dzieci, w dodatku jego, a przemawiał przecież przy wszystkich.

„francuskie owoce morza albo tuńczyki.” – „albo” tutaj nie pasuje. Zamieniłabym na „czy” albo „i”. Ewentualnie dodałabym więcej potraw, by zakończyć w stylu „a nawet tuńczyki”

„(…)syknęła ruda, której wciąż nie poznałam imienia.

Ojciec rodzeństwa wstał w końcu od stołu i zdecydowanym krokiem podszedł do Lily.” – Mały błądzik Ci się wkradł. To jak to w końcu było, ona poznała te imię czy jeszcze nie?

Rozdział ten był głównie poświęcony pozostałym bohaterom, którzy w końcu się pojawili tak? O bohaterach mam specjalnie poświęconą część w ocenie, a więc tutaj nie będę o nich mówić, chociaż powiem, że postać Lily niesamowicie mnie denerwuje. Jest bezpośrednia, zakręcona, a ja czegoś takiego w postaci literackiej po prostu nie trawię. Wiem, że takie osoby są (moja koleżanka zamiast uścisnąć rękę na przywitanie od razu ciśnie z buziakiem i się przytula), ale tutaj ona po prostu wypada kiepsko. Jej żarty mnie nie śmieszyły, kojarzyły mi się z natręctwem i czymś sztucznym. Jeśli Mary odpowiada osoba, która na dzień dobry potrafi obrazić kilku członków rodziny to w porządku, ale mnie takie coś osobiście denerwuje. Pośmiać się zawsze najlepiej, ale trochę umiaru. Musisz pamiętać, że Mary i Lily to tylko bohaterki opowiadania, bo mi się wydaje, że nadajesz im cechy kogoś ze swojego otoczenia, hm. Dobra, o tym kiedy indziej.

Historię z Durmstrangiem wymyśliłaś sama? Tak czy siak, wyszło rewelacyjnie, świetnie zagrane, dobrze przemyślenie to, jak w takiej szkole jest tak zimno. Chociaż nigdy nie zgadzałam się z tym, jakoby Durmstrang znajdował się w Bułgarii. Nigdy nie było to podane, a to, że stamtąd pochodził Krum niewiele znaczy. Ale to Twoje opowiadanie i taki pomysł mi jak najbardziej odpowiada.

Trochę za bardzo Mary zboczyła Ci z kursu, a przynajmniej ja to tak odczułam. Normalnie jest smutniejsza, bardziej przestraszona. Wiem, że jest też u Ciebie jak zwykła nastolatka, ale to było trochę dziwne. Patrz tu: „Nie – skłamałam, bo stwierdziłam, że dziewczyna jest w stanie przekopać się przez wszystkie istniejące książki, byle tylko znaleźć, w jakim kraju tradycyjnie podają takie obiady.” – Ale skąd ona niby może to wiedzieć? Po podsłuchaniu kilku dialogów? Tym bardziej, że Rose na samym początku wyglądała jak zwykła idiotka.

Ogólnie to fajnie przedstawione stosunki między Harrym, a dziećmi. Coś też czuję, że te rozterki i wahania Mary ustatkują się, bo w końcu spotkała jakichś w miarę porządnych ludzi, co?

„Nagrobek 6”

Przy okazji, mam teraz takie pytanie: jak Mary dogaduje się z innymi? Przecież nie jest brytyjką, a i nigdzie nie było o tym, żeby się jakoś brytyjskiego uczyła.

„Podziwiałam ich końskie zaloty częściej niż przed tym, jak dowiedzieli się, że nie jestem już wolna” – „Podziwiałam” to brzmi tak, jakby jej się to wszystko podobało, a chyba nie o to chodziło. Zamieniłabym na „obserwowałam, oglądałam”.

„Nawet nie zdążyłaś się zaciągnąć… „ – Skoro nie zdążyła się zaciągnąć to jakim cudem zdążyła się już zacząć dusić? Poza tym, gdyby na siłę wepchnął jej papierosa to by go zaśliniła.

„- Mów za siebie – odezwała się w końcu Lily. – Ja nie startuję” – W przypadku takiego wtrącenia po prostu nie stawiamy kropki. To tak jakbyś kroiła zdanie.

Albus, Albus, Albus. Aż chce mi się o nim rozpisać, wiesz? Polubiłam bardzo jego postać, chociaż wydaje mi się, że planowałaś go całkiem inaczej. Na początku jest on, a przynajmniej wydaje się taki, zamknięty w sobie, odwrócony od świata, smutna, jak to zauważyła Mary, i taki całkiem inny. Albus zawsze kojarzył mi się z tym, że jest podobny do Harrego w wielkim stopniu. Tutaj wypada trochę inaczej, ale dobra, dobra.

Spodobało mi się to, że Mary nie zmieniła się. Nie zrobiłaś z niej amerykańskiej dziewuszki, która już po chwili zapomina kim jest naprawdę i bawi się w najlepsze z nowymi friendsami. Odmówiła dwukrotnie, w dodatku wyjaśniłaś dlaczego. Ja to kupuję i cieszę się bardzo, że wciąż się jej tutaj trzymasz. W rozmowie z Albusem również zachowała swoją naturalność, co mi się jeszcze bardziej podobało. Rozdział na plus, bo tutaj skupiłaś się bardzo na stosunkach między nimi wszystkim, w ogóle na innych postaciach. To dobrze, chociaż pamiętaj, że Mary najważniejsza!

„Nagrobek 7”

„(…)zdjęłam z półki gumkę do włosów, aby upiąć sobie koka na czubku głowy.” – To bardziej osobiste wtrącenie, ale po prostu rozwalają mnie takie „koczki” na samym czubku, które wyglądają jak jakaś bomba. Nie mogła mieć zwykłego koczka?!

„Kiedy fryzura była już gotowa, zaczęłam spokojnie sprzątać swój pokój, miałam jeszcze w końcu dużo czasu.” – Po „pokój” wstawiłabym średnik.

„Następnie włożył go do ust i zaciągnął się nim” – „nim” jest całkowicie zbędne. Ewentualnie możesz usunąć „go”

„Taki żyjący w swoim świecie. Zamknięty w sobie. Nie dający jednak sobą rządzić.” – Rozumiem, że kropki były celowo, ale lepiej wygląda to z przecinkami.

„Ale o tobie chyba myśli inaczej… Może wkurwia go trochę, że nie odwzajemniasz jego zalotów? A może się zwyczajnie zauroczył?” – To zdanie jest naprawdę specyficzne i wywołuje dziwne odczucia. Widzę taką naturalność w jego słowach, w jego sposobie myślenia. Właściwie w ich obydwu, bo ten fragmencik dotyczy dwójki z rodzeństwa, ale jednak coś mi tu nie pasuje. Za bardzo takie… Jakbym czytała zwykły pamiętnik, wiesz? Przekleństwa są u niektórych codziennością, prawda? (w tym u Shauu), ale nawet jeśli w treści to wygląda naturalnie to zarazem całkowicie nieprofesjonalnie. Na wcześniejsze przekleństwa nie reagowałam, ale zbyt często ich używasz. Aleksiej bodajże wcześniej powiedział coś w stylu „My tu chcemy ci, kurwa, pomóc, a ty z mordą do nas” czy coś w tym stylu. To jest cholernie wulgarne, a przecież nie piszesz pamiętnika, a opowiadanie. Nigdzie też nie zauważyłam informacji o tym, że mogą pojawić się przekleństwa. O takich rzeczach się mówi, wiesz?

„A w Durmstrangu, niestety, nie.” – Zauważyłam, że słowo „niestety” uważasz za wtrącenie, bo zawsze dajesz po nim przecinek.

Szkoda, że nie wymyśliłaś czegoś innego z tą ulicą. Niby fajnie i dobrze wyjaśniłaś, jak to jest z tymi zakupami w tym i w innych krajach, ale jednak czegoś mi brakuje. Mogłaś naprawdę dowalić coś fajnego. Mi teraz nic nie przychodzi na myśl, jak mogliby robić te wszystkie zakupy, ale coś bym tutaj dała. Nie zmienia to faktu, że Angole nie byli jedynymi, którzy swoją ulicę czarodziejską posiadali.

Powiem Ci, że końcówka była naprawdę świetna. Duet córki i ojca w takim wykonaniu idealnie Ci wychodzi, bo nie jesteś w stanie mnie zanudzić tym w ogóle. Co on znowu wymyśla, chciałoby się rzec. Jej gniew i żal, jego surowość i wywołanie presji na córce – naprawdę jest to u Ciebie rewelacyjne i aż chce się po prostu czytać kolejny rozdział, wiesz? Umiesz zaciekawić czytelnika. Zauważyłam, że zwłaszcza końcówki, w których intrygujesz i wręcz zmuszasz innych, by czytali dalej, wychodzą Ci znakomicie i jestem ich fanką.

„Nagrobek 8”

„Następnie okrążył stół i pocieszająco klepnął Albusa w plecy, nachylając się tym samym nade mną i, zanim zdążyłam się zorientować, co zamierza zrobić, chcąc mnie pocałować w usta, ale w ostatnim momencie zmieniając kierunek i składając na moim lewym policzku buziaka.” – To samo co wspominałam wyżej. Tutaj po prostu przesadziłaś z wyrazami w końcówką „ąc”, a tego się nie robi, bo jest to wszystko zmienia i mąci. No przeczytaj sobie to sama i zorientuj się, o co chodzi. Zmieniłabym na coś takiego: „Następnie okrążył  stół i pocieszająco klepnął Albusa w plecy, nachylając się tym samym nade mną. Gdy zorientowałam się, że chce mnie pocałować w usta, on szybko zmienił kierunek, składając buziaka na moim policzku.” Coś w tym stylu, nawet inaczej, bo naprawdę ciężko było zrozumieć ogólny sens tego zdania.

„Było mi tak cholernie żal młodszego Pottera.” – Ale to przecież jest jej przyjaciel, prawda? Dlaczego więc mówi o nim, jakby był zwykłym chłopakiem. Niech użyje jego imienia. Powtórzenia nie są wskazane, ale niech nazywa ich tak, jakby nazywała ich w rozmowie.

Wiesz, że to było do przewidzenia? To, że dziewczyna jest pewna tego, że nie zostanie wybrana, że nie może doczekać się min ich wszystkich, a tu nagle, BUM, i wybrana zostaje ona. Ale wiesz co? Po prostu aż buchało energią i emocjami. Nawet ja po prostu chciałam zasłonić sobie kawałek monitora, żeby tylko imię zawodnika nie prześlizgnęło mi się przed tekstem. Miałam ciągle cichą nadzieję, że to będzie Albus, ale trudno. Och, cholero jedno, moja droga Leszczyno, nie sądziłam, że uda Ci się wywołać takie emocje. A zresztą, nie sądziłam? Prezentujesz to od kiedy weszłam na Twojego bloga!

Od czego mam zacząć, wiesz może? Bo ja nie mam pojęcia. Zawsze jestem kiepska w pisaniu takich podsumowań, ale może jakoś mi się uda dobrnąć i coś skleić.

To od początku. Dawno nie czytałam żadnego opowiadania, które podobałoby mi się w naprawdę wielkim stopniu, które chciałabym przeczytać całe, ocenić i wystawić dobrą lub najlepszą ocenę. Naprawdę dawno sam blog nie budził we mnie takiej sympatii, cała ta otoczka tego, że to dalej jest opowiadanie, bo musisz wiedzieć, Leszczyno, że ostatnio mam dość wszelkich blogów. Może dlatego, że zrobiłam się bardziej wymagająca i szukam tylko perełek, i perełek. Oczywiście, ulubione blogi mam, ale i im wiele brakuje. Do czego dążę? A do tego, że gdy zabierałam się za ocenę Twojego bloga byłam pewna, że dostanę coś niesamowitego, wiesz? Po prostu to przeczuwałam. I co? Dostałam coś jeszcze lepszego; przyszło mi oceniać osobę z niebywale ogromnym talentem, która zadziwiła mnie swoją wyobraźnią, wyrobionym kunsztem i wszystkim, co powinna posiadać osoba pisząca + wydałaś mi się, po napisaniu kilku komentarzy, osobą naprawdę sympatyczną! Ale to już nieważne, bo w końcu oceniam treść, prawda?

Opisy, opisy, opisy – jesteś w nich prawdziwą mistrzynią. Nie wiem jak idzie Ci pisanie w 3os. , ale w 1 to jesteś naprawdę geniuszem. Wszystkie uczucia Mary, każdy najdrobniejszy szczegół, każde słowo w Twoim wykonaniu brzmi naprawdę świetnie. Okej, mogę Ci tutaj trochę posłodzić, ale naprawdę, aż muszę takie coś powiedzieć. Nie spotkałam się jeszcze z osobą, która w 1os. pisałaby tak świetnie. Cała naturalność sprawia, że zapominam, że czytam opowiadania i to takie w całości nierealne, bo jak tu mówić o nierealności przy takich bohaterach i ich zachowaniach? Nie wiem czy powinnam Cię pochwalić czy opieprzyć za to, że to brzmi aż tak realnie. Niby to dobrze, ale jedyną wadą jest to, że czasem wydaje mi się, jakbym czytała o Tobie. Z jednej strony świadczy to świetnie – piszesz od serca, całym ciałem, wkładasz starania w najdrobniejszy szczegół, dzięki czemu opowiadanie nabiera tej naturalności. Z drugiej znowu strony wygląda to tak, jakbyś ze swoich znajomych, prawdziwych ludzi, robiła postacie, nadawała im charakteru i sposobu mówienia. Nie jest to dobre, bo wtedy Twoje życie prywatne ma zbyt wielki wpływ na fabułę opowiadania. Musisz przecież oddzielać od siebie te dwa światy, bo choć nie wątpię, że umiesz nad tym zapanować, to po prostu czasem mam odczucie, że Ci się nie udaje i się zapominasz. Czy mogę coś jeszcze o tym napisać? Chyba nie, prócz tego, byś nigdy nie zmieniała swojego stylu. Potrafisz w nim zawrzeć wszystkie informacje i to w sposób naprawdę ciekawy. Nigdy nie zanudzasz, potrafisz wywołać emocje, o których wspomniałam Ci przy końcowym rozdziale. Naprawdę, aż mi serce wtedy bić szybciej zaczęło, gdy mieli wybierać tych zawodników! To trzeba mieć czysty talent, bo wywoływanie emocji u czytelnika to wcale rzadka umiejętność. To aż widać, że pisanie sprawia Ci czystą przyjemność, a najlepsze jest to, że Ty wiesz co piszesz, co chcesz napisać i umiesz to napisać, ha! Pewnie mam jeszcze wiele do powiedzenia tutaj, ale po prostu wyleciało mi z głowy, wiesz? Może coś jeszcze znajdziesz tam na górze, przy ocenianiu rozdziałów, bo teraz nie jestem już nic powiedzieć w tym temacie.

Dialogi – pokazują się niezbyt często, ale jak już to są sensowne i również naturalnie. Dobrze Ci wychodzą, trochę gorzej niż opisy, ale to także spory komplement, wiesz? Dzięki nim poznałam też niektórych bohaterów, bo o ile w opisie coś zaczęłaś to dialogiem zgrabnie skończyłaś. Świetne jest to, że gdy już się pojawiają to coś wnoszą do opowiadania, a nie są po prostu pustymi słowami, które dajesz z nudów, nie. Czyta się je przyjemnie i nie są w ogóle sztuczne. Zapisujesz je poprawnie, chociaż gdzieś mi się rzuciło, że „zaśmiał się” napisałaś normalnie z małej litery, kiedy powinno być duże i z kropeczką! Ogólnie więcej tutaj chyba nie wypocę, chociaż czekaj! Jedna taka uwaga, o której zresztą już wcześniej napisałam: przystopuj z przekleństwami. Teraz jest ich mało i ogólnie to raczej rzadko się pojawiały, chyba tylko w 2-3 rozdziałach, ale były naprawdę wulgarne. To oczywiście nadaje jakiegoś konkretnego temperamentu bohaterowi, ale musisz pamiętać, że to tylko opowiadanie.

Nie mogę się również przyczepić do świata przedstawionego, bo po prostu jest dostosowany do opowiadania idealnie. Wyjaśniłaś ważne kwestie, które mogłyby mnie ciekawić, gdybyś nie podała żadnej informacji. Wiem,  jak to jest ze szkołą, dowiedziałam się, że jest ona w Bułgarii, że jest Turniej Trójmagiczny przeprowadzony w sposób szczególny. Wiem, jakie są kontakty między szkołami, a bardziej jak Durmstrang traktuje Hogwart. Masz wszystko dobrze zaplanowane i naprawdę nie mam żadnych pytań dodatkowych. Jeśli zaczynasz jakiś wątek to już go kończysz i nie lejesz wody, co da się zauważyć. Również do tego mam podziw, bo wydaje się, że miałaś pomysł na tę historię od początku. Ja szłam na spontan, ha!

Cóż mogę jeszcze Ci powiedzieć? Nie zmieniaj nic, po prostu pisz dalej tę historię, bo jestem cholernie ciekawa jak to się wszystko potoczy. Chyba nawet dodam Cię do obserwowanych, bo po prostu umiesz pisać, no!

29/30

Poprawność językowa:

A no tak zrobiłam sobie, że błędy, które mi się wcisnęły to wypisałam Ci również przy treści. Wydaje mi się, że i Tobie będzie lepiej czytać tak, i mi było pisać. Ogólnie to powiem Ci, że nie robisz prawie żadnych błędów. Dokładnie dwa razy zdarzyło Ci się przejęzyczenie i coś źle wyszło. Poza tym to tworzysz zdecydowanie za długie zdania, a o tym również wspomniałam już wcześniej. Naprawdę, musisz się tego oduczyć, bo o wiele lepiej czyta się coś krótkiego, ale posiadającego sens, wiesz? Jeśli chodzi o interpunkcję to również i ja mam spore problemy i piszę o wiele za dużo przecinków. U Ciebie jakieś drobne błędy występują stosunkowo rzadko, chociaż również zauważyłam, że ich nadużywasz. Ale nic nie jest rażące, czyta się płynnie i można wyłapać ogólny sens zdania.

5/7

Kreacje bohaterów:

I tu się zaczyna coś, do czego mnie korciło cały czas.

Mary – niesamowicie sympatyczna bohaterka, której po prostu nie da się nie lubić. Jest całkowicie inna i oryginalna. Na samym początku mnie denerwowała. Przy pierwszym rozdziale stwierdziłam, że jej nie lubię i nie chciałam mieć już z nią nic wspólnego. Tym bardziej denerwowało mnie to, że wszystko będzie pisane z jej punktu widzenia. O co chodziło? A o to, że przedstawiłaś ją na początku jako osóbkę ignorującą wszystko, uważającą siebie w jakimś stopniu za lepszą. Przynajmniej ja tak odczułam przez jej sposób wypowiadania się i przez kontakty z rówieśnikami. Uderzyło we mnie to, że wspomniała coś w tym stylu „wystarczy, że pokręcę się gdzieś, żeby jakiś chłopak pomógł mi z zadaniem”. Zabrzmiało to wtedy strasznie, po prostu strasznie i nie sądziłam, że ukaże się w niej taka spokojna i przestraszona duszyczka. Bałam się, że chociaż swojej popularności nienawidzi to jednak zrobisz z niej taką Mary Sue – niby to ma trochę nieszczęścia, ale ogólnie to jest kochana, lubiana, popularna i jeszcze by się okazało, że słodka i miła. Naprawdę. Dlatego ogromnym zaskoczeniem, pozytywnym zaskoczeniem, były kolejne rozdziały, w której ukazywała się jej prawdziwa natura – przestraszonej młodej dziewczyny, myślicielki i marzycielki, która ciągle czegoś szuka i która jest cholernie oryginalną postacią! Nie jest może moją ulubioną bohaterką, ale pałam do niej ogromną sympatią, jeśli nie największą. Jest skromna, przyjemnie się o niej czyta, jej reakcje są naprawdę naturalne i nie są w żadnym stopniu przesadzone. Cała jej historia z początku wydawała mi się trochę naciągana, ale gdy poznałam jej ojca to już całkiem inaczej patrzyłam na wszystko. Co prawda, nie widzę w nim starego Kruma, ale co z tego. Ludzie się zmieniają, prawda? No więc ona jest naprawdę świetna i kochana, po prostu. Chociaż jest wyraźnie zarysowana to nie skupiasz się tylko na niej, zdecydowanie nie. Umiesz równomiernie skupić się na każdej postaci, o której Ci tu ładnie opowiem. Dobra, wiem że znasz ich znacznie lepiej, ale interpretacja czytelników zawsze jest świetna, prawda?

Viktor Krum – tak poleciałam rodzinką, ale co tam, jakoś trzeba zacząć. Jego charakter jest określony, chociaż motyw dosyć znany w różnych filmach, książkach – wymagający ojciec, surowy, który nie ma czasu dla swojej córki. Cierpi na przerost ambicji, którą na siłę wpycha Mary. Chociaż na pewno ją kocha to nigdy tego nie pokazał w prawdziwy sposób, nigdy nie dał jej poczuć ciepła. Czasami kojarzył mi się z Vernonem i Petunią, wiesz? Od razu wtedy sobie myślałam o tym, że gdyby Mary pojechała do Weasleyów to by się ładnie zdziwiła i nadziwić by nie mogła.

Kurt – były przyjaciel Mary, chociaż sama mówiła, że jest on jej po prostu bliski. Cóż, dla mnie jest to szkoda, że przestali się już przyjaźnić tak  naprawdę przez drobnostkę. Okej, zepsuł sprawę, powiedział o wiele za dużo, ale jej zachowanie było bliskiego do histerycznego. Ja dobrze wiem, że taka jest, że ma ogromne wahania, że nie potrafi zaufać, że naprawdę ma coś z histeryczki, ale jednak po prostu szkoda chłopaka, bo zapowiadał się na fajnego faceta. Teraz jest mi całkowicie obojętny i zapomniałam, że w ogóle występował i miał jakieś znaczenie na początku.

Albus – o nim to bym mogła pisać i pisać, i byłyby to jak najbardziej pozytywne opinie. Zachowałabym się teraz jak jakaś 12letnia fanka romansów, ale chciałabym powiedzieć: niech on będzie z Maaaary! Dobra, skończyłam, wracam do opisywania chłopaka. Z początku przedstawiłaś go jako takiego dziwaka, okej, może nie dziwaka, ale kogoś lubiącego ciszę i spokój, odstającego od reszty, nie odzywającego się prawie w ogóle. Dziwne więc trochę wydało się to, że gdy Mary wyszła, on ruszył za nią, by się spytać, czy zna jakieś ciche miejsce. W sumie mógł odnieść wrażenie, że nasza bohaterka jest do niego podobna, ale jednak… No to do niego nie pasuje. Zawsze też wyobrażałam go sobie inaczej. W mojej głowie był podobny we wszystkim do Harrego, zwłaszcza w charakterze, a tutaj jest całkiem inny. Ale wiesz, że uwielbiam tego nowego Albusa? Może i pali, ale pokazał, że może być dobrym przyjacielem. Zrobiłaś z niego kogoś wyjątkowego, kogo po prostu nie da się lubić, wiesz? Ja go uwielbiam i aż bym chciała mieć takiego koło siebie, szczęściara z tej Mary, ha!  U Ciebie nie kojarzy się on z kawalarzem, z kim takim jak James, ale z takim złym chłopcem, jeśli mogę użyć takiego określenia. Tak mi się po prostu kojarzy, ale ja to uwielbiam!

Lily – no wkurza mnie kobitka. Taki upierdliwy skrzat, zboczony, uważany za piękność. O niej napisałam też trochę wyżej i nic się nie zmieniło. Jakoś się szczególnie nie wybija.

Rose – mała podróbka Hermiony, co? Też taka kujonica, chociaż kojarzy mi się z mniej poważną. Jak Hermiona coś postanowiła to tego nie robiła, a ona, np. chciała rzucać się jedzeniem. Mateczka by na to nigdy nie pozwoliła. Mimo wszystko lubię ją i wydaje się być naprawdę sympatyczną osobą.

James – no jak to James, po prostu. Popularny podrywacz, widzący we wszystkim zabawę. W oko szczególnie wpadła mu nasza Mary, która jednak odrzuca jego zaloty. Najstarszy z Potterów, faworyt we wszystkim, jak może się zdawać. Jego tez lubię, chociaż zdecydowanie mniej niż takiego Albusa.  Jego postać zawsze jest taka sama i zawsze wprowadza humor i taką wesołą atmosferę do opowiadania.

Ian – mało znacząca postać, przyjaciel Jamesa i Freda. Podobny do nich bardzo.

Fred – kolejny kuzyn Potterów, przyjaciel Jamesa i Iana. Jak wyżej.

Scorpius – och, nawet on się pojawił i kształtujesz go na chłopaczka przyjemnego dla oka, no, no. Ciekawi mnie czy między nim, a Rose do czegoś dojdzie i w ogóle, jak się będą zachowywać. Widzę, że stosunki do siebie odziedziczyli po rodzicach.

Ogólnie: Postacie są wyraźnie zarysowane, niejednolite, nie są szare, są konkretne, umiesz nimi operować, stworzyłaś naprawdę ciekawe charaktery. Nic dodać, nic ująć.

7/7

Pomysł:

Pomysł jest i powiem Ci, że co najmniej niezły. Zauważyłam, że Turniej Trójmagiczny jest wykorzystywany dość często do opowiadań, ale mi to nie przeszkadza. Zawsze jest wtedy łatwiej, prawda? U Ciebie jednak jest wszystko inne. Bohaterka nie szuka sławy, chciałaby stać się zwykłym, szarym człowiekiem.  Niestety, przez nazwisko i szkołę, do której uczęszcza nie może do tego dojść.  Jest sławna w bardzo dużym stopniu, co jest dla mnie jednak przesadą, bo to nie Harry, który walczył z Voldziem. Mimo wszystko dąży do akceptacji, pragnie znaleźć prawdziwych przyjaciół, osoby, z którymi mogłaby się dogadać. Niby lubi samotność, ale jednak ciągnie ją do czegoś całkiem nowego, do takich ludzi, którzy przybyli na Turniej. Co mogę powiedzieć o pomyśle? Na razie ukazało się 8 rozdziałów, a ma być ich około 70. Jeśli tak to będzie to naprawdę nieziemskie opowiadanie, które z ręką na serce będę mogła polecić każdemu. Fabuła rozwija się i wszystko zapowiada się świetnie – jak to będzie, tylko Ty to wiesz.

5/5

Podstrony:

Podstrony pozwoliłam sobie ocenić zaraz po szacie graficznej. Może jest to nieprofesjonalne, ale bardzo chciałam wejść teraz w zakładkę o Tobie i o bohaterach, żeby wiedzieć nieco o tym, co się dzieje. Mam nadzieję, że czymś mnie zaskoczysz!

Pierwsze co jest to „Linki”. Taki standard, ale akurat nie tutaj, bo u Ciebie jest naprawdę uporządkowane wszystko z pomysłem. Nie można się pogubić, wszystko ładnie jest posegregowane, aż miło się patrzy. I, na szczęście, pojawił się link do nas, a więc wszystko w porządku.

Kolejną pozycją w menu jest „Autorka”. Ten ogólny opis to mnie średnio zachęca do Twojej osoby, ale to pewnie dlatego, że sama kiedyś coś podobnego wypisywałam, a teraz jest to dla mnie dziecinne, ha. Ale jest tak naprawdę dużo informacji, które pomogą mi określić jakoś Twoją osóbkę.  Dodałaś zdjęcie, kontakt, wywiadera a więc jest więcej niż mogłabym się spodziewać!

W „O blogu” mówisz o takich sprawach technicznych i organizacyjnych, które są ważne! Są tam też stare szablony, a dokładniej to jeden stary i jeden obecny. I tutaj nie mam nic do zarzucenia, chociaż wiesz? Byłam pewna, że nie będzie to FF potterowski, a Twoje własne opowiadanie, ha! Już byłam tak pozytywnie nastawiona, a tu proszę! Oczywiście, jakoś specjalnie mój zapał nie zmalał, ale jednak szkoda. Mimo wszystko miło będzie znów zagłębić się w świat Rowling!

Dalej mamy „Spamownik” czyli miejsce wszechobecnego ładu i składu, w którym prowadzisz niezły rygor, hm. Nie przeszkadza mi to w żadnym wypadku, a nawet więcej – podoba mi się.

Gdy zobaczyła bohaterów w  „Bohaterowie” to miałam ochotę uderzyć Cię czymś, no! Tak się, kurka, po prostu nie robi, wiesz? Po co te obrazki, po co? Ja mam wyobraźnię, wszyscy mamy, a Ty masz obowiązek ją poruszyć i sprawić, byśmy sami byli w stanie zobaczyć Twoich bohaterów poprzez opisy. Na szczęście szybko usunęłam się z pola widzenia tych twarzy, bo naprawdę – psujesz całą zabawę. Okej, niby to ładnie wygląda, ale jeśli już chcesz pokazać, jak według Ciebie wyglądają bohaterzy to ukryj to jakoś, schowaj i nakieruj, ale nie pokazuj od razu! Dobra,  a więc zeszłam na sam dół i tylko przeczytałam kogo będę oglądała w Twym przedstawieniu. Ucieszyłam się bardzo, gdy zobaczyłam nowe pokolenie w standardowym składzie + dwie nowe dziewuszki. Dobra.

„Informowanie” – Och, dużo tego. Szczerze? Ja bym poprosiła o obserwowanie, bo jak dla mnie te całe informowanie jest coraz bardziej męczące. Jeśli czytelnik lubi szczerze Twoje opowiadanie to będzie na nie wchodził, mimo wszystko. Ale dobrze Cię rozumiem, bo ja również to robię, ech.

„Pola Kamienne” – Inny blog.

„O opowiadaniu” – Zachęcający opis i interesujące informacje. Och, widzę, że u Ciebie z weną to dobrze, bo już 17 rozdział piszesz, hm? Tylko pozazdrościć! „Staram się zachować kanoniczność opowiadania” – no i za to masz u mnie wielkiego plusa, bo odejście kanonu to jak strzelenie mnie w twarz! Ale cóż, wiele w nowym pokoleniu byś zmienić nie mogła, no chyba, że całkiem inne dzieci, Snape z Hermioną, Ron  z Luną i weź tu przebrnij przez takiego opowiadanie, ech. Dobra, dobra.

Ogólnie mogę wywnioskować, że jesteś osobą cholernie dokładną i umiesz zadbać o porządek i każdy szczegół, ha. Aż Ci zazdroszczę, bo mnie by ku**ica wzięła, gdybym miała tyle wypisać informacji, wrrr! Ale zawsze potem przydaje się na przyszłość, nie? No i bardzo dobrze wygląda, czym można się pochwalić!

6/6

Punkty dodatkowe:

+ za naprawdę nieziemskie opisy.

+ za niesamowicie sympatyczną główną bohaterkę, która zdobyła całe moje serce.

+ za styl, talent, za dokładność i dbanie o każdy szczegół. Czy w zakładkach czy w opowiadaniu – po prostu starasz się i niczego nie olewasz.

3/5

Podsumowanie:

Udało Ci się zgarnąć 76 na 80 punktów co daje Ci ocenę bardzo dobrą z plusem. Osz, Ty, zabrakło Ci jednego punkcika do szósteczki, wiesz? Ale mimo wszystko cieszę się, że nie dostałaś fulla. Jeszcze  byś się rozleniwiła i spoczęła na laurach całkowicie, a chociaż i tak już piszesz perfekcyjnie to zawsze może być lepiej, prawda? Jest mi niezmiernie miło, że zgłosiłaś się z oceną do mnie i że miałam przyjemność ocenić Twojego bloga. Naprawdę, dawno nie czytało mi się czegoś z równym zapałem. Pozdrawiam Cię cieplutko i życzę powodzenia w dalszym pisaniu! ;)

Dziewczyny, wybaczcie, że zasłoniłam wszelki notki, a więc zapraszam do przeglądnięcia szerokiej listy, jakby ktoś jeszcze nie widział poprzednich wydań, huehue :D I za błędy bardzo przepraszam, nie bijcie! Ach, i pozdrawiam wszystkich, oczywiście!